Severna Afrika

Severna Afrika je najsevernija regija afričkog kontinenta. U geopolitici Ujedinjenih nacija podregija severne Afrike (koja se podudara sa uobičajenim prepoznavanjem regije) uključuje sedam sledećih zemalja.

• Alžir
• Egipat
• Libija
• Maroko
• Sudan
• Tunis
• Zapadna Sahara

Severna Afrika
Severna Afrika (UN-ova podregija)
Teritorije	Države Maroko Alžir Tunis Libija Egipat Sudan Ostale teritorije Seuta Melilja Zapadna Sahara

Španske plazas de soberanía (eksklave) nalaze se na južnoj obali Sredozemnog mora okružene sa kopna Marokom.

Španska Kanarska ostrva i portugalski ostrva Madeira, koji se nalaze u Severnom atlantskom okeanu, čine severozapad afričkog kontinenta i često se uključuju u ovu regiju.

Magreb - takođe nazvan Tamazgha - deo je severozapadne Afrike koji obuhvata Alžir, Maroko, Tunis, Zapadnu Saharu (čiji je politički status neodređen) i (ponekad) Libiju. U uobičajenoj upotrebi, posebno u francuskom, termin se često ograničava na prve tri zemlje, pošto su sve tri bile bivše teritorije pod francuskom upravom (Alžir kao naseljenička kolonija, a ostale dve kao protektorati). U arapskom jeziku termin može takođe označavati samo na Maroko.

U širem geografskom smislu, u ovu regiju se ponekad uključuju i Azori, Mauritanija, Mali, Niger, Čad, Južni Sudan, Etiopija, Eritreja i Džibuti.

Neke zemlje se u Severnoj Africi, posebno Egipat i Libija, često ubrajaju u uobičajene definicije Srednjeg istoka, budući da one u nekim pogledima imaju bliže spone sa jugozapadnom Azijom nego sa Magrebom. Štaviše, Sinajsko poluostrvo u Egiptu deo je Azije, pa je stoga Egipat transkontinentalna zemlja.

Reljef

U okviru makroregije Severne Afrike izdvaja se nekoliko značajnijih i većih regionalnih celina:

• Planinski sistem Atlasa(zemlje Magreba)
• Pustinja Sahara
• Dolina Nila i Arapsko-Nubijska pustinja

Geografija

  Severna Afrika (UN-ova podregija)

  Geografski, uključujući gore

Zemlje severozapadne Afrike Maroko, Alžir i Tunis takođe su poznate kao Atlaske zemlje, zbog planina Atlas koje dominiraju u njihovim severnim pejzažima, iako svaka zemlja, posebno Alžir, uključuje značajne delove Sahare. Daleko istočno u Libiji, samo su severozapadni i severoistočni delovi zemlje, zvani Tripolitanija i Kirenaika, su van pustinje.

Od antike, pustinja je bila dominantan faktor u severnoafričkoj sredini, iako region nije uvek bio suv kao danas. U raznim vremenima tokom proteklih milion godina bilo je perioda obilnih padavina, a poslednje se dogodilo oko 6. milenijuma pre nove ere na početku neolitskog perioda (novo kameno doba). Glavna trgovačka ruta koja povezuje Mediteran sa afričkim svetom postojala je duž grebena Ahagar-Tibesti u centralnoj Sahari, a verovatno je i komunikacija postojala i širom zapadne Sahare. Ipak, Sahara je uvek predstavljala ogromnu prepreku pokretu tehnologije i naroda. U drevnim istorijskim vremenima većina Severne Afrike bila je zimzelena šuma, a fauna uključuje i životinje poput slona, zebra i nojeva.

Planine su od najvećeg značaja u istorijskom razvoju ovog područja. Protežu se od istoka ka zapadu, paralelno sa mediteranskom obalom, sa najvišim nadmorskim visinama u području Atlaskog gorja. One nisu neprekidne, već čine odvojene blokove, naročito u obalnim područjima. Iako je u planinama padavina bilo najviše, šume su bile neupadljive, a rana naselja su imala tendenciju da izaberu ravnice i doline između ili južno od planina. Sredozemna obala, odvojena od Evrope samo 13 km na Gibraltarskom prolazu, je izuzetno neprikladna većim delom svoje dužine, nudeći svega nekoliko prirodnih luka i još manje prirodnih linija komunikacije u unutrašnjosti. Čak i velike reke, kao što su Majardah i Čelif, su nepogodne. Samo u severoistočnom Tunisu obala je povoljnija, a glavni pokret kulture i osvajanja je prirodno bio odatle na zapad.

Magreb je područje u kojem su različite kulture postavile neku meru jedinstvenosti, dok je političko jedinstvo retko; jer je ovakva geografija uglavnom odgovorna. Naseljeno područje ima veliku dužinu, ali malu širinu i nema prirodnog centra od kojeg bi se mogla nametnuti politička uniformnost; njene prirodne komunikacije nikada nisu bile jednostavne, a planinski blokovi su bili dovoljno veliki da održavaju populacije u većoj ili manjoj meri nezavisne.

Praistorija

Prvi ljudi u Africi i kameno doba

Iako postoji neizvesnost u vezi sa nekim faktorima, u Ajn el-Hanehu (u Alžiru) otkriven je jedan od najranijih tragova ljudskog prisustva u Magrebu. Bolje su potvrđene lokacije u Ternifinu (blizu Tigenifa u Alžiru) i u Sidi Abd el-Rahmanu u Maroku. Na Ternifinu su pronađene ručne sekire, koje povezujemo sa homininom Homo erektusom, a u Sidi Abd el-Rahmanu je nađeni su i dokazi o istom homininu od pre 200.000 godina.

Pronađeni su ostaci ranih ručnih sekira neandertalaca, koje su izrađivane lavaluazijenskom i musterijenskom tehnikom, slične onima koja su otkrivene u Levantu. Tvrdi se da evolucija paleolitskih (staro kameno doba) tehnika nije dostigla višu stopu razvoja nego u Severnoj Africi. Aterijska kultura (tipska lokacija Bir-el-Ater u Tunisu), čiji su nosioci bili kromanjonci, predstavlja vrhunac Paleolita u raznolikosti, specijalizaciji i standardu izrade; Oruđa aterijske kulture se javljaju u Magrebu i Sahari. Testiranje radiokarbonata iz Maroka pokazuje datum pre oko 30.000 godina za ranu aterijsku kulturu. Izgleda da se njegova difuzija u regionu dogodila tokom jednog od perioda suše, a nosioci tradicije su bili očigledno poznati lovci pustinje. Nekoliko povezanih ljudskih ostataka su neandertalci, sa znatnim razlikama između onih pronađenih na zapadu i onih u Kirenaici. U poslednjoj oblasti dobijen je datum pre 45.000 godina za lavaluazijensku i musterijensku tehniku (u Haua-Fteah, Libija). Alati i fragmentarni ljudski fosil neandertalskog tipa skoro su identični onima iz Palestine.

Ibero-mauritanijska ili oranska kultura (tipska lokacija La Muila, blizu Orana u zapadnom Alžiru), čiji su nosioci bili Mehtoidi, povezuje se sa konačnim potiskivanjem neandertalaca od strane modernih Homo sapiensa, baš kao i u Evropi. Nejasnog porekla, čini se da se ova kultura proširila duž svih primorskih područja Magreba i Kirenaike između oko 15.000 i 10.000. p. n. e. Nakon ibero-mauritanijske usledila je kapsijska kultura, čije je poreklo takođe nejasno (prema nekim izvorima njeni nosioci su bili govornici afroazijskih jezika). Njene najkarakterističnije lokacije su u oblasti velikih slanih jezera južnog Tunisa. Atmosfera tokom ibero-mauritanijskog i kapsijskog vremena izgleda da je bila relativno suva, a fauna idealna za lov. Između 9000 i 5000. p. n. e., gornja kapsijska kultura širi se na sever, kako bi uticala na ibero-mauritanijsku, a takođe i na istok do zaliva Sidra. Pošto postoji mnogo dokaza da je neolitska kultura Magreba uvedena ne invazijom već kroz prihvatanje novih ideja i tehnologija od strane kapsijskih naroda, verovatno je da su oni bili preci Libijaca poznatih u istorijskim vremenima.

Širenje rane neolitske kulture u Libiji i Magrebu dogodilo se tokom 6. i 5. milenijuma pre nove ere, a karakteriše ga pripitomljavanje životinja i prelazak sa lova i sakupljanja na samostalnu proizvodnju hrane (često i dalje uključujući lov). Stočarska ekonomija, gde je stoka glavna životinja, ostala je dominantna u Severnoj Africi sve do klasičnog perioda. Iako je nova vrsta ekonomije mogla nastati u Egiptu ili Sudanu, karakter tradicije kremena Magrebovskog neolita ide u prilog opstanku većeg dela ranije kulture, koja se naziva neolitsko-kapsijskom tradicijom. Shodno tome, tehnologija tranzicije, ako ne i nezavisnog domaćeg porekla, najbolje se objašnjava postepenim širenjem novih tehnika, a ne emigracijom novih naroda.

Tradicija neolitske kapsijske kulture u Magrebu uporno je opstajala do prvog milenijuma pre nove ere s relativno malo promena i razvoja; nije bilo sjajnog cvetanja pokojne neolitske kulture, a malo toga se može opisati kao bronzano doba. Severnoj Africi je u potpunosti nedostajala metalna ruda osim gvožđa, pa je većina alata i oružja i dalje pravljena od kamena do uvođenja tehnika obrade gvožđa.

Preistorijske kamene rezbarije pronađene su u južnom podnožju planina Atlas južno od Orana i u predelima Ahagar i Tibesti. Dok su neke relativno skorašnje, čini se da velika većina pripada neolitsko-kapsijskoj tradiciji. Neki pokazuju životinje koje su sada lokalno ili čak potpuno izumrle, kao što su džinovski bizon, slon, nosorog i nilski konj, u područjima koja su sada pokrivena pustinjom. Dok se mogu prepoznati egipatski likovi, karakter kamene umetnosti se toliko razlikuju od onog u Egiptu, za koji se teško može reći da proizlazi iz nje. S druge strane, to je mnogo kasnije od stena u paleolitskim vremenima u jugozapadnoj Evropi, a verovatan je i samostalni razvoj. Umetnost je prvenstveno kultura koja je u velikoj meri zavisila - iako ne isključivo - na lovu i koja je preživela na saharskim rubovima sve do istorijskog vremena.

U Severnoj Africi ima mnogo hiljada velikih kamenih blokova, koji izgleda da nemaju veze sa ranijim megalitskim strukturama pronađenim na severu Evrope, i malo je verovatno da je bilo koji od njih raniji od prvog milenijum pre nove ere. Velike strukture u Alžiru, kao što je u Mzori (prečnika 177 metara) i mauzolej poznat kao Medracen (prečnika 131 metar) verovatno su od 4. i 3. veka p. n. e. i pokazuju feničanski uticaj, iako se čini da je to čisto libijski.

Period Kartagine i Feničanska naselja

Severna Afrika (sa izuzetkom Kirenaike) ušla je u centar mediteranske istorije u 1. milenijumu pre nove ere sa dolaskom feničanskih trgovaca, uglavnom iz Tira i Sidona u savremenom Libanu. Feničani nisu tražili zemlju da se naseljavaju, već za sidrišta i stajališta na trgovačkoj ruti do Iberijskog poluostrva. Tačke na alternativnoj ruti preko Sicilije, Sardinije i Balearskih ostrva takođe su bile zauzete. Feničani su izgubili radnu snagu i potrebu da pronađu velike kolonije kao što su učinili Grci, a malo njihovih naselja poraslo je u bilo kojoj veličini. Područja koja su birali su uglavnom ostrva sa plažama na kojima se brodovi mogu lako usidriti.

Kartagina (njeno ime izvedeno iz Feničkog Kart-Hadasht, „Novi grad”), predodređeno da bude najveća feničanska kolonija i na kraju imperijalna sila, u skladu sa šablonom.

Istorija nam daje datum osnivanja Gadesa (modernog Kadiza, najranijeg poznatog feničkog trgovačkog mesta u Španiji) - 1110. p. n. e., Utike (Utique) - 1101. p. n. e. I Kartagine - 814. p. n. e. Datumi koji se pojavljuju su legendarni, a na zapadu još nije pronađen feničanski objekat raniji od VIII veka pre nove ere. U Kartagini su pronađeni neki grčki predmeti, koji bi mogli da budu od oko 750. p. n. e. ili nešto kasnije. Malo se može naučiti iz romantičnih legendi iz Grčko-Rimskih izvora o dolasku Feničana u Kartaginu. Iako je nesumnjivo pojedinačnih plovidbi bilo i ranije, malo je verovatno da je do uspostavljanja stalne komunikacije došlo pre 800. godine pre nove ere, predviđajući paralelni pokret Grka na Siciliju i južnu Italiju.

Materijalni dokazi o feničkom prisustvu u 8. veku pre nove ere potiču iz Utike i u 7. ili 6. vijeku pre nove ere iz Hadrumetuma (Sus), Tipasa (istočno od Šeršelja u Alžiru), Sige (Šeršelj u Alžiru), Likusa i Mogadora (Esaura u Maroku), a poslednje je najudaljenije feničko naselje do sada poznato.

Pronalazaka iz sličnog doba ima u Motiji, na Siciliji, Nuriju, Sulkisu i Tarosu (San Giovanni di Sinis) na Sardiniji, i Kadizi i Almunjekaru u Španiji. Međutim, za razliku od grčkih naselja, Feničani su dugo politički zavisili od svoje domovine, a samo nekoliko njih je bilo smešteno tamo gde je bilo potencijala za razvoj. Pojava Kartagine kao nezavisne sile, koja je pretila da postane imperija, što je bilo zasnovano na sigurnom posedovanju severnoafričke obale, imala je manje koristi od slabljenja Tira (glavnog grada Feničana) od strane Vavilonaca nego od rastućeg pritiska od Grka na zapadnom Mediteranu; u 580. p. n. e., neki grčki gradovi na Siciliji pokušali su da proteraju Feničane iz Motije i Panormusa (Palermo) na zapadu ostrva. Kartaginjani su se plašili da bi, ako bi Grci osvojili celu Siciliju, prešli na Sardiniju i šire, izolujući Feničane u Severnoj Africi. Uspešnom odbranom Sicilije usledili su pokušaji da se poboljša položaj Feničana na Sardiniji; tvrđava Monte Siraj je najstarija feničanska vojna zgrada na zapadu.

Vladavina Kartagine

Do 5. veka pre nove ere aktivno vojno učešće zapadno od Tira bez sumnje je prestalo; iz druge polovine 6. veka Tir je bio pod persijskom vlašću. Kartagina je tako postala lider zapadnih Feničana i u 5. veku je formirala vlastito carstvo, severnu Afriku, koja je uključivala postojeća feničanska naselja, nove koje je osnovala Kartagina i veliki deo današnjeg Tunisa. Ništa nije poznato o otporu severnoafričkih starosedelaca, ali je verovatno bio ograničen zbog raspršene prirode lokalnih društava i nedostatka formiranih država. Stvarne faze rasta kartaginske moći nisu poznate, ali proces se u velikoj meri završio početkom IV veka. Zauzimanjem poluostrva Šarik (Kap Bon), Kartagina je postala plodno i sigurno zaleđe. Zatim je proširila svoju kontrolu jugozapadno do linije koja se kreće otprilike od Sike Venerije (El-Kef) do obale Tene (Tina predgrađe Sfaksa, danas u ruševinama). Kasnije se desio upad južno od ove linije, Tebesu (Tebesa) su osvojili u III veku pre nove ere. Na poluostrvu Šarik, gde su Kartaginjani razvili poljoprivredu, domaće stanovništvo je možda bilo porobljeno.

Kartagina je održavala gvozdeni opseg na celoj obali, od zaliva Sidra do atlantske obale Maroka, uspostavljajući mnoga nova naselja za zaštitu monopola u trgovini. Ona su uglavnom bila mala, verovatno su imala samo nekoliko stotina stanovnika. Grci su ih nazvali 'emporia', pijace, koje bi mogle poslužiti i kao luke, gde su domorodačka plemena donosila stvari za prodaju.

Bilo je malo stalnih naselja u savremenoj Libiji koja datiraju iz perioda nakon pokušaja grčkih Dorjana da tamo naprave svoju koloniju.

Iako su u to vreme ribolov i poljoprivreda igrali ulogu u sticanju bogatstva, Leptis Magna se sa svojim susedima Sabratom i Oijom (Tripoli) obogatio transaharskom trgovinom; Leptis Magna je bio kraj najkraćeg puta preko Sahare koji povezuje Mediteran sa rekom Niger. Kartaginac po imenu Mago je rekao da je nekoliko puta prešao pustinju, ali nesumnjivo je veliki deo trgovine išao posredstvom plemena. Druge stanice u Gabeskom zalivu uključivale su Zočis, poznat po slanoj ribi i ljubičastoj boji, Gigtis (Bugrara, ili Bu Girara) i Takape (Gabes, ili Kabis). Severno od Tene bili su Akola, staro feničansko naselje na Malti, Taps (blizu Tabulbe u Tunisu), Leptis Minor i Hadrumetum, najveći gradovi na istočnoj obali Tunisa. Iz Neapolisa (Nabul, ili Nabeul) put je direktno vodio do Kartagine preko donjeg dela poluostrva Šarik.

Zapadno od Kartagine došlo je do promene toka reke Majardah; Kao rezultat, Utika, luka iz kartaginskog i rimskog doba, danas je na udaljenosti od 11 km od mora. Utika je bila druga u Kartagini po značaju među feničanskim naseljima i uvek je održavala bar nominalnu nezavisnost.

Od rta Sidi Ali el Meki (rt Farina) do Gibraltarskog prolaza, obala je ponudila niz sidrišta, ali je mali broj luka ostvario prosperitet nalik onom u Gabeskom zalivu i na istočnoj obali Tunisa. Jedan od najvažnijih je bio Hipo Dijaritus (Bizerta), čije su prirodne prednosti kao luke iskorišćene rano; drugi Hipo, kasnije nazvan Hipo Regius (Bona; današnja Anaba u Alžiru), verovatno je bio kartaginskog porekla. Na istom delu obale bili su Rusikada (Skikda, ili Filipvil) i Kolo. Veliki broj zapadnih mesta poznatih iz rimskog perioda pokazuju stariji feničanski uticaj, kroz inkorporiranje feničkog lingvističkog elementa rus, što znači „glava” (sa značenjem rt), Rusukuru (Delis) i Rusgunie (Bordž el-Bahri). Tingis (Tingi, ili Tanger u Maroku) već je nastanjen u V veku pre nove ere.

Istorija

U XVI veku Turci iz Osmanlijskog carstva osvajaju Egipat (1517) i zemlje Magreba, današnji Alžir i Tunis, koje su islamizirane već 800 godina. Ove zemlje postaju provincije Osmanlijskog carstva. Samo Maroko zadržava svoju nezavisnost pod tri uzastopne dinastije: Varasidi, Saditi i Aleviti.

Počev od 1666. godine Maroko odbija Osmanlije, kao i Špance i Portugalce. Sultan Al-Mansur „Pobednik” na arapskom jeziku, trguje sa Evropljanima i osvaja basen reke Niger na jugu Sahare.

Moćno Songajsko carstvo, koje je kontrolisalo gornji Niger, uništeno je u XVI veku tokom marokanskog osvajanja. Carstva su, međutim, opstajala u drugim oblastima Afrike. Na jugu, u blizini reke Zambezi, carstvo Monomotapa pobeđuje Portugalce koji su privučeni bogatstvima zemlje, posebno zlatom. Na zapadu, više kraljevstava kao što su Dahomej, Ojo i Ašanti, zasnivaju svoj prosperitet na trgovini sa Evropljanima, koji su otvorili svoja predstavništva na atlantskoj obali. Ova trgovina se posebno tiče robova koje ove države uzimaju iz naroda u unutrašnjosti zemlje. Oni tako snabdevaju Evropljane obilnom radnom snagom. Nastaje „trgovina crnim robljem”. Da bi razvijali svoje kolonije u Americi, Portugalcima, Englezima i Francuzima je potrebno ljudstvo. Uspostavljaju „trgovački trougao”, koji povezuje Evropu, zapadnu Afriku (odakle se odvode robovi) i Ameriku (gde se oni prodaju). Od XVI do XIX veka više od 11 miliona Afrikanaca je deportovano u Ameriku u groznim uslovima, zatvoreni na robovskim brodovima, mučeni, u nehigijenskim uslovima, te je 10 do 15% njih umiralo i pre dolaska u Ameriku. Sa druge strane, na jugu Afrike Holanđani snivaju koloniju Kejp nedaleko od Rta dobre nade. Ovaj grad postaje važna stanica na putu u Indiju i Indoneziju. Kasnije, Englezi osvajaju zemlju i počinju kolonizaciju južne Afrike.

Vegetacija i klima

U klimatsko-vegetacionom pogledu oštro se razlikuju uski sredozemni pojas, stepski predeli i prave pustinje.

Sredozemna klima sa suvim razdobljem od aprila do septembra i vlažnim zimama, koje donose vetrovi s Atlantika, pogoduje rastu mediteranskih kultura. Šume su sečom i krčenjem svedene na male površine, uglavnom sa zimzelenom makijom. Više šuma ima na planinskim padinama koje su izloženije kišama.

Stepska unutrašnjost, sa manje od 400 milimetara padavina, pogoduje jedino ekstenzivnom stočarstvu, koje je nomadskog karaktera. Najveći deo ove oblasti karakterišu ekstremne suše. U saharskoj unutrašnjosti na mnogim područjima kiša prosečno padne jednom u nekoliko godina.

Za Saharu su karakteristične vrlo visoke letnje temperature (čak 60-70 °C) i velika dnevna kolebanja koja ponekad iznose i po 30 °C (vreli dani, hladne noći).

Privreda

Na površini Severne Afrike, veličine Evrope, živi 184 miliona stanovnika. Severna Afrika je u proseku najslabije naseljen deo afričkog kontinenta. Veća naseljenost ograničena je na nekoliko područja - dolinu i deltu reke Nil, delove sredozemnog i atlantskog primorja i doline, kotline i visoravni Atlasa. U najvećem delu pustinje Sahare život je moguć samo u oazama i rečnim dolinama (uadi) kojima voda protiče jedino za vreme kratkotrajnih jačih pljuskova. Najveća koncentracija stanovništva je uz reku Nil i u njenoj delti - u Egiptu oko 60 miliona ljudi živi na površini od samo 30.000 km² ili u proseku 2.000 stanovnika po kvadratnom kilometru. Nil je pre izgradnje Asuanske brane nanosio velike količine plodnog mulja koji se taložio u dolini i delti, pa su, uz toplu klimu, bile moguće i po tri žetve godišnje.

Severna Afrika je kao celina najrazvijeniji deo afričkog kontinenta. Osim u Sudanu, Zapadnoj Sahari i Mauritaniji, u svim zemljama bruto domaći proizvod je veći od 1.000 USD po stanovniku, što je retkost za ostale delove Afrike. Ekonomija se temelji na stočarstvu, gajenju i izvozu sredozemnih kultura i rudarstvu. U stočarstvu je najrasprostranjeniji uzgoj ovaca (Alžir, Maroko), koza (Sudan) i goveda (Sudan), a zbog skromnih prirodnih mogućnosti još ima mnogo krajeva u kojima preovlađuje nomadsko stočarstvo. U Egiptu i Sudanu, Englezi su u 19. veku razvili značajnu monokulturu pamuka.

U rudarstvu se ističe eksploatacija fosfata, ruda gvožđa i obojenih metala, ali najveću vrednost imaju nalazišta nafte i prirodnog gasa, naročito u Libiji i Alžiru. Turizam je najrazvijeniji u Egiptu, Maroku i Tunisu. Posebno je privlačan Egipat s istorijom i graditeljskom baštinom starom 4.000-5.000 godina.

Stanovništvo

Većinu stanovništva severne Afrike čine Arapi, među kojima su u Africi najbrojniji Egipćani, Marokanci i Alžirci.

U Magrebu, po oazama i pobrđima Atlasa žive starosedeoci ove regije - Berberi, koji nisu arapskog porekla. Na severu Sudana i jugu Egipta starosedeoci su Nubijci, koji su bliži negroidnoj rasi. U Egiptu žive još i pravoslavni Kopti, potomci drevnih Egipćana, a na jugu Alžira živi nomadski narod Tuarezi.

Skoro svo stanovništvo regije govori arapskim jezikom i ispoveda islam. Stanovništvo ove regije odlikuju visok prirodni priraštaj, veliki procenat mladog stanovništva i veliki broj nepismenih.

Literatura

• Šehić, Denis Atlas Afrike. Beograd: Monde Neuf. 2007. ISBN 978-86-86809-00-1..