Википедија

Meka moć

могућност да се обликује преференција друге стране кроз привлачност или призив

U politici (a posebno u međunarodnoj politici), meka moć je sposobnost kooptiranja, a ne prinude (za razliku od tvrde moći). Drugim rečima, meka moć uključuje oblikovanje preferencija druge strane kroz privlačnost, dopadljivost. Definišuća karakteristika meke moći jeste da nije prinudna; sredstvo meke moći uključuje kulturu, političke vrednosti i spoljnu politiku. Godine 2012, Džozef Naj sa Univerziteta Harvard objasnio je da sa mekom moći „najbolja propaganda nije propaganda“, dalje objašnjavajući da je tokom informatičkog doba „kredibilitet najslabiji resurs“.[1]

Naj je popularizovao ovaj termin u svojoj knjizi iz 1990. godine Bound to Lead: The Changing Nature of American Power.[2]

U ovoj knjizi je napisao: „Kada jedna zemlja natera druge zemlje da žele ono što ona želi, može se nazvati kooptivnom ili mekom moći u suprotnosti sa čvrstom ili komandnom moći naređivanja drugima da rade ono što ona žele“.[2] Dalje je razvio koncept u knjizi iz 2004. Soft Power: The Means to Success in World Politics.[3]

Opis pojma

uredi

Oksfordski rečnik engleskog jezika beleži frazu „meka moć“ (što znači „moć (nacije, države, saveza, itd.) koja proizilazi iz ekonomskog i kulturnog uticaja, a ne iz prinude ili vojne snage“) iz 1985.[4] Džozef Naj je popularizovao koncept „meke moći“ kasnih 1980-ih.[5] Za Naja, moć je sposobnost da utičete na ponašanje drugih da biste postigli željene rezultate. Postoji nekoliko načina na koje se to može postići: može se prinuditi druge pretnjama; može ih se podstaći plaćanjem; ili ih neko može privući i kooptirati da žele ono što želi. Ova meka moć – navesti druge da žele rezultate koje neko želi – kooptira ljude, a ne primorava ih.[2]

Meka moć je u suprotnosti sa tvrdom moći - upotrebom prinude i plaćanja. Meku moć mogu imati ne samo države, već i svi akteri u međunarodnoj politici, kao što su nevladine organizacije ili međunarodne institucije.[3] Neki ga takođe smatraju primerom „drugog lica moći“[6] koje indirektno omogućava nekome da postigne željene rezultate.[7][8] Meka moć jedne zemlje, prema Naju, počiva na tri resursa: „njenoj kulturi (na mestima gde je privlačna drugima), njenim političkim vrednostima (kada im odgovara u zemlji i inostranstvu) i njenoj spoljnoj politici (kada drugi ih vide kao legitimne i imaju moralni autoritet).“[9]

Resursi meke moći su sredstva koja stvaraju privlačnost, što često dovodi do pristanka.[3] Naj tvrdi da je „Zavođenje uvek efikasnije od prinude, a mnoge vrednosti poput demokratije, ljudskih prava i individualnih mogućnosti su duboko zavodljive“.[10] Angelo Kodevila je primetio da je suštinski aspekt meke moći koji se često zanemaruje to što različite delove populacije privlače ili odbijaju različite stvari, ideje, slike ili izgledi.[11] Meka moć je otežana kada politike, kultura ili vrednosti odbijaju druge umesto da ih privlače.

U svojoj knjizi, Naj tvrdi da je meka moć teži instrument za vladanje nego čvrsta moć iz dva razloga: mnogi njeni kritični resursi su van kontrole vlada, a meka moć teži da „radi indirektno oblikujući okruženje za politike, a ponekad su potrebne godine da se proizvedu željeni rezultati“.[10][12] Knjiga identifikuje tri široke kategorije meke moći: „kultura“, „političke vrednosti“ i „politike“.

U The Future of Power (2011), Naj ponavlja da je meka moć deskriptivan, a ne normativni koncept.[13] Zbog toga se meka moć može koristiti u zle svrhe. „Hitler, Staljin i Mao su svi posedovali veliku meku moć u očima svojih pomoćnika, ali to ih nije učinilo dobrim. Nije nužno bolje izvrtati umove nego izvrtati ruke.“[13] Naj takođe tvrdi da meka moć nije u suprotnosti sa teorijom međunarodnih odnosa realizma. „Meka moć nije oblik idealizma ili liberalizma. To je jednostavno oblik moći, jedan od načina za postizanje željenih rezultata.“[14]

Ograničenja koncepta

uredi

  Meku moć su kritikovali kao neefikasnu autori kao što je Nial Ferguson u predgovoru za Kolos. Neorealistički i drugi racionalistički i neoracionalistički autori (sa izuzetkom Stivena Volta ) odbacuju koncept meke moći jer tvrde da akteri u međunarodnim odnosima odgovaraju samo na dve vrste podsticaja: ekonomske podsticaje i silu.

Kao koncept, može biti teško razlikovati meku moć od tvrde moći. Na primer, Dženis Bijali Metern tvrdi da je upotreba fraze od strane Džordža V. Buša „ili ste sa nama ili sa teroristima“ u stvari bila primena teške moći. Iako vojna i ekonomska sila nije korišćena za pritisak na druge države da se pridruže njenoj koaliciji, korišćena je neka vrsta sile – reprezentativna sila. Ova vrsta sile ugrožava identitet svojih partnera, prisiljavajući ih da se povinuju ili rizikuju da budu etiketirani kao zli. Budući da je to slučaj, meka moć stoga nije tako meka.[15]

Neki istraživači su tvrdili da sile u usponu, poput Kine, stvaraju nove pristupe mekoj moći, koristeći je odbrambeno.[16]

Pored toga, drugi su tvrdili da je potrebno posvetiti više pažnje lociranju i razumevanju kako pokušaji aktera da koriste meku moć mogu da se obrube, dovodeći do oštećenja ili gubitka reputacije, ili onoga što se naziva „meko obespravljenje“.[17]

Merenje

uredi

Prvi pokušaj merenja meke moći putem kompozitnog indeksa napravili su i objavili Institut za vladu i medijska kompanija Monocle 2010.[18] IfG-Monocle Soft Pover Indek kombinuje niz statističkih metrika i subjektivnih rezultata panela za merenje resursa meke moći u 26 zemalja. Pokazatelji su organizovani prema okviru od pet podindeksa uključujući kulturu, diplomatiju, obrazovanje, biznis/inovacije i vladu. Za indeks se kaže da meri resurse meke moći zemalja i ne prevodi direktno u uticaj na sposobnost. Monocle je od tada objavio godišnju anketu o mekoj moći. Od 2016/17. godine, lista se izračunava korišćenjem oko 50 faktora koji ukazuju na upotrebu meke moći, uključujući broj kulturnih misija (prvenstveno škola jezika), olimpijske medalje, kvalitet arhitekture zemlje i poslovne brendove.[19]

The Soft Power 30 koji uključuje predgovor Džozefa Naja, je rang lista meke moći zemalja koju je napravila i objavila medijska kompanija Portland 2015. Rangiranje se zasniva na „kvalitetu političkih institucija jedne zemlje, stepenu njihove kulturne privlačnosti, snazi njihove diplomatske mreže, globalnoj reputaciji njihovog sistema visokog obrazovanja, atraktivnosti njihovog ekonomskog modela i digitalnom angažmanu zemlje u svet."[20][21][22]

Uspeh meke moći u velikoj meri zavisi od reputacije aktera u međunarodnoj zajednici, kao i od protoka informacija između aktera. Stoga se meka moć često povezuje sa usponom globalizacije i neoliberalnom teorijom međunarodnih odnosa. Popularna kultura i masovni mediji se redovno identifikuju kao izvor meke moći,[23] kao i širenje nacionalnog jezika ili određenog skupa normativnih struktura. Tačnije, međunarodne vesti su bile ključne za oblikovanje imidža i ugleda stranih zemalja. Velika istaknutost SAD u međunarodnim vestima, na primer, povezana je sa njihovom mekom moći.[24]

Brand Finance's
Global Soft Power 2022[25] 		ISSF's
World Soft Power Index 2022[26] 		Monocle's
Soft Power Survey 2022[27][28] 		Portland's
The Soft Power 30 Report 2019[29]
Rank Država
1   Sjedinjene Države
2   Ujedinjeno Kraljevstvo
3   Nemačka
4   Kina
5   Japan
6   Francuska
7   Kanada
8   Švajcarska
9   Rusija
10   Italija
Rank Država
1   Sjedinjene Države
2   Francuska
3   Nemačka
4   Japan
5   Ujedinjeno Kraljevstvo
6   Švajcarska
7   Italija
8   Južna Koreja
9   Španija
10   Kina
Rank Država
1   Sjedinjene Države
2   Danska
3   Francuska
4   Južna Koreja
5   Švajcarska
6   Japan
7   Nemačka
8   Ujedinjeno Kraljevstvo
9   Italija
10   Ukrajina
Rank Država
1   Francuska
2   Ujedinjeno Kraljevstvo
3   Nemačka
4   Švedska
5   Sjedinjene Države
6   Švajcarska
7   Kanada
8   Japan
9   Australija
10   Holandija

Istraživanja

uredi

Akademici su se uključili u nekoliko debata oko meke moći. Ovo uključuje:

  • Korisnost meke moći
  • Kako meka i tvrda moć međusobno deluju
  • Da li meka moć može biti prinudna ili manipulativna
  • Kako funkcioniše odnos između strukture i agencije
  • Da li se javlja meko balansiranje
  • Meka moć i normativna moć u Evropi
  • Kako građanski otpor (odnosno nenasilni oblici otpora) često može uključivati određene upotrebe meke moći, ali ostaje poseban koncept

Primeri

uredi

Širom sveta

uredi

Sovjetski Savez se takmičio sa SAD za globalni uticaj tokom Hladnog rata. Sovjeti su bili angažovani u širokoj kampanji da ubede svet u privlačnost svog komunističkog sistema. Godine 1945. Sovjetski Savez je bio veoma efikasan u privlačenju mnogih u Evropi od otpora Hitleru, kao iu kolonizovanim oblastima širom sveta zbog svog protivljenja evropskom imperijalizmu.[30] Sovjeti su takođe koristili značajno veliki program javne diplomatije koji je uključivao: promovisanje njihove visoke kulture, emitovanje, širenje informacija o Zapadu i sponzorisanje nuklearnih protesta, mirovnih pokreta i omladinskih organizacija. Uprkos svemu ovome, zatvoreni sistem Sovjeta i nedostatak popularne kulture ometali su sposobnost Sovjetskog Saveza da se takmiči sa SAD u smislu meke moći.[31]

Brojne nedemokratske vlade pokušale su da iskoriste migraciju kao instrument meke moći: Egipat je pod vladavinom Gamala Abdela Nasera obučio i poslao hiljade nastavnika širom arapskog sveta u nastojanju da širi ideje antikolonijalizma i anti-cionizma.[32] Na Kubi, program medicinskog internacionalizma režima Fidela Kastra poslao je hiljade medicinskih profesionalaca u inostranstvo u svrhe kulturne diplomatije.[33] Konfučijevi instituti širom sveta koje sponzorišu Kinezi oslanjaju se na kineske nastavnike kako bi ojačali meku moć zemlje u inostranstvu.[34] U skorije vreme, turska migraciona diplomatija uključuje sponzorisanje kratkoročne emigracije imama širom Evrope i Severne Amerike.[35]

Nakon što je papa Jovan Pavle II posetio Poljsku 1979. godine, neki politički komentatori su rekli da je njegova poseta uticala na događaje protiv poljske komunističke vlade, Sovjetskog Saveza i konačno komunizma, koji je promovisao ateizam.[11]

Pored papine posete, emitovanje i propaganda američke vlade u sovjetskoj okupiranoj Evropi, posebno u Poljskoj, doprineli su usponu pokreta solidarnosti i kolapsu vlada koje je podržavao Sovjetski Savez tamo i u ostatku saveza Varšavskog pakta.[12]

Sjedinjene Države i Evropa su stalno bile izvori uticaja i meke moći.[36] Umetnost, književnost, muzika, dizajn, moda, pa čak i hrana evropske kulture već neko vreme su globalni magneti.[30] Evropa i SAD često su tvrdile da podržavaju ljudska prava i međunarodno pravo širom sveta. Evropska unija je 2012. godine dobila Nobelovu nagradu za mir „više od šest decenija [ona je] doprinosila unapređenju mira i pomirenja, demokratije i ljudskih prava u Evropi“.[37][38] U 2019, SAD imaju drugu najveću diplomatsku mrežu na svetu,[39][40] najveći broj stranih novinara sa sedištem u zemlji,[41] i najpopularnija je destinacija za međunarodne studente.[42] Američki filmovi, televizija, muzika, reklama, moda, hrana, ekonomski modeli, politička kultura i književnost doprineli su amerikanizaciji drugih kultura.[43]

Azija i odnedavno Kina rade na tome da iskoriste potencijalna sredstva meke moći koja su prisutna u divljenju njihovim drevnim kulturama, umetnostima, modi i kuhinji.[44] Kina se predstavlja kao branilac nacionalnog suvereniteta,[45] što je postalo problem nakon vazdušne kampanje NATO -a za svrgavanje pukovnika Moamera Gadafija i podrške NATO-a pobunjenicima u Libiji.[46] Kinezi se takođe takmiče sa Sjedinjenim Državama kako bi stekli uticaj širom južnog Pacifika, međutim neki komentatori kažu da je njihova nedavna asertivnost u ovom regionu stvorila apel za nacije u ovom regionu da se usklade sa SAD i tako povećaju meku moć SAD u ovom regionu. oblasti.[47]

Meka moć se proteže izvan rada vlada država i obhvata aktivnosti privatnog sektora i na društvo i kulturu u celini.[48] Meka moć je stekla veći uticaj jer se bavi osnovnim raspoloženjima ljudi koji su sve aktivniji u svojim vladama.[11] Ovo važi čak iu autoritarnim zemljama u kojima ljudi i institucije sve više mogu da oblikuju debatu.[49]

Informaciono doba je takođe dovelo do porasta resursa meke moći za nedržavne aktere, prvenstveno kroz korišćenje globalnih medija, a u većoj meri i interneta koristeći alate kao što je Veb, nedržavni akteri su sposobni da povećaju svoju meku moć i izvrše pritisak na vlade koji na kraju mogu uticati na rezultate politike. Umesto posrednih organizacija, nedržavni akteri mogu da stvore organizacije za sajber zastupanje[50] da regrutuju članove i projektuju njihov glas na globalnoj sceni.

Grčka

uredi

Grčka je imala dugu istoriju kulturnih barijera širom Azije, Evrope i Afrike. Širenje helenske kulture širom Azije, Evrope i Afrike pokazuje koliki je uticaj antičke Grčke bio na interkontinentalnom nivou.

Poreklo mnogih naučnih, filozofskih i matematičkih dostignuća, kao što su trigonometrija, astronomija, algebra, geometrija, logika, inženjering, verovatnoća, biologija i račun,[51][52][53] može se pripisati staroj Grčkoj i čini neki od faktora koji stoje iza njegovog široko rasprostranjenog uticaja. Kao takvi, ovi nalazi su rašireni širom Azije i Zapada zahvaljujući prevodima koje su dali islamski matematičari.

Indija

uredi

Indija ima dugu istoriju kulturnog dijaloga sa mnogim regionima sveta, posebno unutar Azije, gde se njen kulturni uticaj proširio kroz filozofiju religija kao što su hinduizam, džainizam, budizam, sikizam, itd. – posebno u istočnoj i jugoistočnoj Aziji. Indijska kultura se proširila na strane zemlje preko lutajućih trgovaca, filozofa, migracija, a ne kroz osvajanja.

Razvoj sistema numerisanja, koncepta nule, logike, geometrije, trigonometrije, osnovne algebre, verovatnoće, astronomije itd, leži u Drevnoj Indiji.[54][55][56][57][58]

U poslednje vreme indijska kinematografija je igrala veliku ulogu u širenju indijske kulture širom sveta. Indijska kinematografija prevazišla je svoje granice iz vremena filma Avaara, velikog hita u Rusiji. Bolivudski filmovi se gledaju u centralnoj i zapadnoj Aziji.[59][60][61][62] Indijski filmovi su takođe našli publiku u istočnim društvima[63] i sada postaju sve popularniji u zapadnom društvu, sa bolivudskim festivalima koji se održavaju u brojnim gradovima[64][65] i bolivudskim plesnim grupama koje nastupaju na proslavama Nove godine, tretman koji drugi ne -Engleska filmska industrija uglavnom ne dobija.[66]

Popularnost staroindijske škole joge širom sveta je još jedan primer meke moći Indije u savremenom svetu. Indijski komentator Haršil Mehta je napisao da Ramajana, drevni sanskritski ep, može prizvati kulturnu i civilizacijsku vezu Indije sa drugim azijskim zemljama; stoga se može koristiti kao meka snaga.[67]

Od nezavisnosti, Indija je povratila svoje naprednije škole mišljenja, kao što su demokratija, sekularizam, vladavina zakona, poštovanje ljudskih prava, racionalno deduktivno rezonovanje, razvoj nauke i tehnologije, itd. moderna indijska psiha. Raznolikost Indije primorava je da razvije snažne temelje tolerancije i pluralizma ili da se suoči sa raspadom. Indijska javnost sada takođe prihvata moderne zapadnjačke uticaje u svom društvu i medijima – a ono što se pojavljuje je spajanje njene prošle lokalne kulture sa novom zapadnjačkom kulturom („Društvena globalizacija“). Za neke futurističke društvene mislioce, mešanje raznolike drevne kulture sa modernošću, duhovnosti sa naukom/tehnologijom, istočnjačkog i zapadnog pogleda na svet potencijalno čini Indiju društvenom laboratorijom za evoluciju futurističke svesti o globalnom jedinstvu.[68][69][70]

Kina

uredi

Kineska tradicionalna kultura bila je izvor privlačnosti, na osnovu čega je stvorila nekoliko stotina Konfučijevih instituta širom sveta za podučavanje svog jezika i kulture. Upis stranih studenata u Kini porastao je sa 36.000 deceniju ranije na najmanje 240.000 u 2010.[71] Kina je najpopularnija zemlja u Aziji za međunarodne studente,[72] vodeća globalna destinacija za anglofone afričke studente [73] i druga najpopularnija obrazovna moćnica u svetu.[74] Kineska Azijska banka za infrastrukturne investicije privukla je mnoge zapadne zemlje da se pridruže.[75] Kina ima najveću diplomatsku mrežu na svetu, prestigavši SAD 2019.[39][40] Pružanje kineske medicinske pomoći tokom pandemije kovida 19 nazvano je „diplomatijom maske za lice“.[76]

Kina je rangirana na 2. od 20 nacija u Izveštaju o globalnom prisustvu Elkano za 2018. od strane Kraljevskog instituta Elkano[77] i na 27. mestu od 30 nacija u indeksu Soft Pover 30 za 2018. i 2019. koji su objavili Portland Communications i USC Centar za javnu diplomatiju. Prema indeksu, Kina je „kulturni velikan“, jer je rangirana na 8. u kategoriji Kultura i na 10. u kategoriji Angažman.[78]

Korišćenjem GONGO-a (inače poznatih kao nevladina organizacija koju organizuje vlada ), Kina ostvaruje meku moć kroz stranu pomoć i razvoj u Africi. Kina je uložila sistematske napore da proširi i pruži veći profil svojoj politici meke moći u Africi još od prvog Foruma o kinesko-afričkoj saradnji 2000. godine. Obaveze kineske meke moći kreću se od zdravstvene, humanitarne pomoći do akademske, profesionalne i kulturne razmene.

Štaviše, postoji sve veća podrška programima kulturnih posetilaca koji su dobili zamah 2004. godine kada je uspostavljen Program afričkih kulturnih posetilaca. Sve je veći broj afričkih preduzetnika koji odlučuju da se presele u Kinu, a takođe postoje i zajednice dijaspore u mnogim kineskim gradovima koje su pronađene.[79]

Izvan Afrike, kineska meka moć se proteže i na zemlje poput Barbadosa. Premijer Barbadosa Dejvid Tompson izrazio je divljenje kineskom ekonomskom modelu i nastojao da oponaša način na koji su banke koje kontroliše kineska država usmeravale razvoj.[80] Kineska meka moć u zemljama Bliskog istoka se širi od početka milenijuma i uključuje mnoge napore u oblastima obrazovanja, novinarstva i popularne kulture.[81] Jedan od najuticajnijih kineskih alata meke moći prema arapskom svetu je15 Institua Konfucije širom regiona.[82]

Francuska

uredi

Francuska je država u Evropi i jedna od stalnih članica Saveta bezbednosti UN. Dugo je ispoljavao veliku količinu meke moći. Zemlja i njena kultura su vekovima bili predmet divljenja u mnogim delovima sveta; toliko da je Tomas Džeferson poznat po rečima „Svaki čovek ima dve zemlje, svoju i Francusku“.[83] Francuska je 2019. imala treću najveću diplomatsku mrežu na svetu.[39]

Francuska je bila centralna tačka doba prosvetiteljstva;[84] njena vezanost za ideale slobode, jednakosti, tolerancije i razuma bila je posebno oličena u pisanju i objavljivanju Enciklopedije. Francuska revolucija je bila jedan od najznačajnijih događaja u evropskoj i svetskoj istoriji. Francuska je od tada bila ključna u širenju republikanskih ideala. Napoleonov kodeks, koji je uticao na veliki deo ostatka Evrope i šire, smatra se jednim od najvažnijih pravnih dokumenata moderne ere.[85]

Francuski jezik je vekovima bio važan diplomatski jezik. Na primer, francuski jezik mora da se koristi – uporedo sa engleskim – za sve dokumente koje izdaju Ujedinjene nacije, obezbeđujući da su svi ugovori UN podjednako važeći u verzijama na engleskom i francuskom jeziku.[86]

Francuska takođe decenijama vodi veoma aktivnu diplomatsku i kulturnu politiku. Već 1883. godine stvorena je Alijansa fransez, čiji je cilj promovisanje francuskog jezika i francuske kulture[87] U Monocleovom izveštaju „Meka snaga 30“ iz 2015. godine, Francuska je rangirana na prvom mestu u kriterijumima „angažovanja“, čiji je cilj da izmeri „domet diplomatske mreže država i njihovu posvećenost velikim izazovima kao što su razvoj i životna sredina“. Monokl je dalje primetio da je „u smislu uticaja, Francuska najbolja umrežena država na svetu i da je članica više multilateralnih organizacija od bilo koje druge zemlje“. Sve u svemu, Francuska je zauzela četvrto mesto u toj studiji.[88]

Sekularizam u Francuskoj je vremenom inspirisao neke zemlje. Na primer, Francuska je bila Ataturkov glavni uzor za vesternizaciju kao deo velikih reformskih napora koje je on predvodio dok je bio predsednik Turske.[89]

Francuska, a posebno Pariz,[90] se dugo smatralo jednim od najromantičnijih mesta. Francuska je 2014. godine bila najposećenija zemlja na svetu.[91]

Nemačka

uredi

Godišnje rangiranje meke moći magazina Monokl i Instituta za vladu rangira 30 zemalja koje „najbolje privlače naklonost drugih nacija kroz kulturu, sport, kuhinju, dizajn, diplomatiju i šire“. Magazin Monokl je rekao: „Merkelova je možda prikazana kao strogi nadzornik, ali izgleda da ima mekšu stranu, ili je zemlja koju vodi ima. U njemu se navodi da uspon Nemačke kao meke sile ne bi trebalo da bude iznenađenje. „Zemlja je tradicionalno odlična u ostvarivanju svojih ideja, vrednosti i ciljeva koristeći diplomatska, kulturna i ekonomska sredstva“, navodi se u saopštenju. „Tiho radeći jednostavne stvari dobro, to je zemlja koja je postala globalna sila i mi ostali možemo da se osećamo prijatno u tome. Nemci su, razumljivo, bili oprezni kada su u pitanju prikazivanje dominantne slike u inostranstvu, dodaje časopis, ali se navodi da uspon zemlje ne bi trebalo da izazove nelagodnost kod svih ostalih.[92][93][94] Nemačka je 2017. imala osmu najveću diplomatsku mrežu na svetu.[39]

Italija

uredi

Čuveni elementi italijanske meke kulture su njena umetnost, muzika, moda, dizajn i kultna hrana. Italija je bila rodno mesto opere,[95] i generacijama je jezik opere bio italijanski, bez obzira na nacionalnost kompozitora. Popularni ukusi drame u Italiji dugo su favorizovali komediju; improvizacioni stil poznat kao Komedija del arte počeo je u Italiji sredinom 16. veka[96] i izvodi se i danas. Pre izvoza u Francusku i Rusiju, čuvena baletska i operska umetnost nastala je i u Italiji. Zemlja se može pohvaliti nekoliko svetski poznatih gradova. Rim je bio drevna prestonica Rimskog carstva i sedište pape katoličke crkve. Rim se generalno smatra „kolevkom zapadne civilizacije i hrišćanske kulture“.[97][98][99] Firenca je bila srce renesanse, perioda velikih dostignuća u umetnosti koja je okončala mračni vek.[100] Drugi važni gradovi uključuju Torino, koji je nekada bio glavni grad Italije, a sada je jedan od najvećih svetskih centara automobilskog inženjeringa . Milano je modna prestonica sveta. Venecija, sa svojim zamršenim sistemom kanala i drevnom istorijom pomorstva, privlači turiste iz celog sveta, posebno tokom venecijanskog karnevala i Bijenala . Italija je dom najvećeg broja mesta svetske baštine Uneska (51) do sada,[101][102] a prema jednoj proceni u zemlji se nalazi polovina velikog svetskog umetničkog blaga.[103] Nacija ukupno ima oko 100.000 spomenika bilo koje vrste (crkve, katedrale, arheološka nalazišta, kuće i statue).[104]

Italija se smatra rodnim mestom zapadne civilizacije i kulturnom supersilom.[105] Italija je 2019. imala devetu najveću diplomatsku mrežu na svetu.[39]

Japan

uredi

Kul Japan je koncept skovan 2002 . godine kao izraz japanske popularne kulture . Koncept je usvojila japanska vlada, kao i trgovinska tela koja žele da iskoriste komercijalni kapital kulturne industrije zemlje.[106][107] Opisana je kao oblik meke moći, „sposobnost da se indirektno utiče na ponašanje ili interese kroz kulturna ili ideološka sredstva“.[108] U članku iz 2002. u časopisu Foring Polisi pod naslovom „Japan's Gross National Cool“, Daglas Makgrej je pisao o Japanu koji „ponovno izmišlja supersilu“ pošto se njegov kulturni uticaj širio na međunarodnom nivou uprkos ekonomskim i političkim problemima „izgubljene decenije“. Ispitujući kulturu mladih i ulogu džej-popa, mange, animea, video igara, mode, filma, potrošačke elektronike, arhitekture i kuhinje, Makgrej je istakao značajnu meku moć Japana, postavljajući pitanje kakvu poruku zemlja može da prenese. On je takođe tvrdio da je recesija Japana možda čak i podstakla njegovu nacionalnu hladnoću, zbog delimične diskreditacije nekadašnjih rigidnih društvenih hijerarhija i karijera velikih preduzeća.[109] Japan je 2017. godine imao petu najveću diplomatsku mrežu na svetu.[39] Anime, manga i japanski filmovi smatraju se mekom moći. Danas je kultura Japana jedna od najuticajnijih kultura širom sveta, uglavnom zbog globalnog dometa popularne kulture.[110][111][112][113][114]

Rusija

uredi

Rusija je razvijala svoju meku moć ulaganjem u različite instrumente javne diplomatije tokom 2000-ih[115] ali je termin prvi put upotrebljen u zvaničnom dokumentu 2010. godine kada je predsednik Medvedev odobrio Dodatak nacionalnom konceptu spoljne politike. Termin nije definisan, ali je opisan kao vezan za kulturnu diplomatiju.[116] 2013. godine, termin se pojavio u novoj verziji Koncepta spoljne politike gde je meka moć definisana kao „sveobuhvatan alat za postizanje spoljnopolitičkih ciljeva koji se zasniva na potencijalu civilnog društva, informacijama, kulturnim i drugim metodama i tehnologijama koje su alternativne tradicionalnoj diplomatiji."[117] Ruski predsednik Vladimir Putin je 2007. godine proglašen za vremensku ličnost godine . 2013. godine proglašen je za najmoćniju ličnost od strane časopisa Forbs.[118] Tokom 2015. Rusija je predvodila stvaranje Evroazijske ekonomske unije.[119] Rusija je 2017. imala četvrtu najveću diplomatsku mrežu na svetu.[39] Nakon trovanja Sergeja i Julije Skripal 2018. godine, Bi-Bi-Si je izvestio da „Njegova široka diplomatska mreža odražava i njenu imperijsku istoriju kao velike sile u 19. veku, kao i njeno hladnoratovsko držanje. Ima mnoštvo položaja u istočnoj Evropi i bivšim komunističkim saveznicima, uključujući Kinu, Vijetnam, Kubu i Angolu, kao i nasleđe bivšeg SSSR-a u Africi i Aziji. Veličina njene mreže odražava obim njene nesmanjene globalne ambicije.“[120]

Južna Koreja

uredi

„Halju“, takođe poznat kao „Korejski talas“, je neologizam koji se odnosi na širenje južnokorejske kulture od kasnih 1990-ih. Prema reporteru Vašington posta, širenje južnokorejske zabave dovelo je do veće prodaje drugih dobara i usluga kao što su hrana, odeća i časovi korejskog jezika.[121] Pored povećanja količine izvoza, Korejski talas vlada koristi kao sredstvo meke moći da se angažuje sa masama mladih širom sveta,[122] i da pokuša da smanji antikorejsko raspoloženje.[123]

U 2012. godini, Bi-Bi-Si-jeva anketa o rejtingu zemlje otkrila je da se javno mnjenje Južne Koreje poboljšava svake godine od kada je sprovedena prva anketa o rejtingu zemlje 2009. godine. U nekoliko zemalja kao što su Rusija, Indija, Kina i Francuska, javno mnjenje Južne Koreje se iz blago negativnog pretvorilo u generalno pozitivno. U izveštaju se navodi kultura i tradicija kao među najvažnijim faktorima koji doprinose pozitivnoj percepciji Južne Koreje.[124] Ovo dolazi uporedo sa brzim rastom ukupne vrednosti kulturnog izvoza koji je porastao na 4,2 milijarde dolara u 201.[125][126]

Prvo podstaknut širenjem korejskih drama emitovanih na televiziji širom istočne, južne i jugoistočne Azije tokom svojih početnih faza, Korejski talas je evoluirao od regionalnog razvoja u globalni fenomen zbog širenja korejskih pop (K-pop) muzičkih spotova na JuTjubu.[127][128] Razvijen daleko izvan JuTjub-a, najuspešniji K-pop bend, BTS, vredan je 5 milijardi dolara, stvarajući impresivne prihode za Južnu Koreju.[129] Trenutno se širenje Korejskog talasa na druge regione sveta najvidljivije vidi među tinejdžerima i mladim odraslima u Latinskoj Americi, Bliskom istoku, severnoj Africi i imigrantskim enklavama zapadnog sveta.[130][131][132]

Velika Britanija

uredi

Od 1814–1914. veka Paks Britanika spoljni odnosi Ujedinjenog Kraljevstva su imali značajnu komponentu meke moći.[133][134][135] Ostaje jedna od najuticajnijih zemalja u svetu,[136] koja je prva u Portland grupi za 2018. i 2015, Comres, Fejsbuk izveštaju,[137] i Monocle istraživanju globalne meke moći 2012.[41][138]

Velika Britanija ima jake diplomatske odnose sa zemljama širom sveta, posebno sa zemljama u Zajednici nacija i mnogim drugim u Evropi, Aziji, Bliskom istoku, Africi i Sjedinjenim Državama.[139] Diplomatske misije između zemalja Komonvelta poznate su kao Visoke komisije, a ne kao ambasade da bi ukazale na bliskost odnosa.[140] UK vrši uticaj na zemlje unutar Evropske unije,[141] i ima jedanaestu najveću globalnu mrežu diplomatskih misija od 2019.[39] Mnoge zemlje širom sveta koriste britanski oblik demokratije i vladavine poznat kao Vestminsterski sistem.[142]

Uticaj britanskih dostignuća u nauci, tehnologiji i inženjerstvu imao je široko rasprostranjen efekat u svetu. Koncept industrijalizacije, fizika, gravitacija, optika, hemija, biologija, matematika itd. su izmišljeni u Velikoj Britaniji i preneti širom sveta.[143][144][145]

Uticaj britanske kulture i sporta je široko rasprostranjen i slavljen tokom perioda britanske invazije, hladne Britanije i dijamantskog i platinastog jubileja Elizabete II.[146] London je bio prvi grad koji je tri puta bio domaćin modernih Olimpijskih igara.[147] Na Letnjim olimpijskim igrama 2012. ceremonije otvaranja i zatvaranja slavile su britansku kulturu i dostignuća sa svetom.[148] VELIKA kampanja 2012. bila je jedan od najambicioznijih nacionalnih promotivnih napora koje je ikada preduzela neka nacija. Planirano je da se maksimalno iskoristi svetska pažnja na Letnjim olimpijskim igrama u Londonu. Ciljevi su bili da se britanska kultura učini vidljivijom kako bi se stimulisala trgovina, investicije i turizam. Vlada je sarađivala sa ključnim liderima u kulturi, biznisu, diplomatiji i obrazovanju. Kampanja je ujedinila mnoge teme i ciljeve, uključujući poslovne sastanke; naučne konvencije; trgovci rekreativnim vozilima; parkovi i kampovi; kongresni biroi i biroi za posetioce; hoteli; gostionice za noćenje i doručak; kazina; i hoteli.[149][150]

Britanski mediji se emituju na međunarodnom nivou, posebno Bi-Bi-Si vorld servis, Bi-Bi-Si vorld njuz i The Economist magazin. Britanski film i književnost imaju međunarodnu privlačnost, a britansko pozorište pomaže da London postane jedan od najposećenijih gradova na svetu.[151] Škole i univerziteti u Britaniji su popularna odredišta za studente drugih nacija i obrazovali su mnoge aktuelne svetske lidere.[152]

Uz engleski jezik, englesko ugovorno pravo je najvažnije i najčešće korišćeno ugovorno pravo u međunarodnom poslovanju.[153] London je sedište za četiri od šest najvećih svetskih advokatskih firmi,[154] i četiri velike firme u sferi računovodstva i usluga. Velika Britanija, a tačnije London je centar međunarodnih finansija gde strani učesnici na finansijskim tržištima dolaze da se bave jedni drugima.[155] To je sedište velikih međunarodnih korporacija, od kojih mnoge biraju da budu kotirane na Londonskoj berzi.[156]

Nakon trovanja Sergeja i Julije Skripal 2018, Velika Britanija je odgovorila bilateralnim i multilateralnim diplomatskim naporima koji su doveli do toga da su države širom sveta proterale sto pedeset ruskih diplomata, što je CNN opisao kao „izvanredan diplomatski udar za Britaniju“. Britanska premijerka Tereza Mej izjavila je u parlamentu da je koordinisani globalni odgovor „najveće kolektivno proterivanje ruskih obaveštajnih službenika u istoriji”.[157][158][159]

Amerika

uredi

Spoljni odnosi Sjedinjenih Država dugo su imali veliku meku moć.[160] Primeri uticaja uključuju četiri slobode Frenklina D. Ruzvelta u Evropi da motiviše saveznike u Drugom svetskom ratu; ljudi iza gvozdene zavese slušaju vladinu stranu propagandu Radio Slobodna Evropa ; novooslobođeni Avganistanci 2001. traže kopiju Povelje o pravima i mladi Iranci koji danas krišom gledaju zabranjene američke video snimke i satelitske televizijske emisije u privatnosti svojih domova.[10] Rana posvećenost Amerike verskoj toleranciji, na primer, bila je snažan element njene sveukupne privlačnosti potencijalnim imigrantima; a američka pomoć u rekonstrukciji Evrope posle Drugog svetskog rata bila je propagandna pobeda da se pokaže prosperitet i velikodušnost naroda Sjedinjenih Država.

Američka kultura je decenijama prihvaćena širom sveta. Zbog statusa američke supersile, američka kultura se često smatra „hegemonističkom“. Američka dominacija i popularizacija američkih medija u velikoj meri su doprineli da engleski jezik (posebno američki engleski) postane globalni lingua franka. Američka muzika je imala veliki uticaj na razvoj muzike širom sveta. Američka arhitektura i urbano planiranje, američka politička i ekonomska filozofija i američki film i televizija odigrali su snažnu ulogu u oblikovanju i zapadne i nezapadne kulture. Američka kuhinja, modni trendovi, književnost, pozorište i ples takođe su uveliko uticali na globalnu kulturu moderne ere, kao i na razne subkulture rođene u Sjedinjenim Američkim Državama, kao što su hipi, hip-hop, pank rok, rokenrol, grizer, grandž i bitnik pokreti (između ostalih) uticali su na mejnstrim kulturu 20. i 21. veka. Američke tehnološke i društvene kompanije drže monopol nad svetskim digitalnim prostorom.

Studije o američkom emitovanju u sovjetskom bloku i svedočenja češkog predsednika Vaclava Havela, poljskog predsednika Leha Valense i ruskog predsednika Borisa Jeljcina potvrđuju da su napori Sjedinjenih Američkih Država i njihovih saveznika za vreme Hladnog rata bili na kraju uspešni u stvaranju povoljne uslovi koji su doveli do raspada Sovjetskog Saveza.[161]

Reference

uredi
  1. ^ Nye, Joseph (8. 5. 2012). „China's Soft Power Deficit To catch up, its politics must unleash the many talents of its civil society”. The Wall Street Journal. Pristupljeno 6. 12. 2014. 
  2. ^ a b v Nye 1990.
  3. ^ a b v Nye 2004a.
  4. ^ „soft power”. Oxford English Dictionary (3rd izd.). Oxford University Press. septembar 2005.  (Potrebna je pretplata ili članska kartica javne biblioteke UK.) - "S. Boonyapratuang Mil. Control in S.E. Asia iii. 72 Musjawarah (decision by discussion) and 'soft power' became the stances of his control."
  5. ^ Nye, Joseph S. (16. 3. 2004). Soft Power: The Means To Success In World Politics. New York: PublicAffairs. str. ix, xi. ISBN 9781586482251. Pristupljeno 16. 3. 2023. „[…] I had coined the term 'soft power' a decade or so earlier. […] I first developed the concept of 'soft power' in Bound to Lead, a book I published in 1990 […].” 
  6. ^ Parlak, Bekir, ur. (15. 10. 2022). The Handbook of Public Administration, Vol. 2. Livre de Lyon. str. 346. ISBN 9782382363003. Pristupljeno 16. 3. 2023. „The second face of power is soft power.” 
  7. ^ Sobrinho, Blasco José (2001). Signs, Solidarities, and Sociology: Charles S. Peirce and the Pragmatics of Globalization. Lanham, Maryland: Rowman & Littlefield. str. 115. ISBN 9780847691791. Pristupljeno 16. 3. 2023. „[…] the notion of a 'second face of power'" — less 'obvious' to empirical observation — introduced in 1962 by Peter Bachrach and Morton Baratz in 'The Two Faces of Power.' The views of Bachrach and Baratz, presented comprehensively in their 1970 book Power and Poverty drew […] upon post-empiricist (post-positivist) philosophy of science to argue that […] social science should consider those aspects of political life that are covert and 'nonobvious.' […] Bachrach and Baratz put forward the concept of the 'nondecision,' which they defined as 'a decision that results in suppression or thwarting of a latent or manifest challenge to the values or interests of the decision-maker.'” 
  8. ^ Mattern, Mark (2006). Putting Ideas to Work: A Practical Introduction to Political Thought. Reference,Information and Interdisciplinary Subjects Series. Lanham, Maryland: Rowman & Littlefield. str. 372. ISBN 9780742548909. Pristupljeno 16. 3. 2023. „The exercise of the second face of power often occurs in the form of a nonaction or nonbehavior by the policy makers . Unlike the first face of power, in which A makes B do something that B would not otherwise do, in the second face of power A prevents B from doing something that B would like to do.” 
  9. ^ Nye 2011, str. 84.
  10. ^ a b v Nye 2004a, str. x.
  11. ^ a b v Angelo M. Codevilla, "Political Warfare: A Set of Means for Achieving Political Ends," in Waller, ed, Strategic Influence: Public Diplomacy, Counterpropaganda and Political Warfare (IWP Press, 2008).
  12. ^ a b Lord, Carnes, "Public Diplomacy and Soft Power,"in Waller, ed, Strategic Influence: Public Diplomacy, Counterpropaganda and Political Warfare (IWP Press, 2008.) pp. 59–71.
  13. ^ a b Nye 2011, str. 81.
  14. ^ Nye 2011, str. 82.
  15. ^ Mattern, Janice Bially (2005). „Why 'Soft Power' Isn't So Soft: Representational Force and the Sociolinguistic Construction of Attraction in World Politics”. Millennium: Journal of International Studies. 33 (3): 583—612. doi:10.1177/03058298050330031601.  Page 586.
  16. ^ Eliküçük Yıldırım, Nilgün; Aslan, Mesut (2020). „China's Charm Defensive: Image Protection by Acquiring Mass Entertainment”. Pacific Focus. 35 (1): 141—171. doi:10.1111/pafo.12153  . 
  17. ^ Brannagan, Paul Michael; Giulianotti, Richard (2018). „The soft power–soft disempowerment nexus: The case of Qatar”. International Affairs. 94 (5): 1139—1157. doi:10.1093/ia/iiy125  . 
  18. ^ McClory, Jonathan (2010-12-07). „The new persuaders: an international ranking of soft power”. Institute for Government website. Institute for Government. str. 13. Arhivirano iz originala 2011-07-24. g. Pristupljeno 2011-05-06. 
  19. ^ „Soft Power Survey 2018/19”. Monocle. 2018. Arhivirano iz originala 2021-04-13. g. Pristupljeno 2018-12-21. 
  20. ^ „The Soft Power 30 - A Global Ranking of Soft Power” (PDF). Portland. jul 2015. Arhivirano iz originala (PDF) 23. 7. 2015. g. Pristupljeno 17. 7. 2015. 
  21. ^ „Softly does it”. The Economist. 18. 7. 2015. Arhivirano iz originala 17. 7. 2015. g. Pristupljeno 17. 7. 2015. 
  22. ^ „In 'soft power' terms, Japan ranks eighth out of 30 countries in U.K. consultancy report”. Japan Times. 15. 7. 2015. Arhivirano iz originala 21. 7. 2015. g. Pristupljeno 17. 7. 2015. 
  23. ^ „Economic warfare on the silver screen”. FRANCE 24. 28. 6. 2011. Arhivirano iz originala 19. 1. 2012. g. Pristupljeno 2012-01-28. 
  24. ^ Blondheim, Menahem; Segev, Elad (2015). „Just Spell US Right: America's News Prominence and Soft Power”. Journalism Studies. 18 (9): 1128—1147. doi:10.1080/1461670X.2015.1114899. 
  25. ^ „Global Soft Power Index 2022: USA bounces back better to top of nation brand ranking | Press Release | Brand Finance”. Arhivirano iz originala 2022-03-19. g. Pristupljeno 2022-03-20. 
  26. ^ „India ranked 11th in ISSF's World Soft Power Index 2022”. 15. 8. 2022. Arhivirano iz originala 15. 8. 2022. g. Pristupljeno 15. 8. 2022. 
  27. ^ Self, Alexis. „Soft Power Survey: Part one”. Monocle. Pristupljeno 15. 1. 2023. 
  28. ^ Self, Alexis. „Soft Power Survey: Part two”. Monocle. Pristupljeno 15. 1. 2023. 
  29. ^ „The Soft Power 30 - Ranking”. Portland. Arhivirano iz originala 2017-10-31. g. Pristupljeno 2018-03-28. 
  30. ^ a b Nye 2004a, Chapter 3.
  31. ^ Babiracki, Patryk (2015). Soviet soft power in Poland: culture and the making of Stalin's new empire, 1943-1957. Chapel Hill: The University of North Carolina Press. ISBN 9781469623085. OCLC 911173017. 
  32. ^ Tsourapas, Gerasimos (2018). „Authoritarian emigration states: Soft power and cross-border mobility in the Middle East” (PDF). International Political Science Review. 39 (3): 400—416. doi:10.1177/0192512118759902. Arhivirano iz originala (PDF) 2019-12-22. g. 
  33. ^ Kirk, John M.; Erisman, H. Michael (2009). Cuban medical internationalism : origins, evolution, and goals (1st izd.). New York: Palgrave Macmillan. ISBN 978-1403983725. OCLC 248348330. 
  34. ^ „China's soft power offensive”. POLITICO (na jeziku: engleski). 2017-12-26. Arhivirano iz originala 2018-06-16. g. Pristupljeno 2018-06-16. 
  35. ^ Öztürk, Ahmet Erdi; Sözeri, Semiha (mart 2018). „Diyanet as a Turkish Foreign Policy Tool: Evidence from the Netherlands and Bulgaria” (PDF). Politics and Religion (na jeziku: engleski). 11 (3): 624—648. ISSN 1755-0483. doi:10.1017/S175504831700075X. Arhivirano iz originala (PDF) 2020-05-06. g. Pristupljeno 2020-03-13. 
  36. ^ Nye, Joseph (3. 5. 2004b). „Europe's Soft Power”. The Globalist. Arhivirano iz originala 8. 12. 2015. g. Pristupljeno 30. 7. 2015. 
  37. ^ „The Nobel Peace Prize 2012 - European Union (EU)”. Nobel Prize. Arhivirano iz originala 14. 12. 2013. g. Pristupljeno 24. 12. 2013. 
  38. ^ „From war to peace: European Union accepts Nobel Prize”. CNN. 10. 12. 2012. Arhivirano iz originala 24. 12. 2013. g. Pristupljeno 24. 12. 2013. 
  39. ^ a b v g d đ e ž „Global Diplomacy Index – Country Rank”. Lowy Institute. Arhivirano iz originala 2019-02-01. g. Pristupljeno 2020-10-14. 
  40. ^ a b „China now has the most diplomatic posts worldwide”. BBC News (na jeziku: engleski). 2019-11-27. Arhivirano iz originala 2020-09-06. g. Pristupljeno 2020-08-10. 
  41. ^ a b „Soft Power Survey 2012”. Monocle. Arhivirano iz originala 27. 7. 2013. g. Pristupljeno 16. 12. 2013. 
  42. ^ „Study in the USA”. International Student. Arhivirano iz originala 8. 12. 2015. g. Pristupljeno 5. 12. 2015. 
  43. ^ Fluck, Winfried (2009). „The Americanization of Modern Culture: A Cultural History of the Popular Media*” (PDF). John F. Kennedy Institute for North American Studies, Berlin. Arhivirano (PDF) iz originala 8. 12. 2015. g. Pristupljeno 5. 12. 2015. 
  44. ^ Soft power with Chinese characteristics: China's campaign for hearts and minds. Edney, Kingsley, Rosen, Stanley, Zhu, Ying, editors. Abingdon, Oxon: Routledge. 2020. ISBN 978-1-351-80435-6. OCLC 1130023014. 
  45. ^ Friedberg, Aaron L. A Contest for Supremacy: China, America and the Struggle for Mastery in Asia, New York: Norton Publishing, 2011.
  46. ^ Felgenhauer, Pavel. "The Fall of Gaddafi Angers Many In Moscow". Eurasia Daily Monitor Volume: 8 Issue: 164. September 8, 2011. http://www.jamestown.org/single/?no_cache=1&tx_ttnews%5Btt_news%5D=38374 Arhivirano 2013-05-30 na sajtu Wayback Machine
  47. ^ Friedberg, Aaron L. A Contest for Supremacy: China, America and the Struggle for Mastery in Asia, New York: Norton Publishing, 2011. p. 200
  48. ^ Lord, Carnes, "Public Diplomacy and Soft Power,"in Waller, ed, Strategic Influence: Public Diplomacy, Counterpropaganda and Political Warfare (IWP Press, 2008) p. 60.
  49. ^ „Defense Science Board, Report of the Defense Science Board Task Force on Strategic Communication (Office of the Under Secretary of Defense for Acquisition, Technology and Logistics” (PDF). septembar 2004. 
  50. ^ Steele, Robert D. The New Craft of Intelligence: Personal, Public, & Political: Citizen's Action Handbook for Fighting Terrorism, Genocide, Disease, Toxic Bombs and Corruption. Oakton, Virginia: OSS International Press, 2002.
  51. ^ GreekBoston.com (2017-05-05). „History of Geometry in Ancient Greece”. www.greekboston.com (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-12-29. 
  52. ^ „Ancient Greek Astronomy and Cosmology | Modeling the Cosmos | Articles and Essays | Finding Our Place in the Cosmos: From Galileo to Sagan and Beyond | Digital Collections | Library of Congress”. Library of Congress, Washington, D.C. 20540 USA. Pristupljeno 2022-12-29. 
  53. ^ J. Sesiano (1982). Books IV to VII of Diophantus' Arithmetica in the Arabic Translation Attributed to Qusta ibn Luqa. New York/Heidelberg/Berlin: Springer-Verlag. str. 502. 
  54. ^ „COUNTING SYSTEMS AND NUMERALS”. Arhivirano iz originala 28. 2. 2021. g. Pristupljeno 11. 9. 2015. 
  55. ^ „Indian numerals”. Arhivirano iz originala 6. 7. 2015. g. Pristupljeno 11. 9. 2015. 
  56. ^ „Laputan Logic - The Evolution of Numbers”. Arhivirano iz originala 22. 3. 2012. g. Pristupljeno 11. 9. 2015. 
  57. ^ „Astronomy in Ancient India - Crystalinks”. www.crystalinks.com. Arhivirano iz originala 8. 12. 2011. g. Pristupljeno 27. 2. 2017. 
  58. ^ Plofker, Kim (2009). Mathematics in India. 
  59. ^ Pearson, Bryan (4. 11. 2007). „In Kabul, hooray for Bollywood”. Variety. Arhivirano iz originala 4. 6. 2009. g. Pristupljeno 11. 9. 2015. 
  60. ^ „Bollywood bowls Tajiks over”. BBC News. 23. 6. 2004. Arhivirano iz originala 5. 3. 2016. g. Pristupljeno 11. 9. 2015. 
  61. ^ „Bollywood stirs Uzbek passions”. BBC News. Arhivirano iz originala 3. 3. 2016. g. Pristupljeno 11. 9. 2015. 
  62. ^ „Bollywood draws global stars”. BBC News. 20. 1. 2005. Arhivirano iz originala 4. 3. 2016. g. Pristupljeno 11. 9. 2015. 
  63. ^ „Indian soft power sways China”. dna. 11. 11. 2006. Arhivirano iz originala 16. 5. 2008. g. Pristupljeno 11. 9. 2015. 
  64. ^ Apun ka Choice Arhivirano 2015-09-23 na sajtu Wayback Machine New York Film Festival kicks off with Ananda
  65. ^ MG Distribution Arhivirano 2019-05-18 na sajtu Wayback Machine Indian Film Festival
  66. ^ Thats Melbourne Arhivirano 2007-09-27 na sajtu Wayback Machine New Year's Eve Celebration - Bollywood dance group
  67. ^ „Ramayana: An Indian Soft Power for the 21st Century”. News18 (na jeziku: engleski). 2022-01-29. Pristupljeno 2022-10-23. 
  68. ^ „New Business and Global Consciousness”. Arhivirano iz originala 10. 2. 2014. g. Pristupljeno 11. 9. 2015. 
  69. ^ „India's Place in Global Consciousness”. Arhivirano iz originala 24. 9. 2015. g. Pristupljeno 11. 9. 2015. 
  70. ^ „Start”. HereNow4u: Portal on Jainism and next level consciousness. Arhivirano iz originala 21. 12. 2019. g. Pristupljeno 22. 12. 2019. 
  71. ^ Joseph S. Nye Jr. Why China Is Weak on Soft Power; Jan, 17, 2012 https://www.nytimes.com/2012/01/18/opinion/why-china-is-weak-on-soft-power.html?_r=0 Arhivirano 2017-10-03 na sajtu Wayback Machine
  72. ^ „International Student Mobility: Patterns and Trends”. WENR (na jeziku: engleski). 2007-10-01. Arhivirano iz originala 2020-08-13. g. Pristupljeno 2020-09-11. 
  73. ^ Breeze, Victoria; Moore, Nathan. „China tops US and UK as destination for anglophone African students”. The Conversation. Arhivirano iz originala 9. 11. 2021. g. Pristupljeno 18. 2. 2018. 
  74. ^ „China's 2020 target: reshaping global mobility flows”. EAIE (na jeziku: engleski). 2020-01-27. Arhivirano iz originala 2021-10-10. g. Pristupljeno 2020-05-05. 
  75. ^ „With New Bank, China Shows U.S. It's Got Soft Power”. Forbes. 23. 3. 2015. Pristupljeno 31. 7. 2015. 
  76. ^ Waterson, Jim; Kuo, Lily (2020-04-03). „China steps up western media campaign over coronavirus crisis”. The Guardian (na jeziku: engleski). ISSN 0261-3077. Arhivirano iz originala 2020-04-05. g. Pristupljeno 2020-04-06. 
  77. ^ „Elcano Global Presence Report” (PDF). Elcano Global Institute. Arhivirano (PDF) iz originala 24. 2. 2021. g. Pristupljeno 10. 8. 2020. 
  78. ^ „China”. Soft Power (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 2020-05-13. g. Pristupljeno 2020-08-10. 
  79. ^ Jennifer G. Cooke. China's soft power in Africa; „Archived copy” (PDF). Arhivirano iz originala (PDF) 2012-03-24. g. Pristupljeno 2012-06-04. 
  80. ^ „Collapse of Trinidad's Cl Financial Group Ripples Across the Pond to Barbados”. 4. 3. 2009. Arhivirano iz originala 8. 3. 2021. g. Pristupljeno 21. 12. 2020 — preko WikiLeaks PlusD. 
  81. ^ Yellinek, Roie; et al. (2020-03-01). „Chinese 'Soft Power Pipelines Diffusion' (SPPD) to the Middle Eastern Arab Countries 2000-2018: A Discursive-Institutional Study”. British Journal of Middle Eastern Studies. 48 (5): 941—959. ISSN 1353-0194. doi:10.1080/13530194.2020.1732870. 
  82. ^ Yellinek, Roie; Mann, Yossi; Lebel, Udi (2020-11-01). „Chinese Soft-Power in the Arab world – China's Confucius Institutes as a central tool of influence”. Comparative Strategy. 39 (6): 517—534. ISSN 0149-5933. doi:10.1080/01495933.2020.1826843. Архивирано из оригинала 2021-08-27. г. Приступљено 2020-12-02. 
  83. ^ „Americans in France”. U.S. Embassy Paris. Архивирано из оригинала 2015-04-18. г. 
  84. ^ "Enlightenment thought culminates historically in the political upheaval of the French Revolution, in which the traditional hierarchical political and social orders (the French monarchy, the privileges of the French nobility, the political power and authority of the Catholic Church) were violently destroyed and replaced by a political and social order informed by the Enlightenment ideals of freedom and equality for all, founded, ostensibly, upon principles of human reason." Enlightenment Архивирано 2018-05-19 на сајту Wayback Machine, Stanford Encyclopedia of Philosophy
  85. ^ Robert B. Holtman (1981). The Napoleonic Revolution. Baton Rouge: Louisiana State University Press. 
  86. ^ "Treaties registered with the United Nations Treaty Series are always translated into French and English. Documents are always provided in French and English. This city’s Geneva Conventions, written in equally authentic French and English versions, laid part of the groundwork for the international system." Languages of diplomacy - Towards a fairer distribution Arhivirano 2017-11-17 na sajtu Wayback Machine, The Economist
  87. ^ „Who are we?”. Alliance Française. Arhivirano iz originala 2015-11-20. g. 
  88. ^ „The Soft Power 30” (PDF). Monocle. Arhivirano iz originala (PDF) 2015-11-20. g. 
  89. ^ Soner Cagaptay, The Rise of Turkey: The Twenty-First Century's First Muslim Power, pp. 44-45
  90. ^ Myths and Truths: The Most Romantic Cities Around the World Arhivirano 2017-08-20 na sajtu Wayback Machine, The Huffington Post, 2014
  91. ^ „UNWTO Tourism Highlights 2015 Edition” (Saopštenje). UNWTO. 25. 6. 2015. 
  92. ^ Germany tops world 'soft power' rankings; http://www.thelocal.de/20131121/germany-number-one-for-soft-power Arhivirano 2015-07-17 na sajtu Wayback Machine
  93. ^ „Gerhard Schröder: 'Germany Can Only Lead Europe the Way Porcupines Mate'”. Der Spiegel. Spiegel Online International. 1. 4. 2013. Arhivirano iz originala 28. 9. 2015. g. Pristupljeno 30. 7. 2015. 
  94. ^ „Obama sets off on farewell trip to Europe in shadow of president-elect”. Reuters. 14. 11. 2016. Arhivirano iz originala 14. 11. 2016. g. Pristupljeno 14. 11. 2016. „As the Americans see it, Merkel – and certainly not the vainglorious European commission president, Jean-Claude Juncker – runs the EU. It is Merkel who negotiated the Minsk deal with Russia that defused the Ukraine crisis. She knows Vladimir Putin better than any other western leader does. It is Merkel who took the lead on Syrian refugees and the eurozone crisis.” 
  95. ^ Kimbell, David R. B. Italian Opera. Arhivirano 2022-10-11 na sajtu Wayback Machine Cambridge University Press, 1994. p. 1. Web. 22 Jul. 2012.
  96. ^ „Commedia dell'arte”. Treccani, il portale del sapere (na jeziku: italijanski). Arhivirano iz originala 4. 11. 2021. g. Pristupljeno 24. 7. 2012. 
  97. ^ Beretta, Silvio (2017). Understanding China Today: An Exploration of Politics, Economics, Society, and International Relations. Springer. str. 320. ISBN 9783319296258. 
  98. ^ Bahr, Ann Marie B. (2009). Christianity: Religions of the World. Infobase Publishing. str. 139. ISBN 9781438106397. 
  99. ^ D'Agostino, Peter R. (2005). Rome in America: Transnational Catholic Ideology from the Risorgimento to Fascism. University of North Carolina Press. ISBN 9780807863411. 
  100. ^ Zirpolo, Lilian H. The A to Z of Renaissance Art. Arhivirano 2022-10-11 na sajtu Wayback Machine Scarecrow Press, 2009. pp. 154-156. Web. 16 Jul. 2012.
  101. ^ „UNESCO World Heritage Centre”. Arhivirano iz originala 14. 5. 2019. g. Pristupljeno 25. 9. 2011. 
  102. ^ „Beni Italiani Unesco”. Associazione Città e Siti Unesco (na jeziku: italijanski). Arhivirano iz originala 2012-07-16. g. Pristupljeno 17. 7. 2012. 
  103. ^ Abbot, Charles (2006). Italy. Morellini Editore. str. 101. ISBN 9788889550137. Arhivirano iz originala 11. 10. 2022. g. Pristupljeno 24. 9. 2011 — preko Google Books. 
  104. ^ DK Eyewitness Travel Guide: Italy. Dorling Kindersley Ltd. 2012. str. 23—24. ISBN 9781405393133. Arhivirano iz originala 11. 10. 2022. g. Pristupljeno 1. 12. 2013 — preko Google Books. 
  105. ^ Italy has been described as a cultural superpower by Arab news Arhivirano 2016-03-03 na sajtu Wayback Machine, by the Washington Post Arhivirano 2017-08-19 na sajtu Wayback Machine, by The Australian Arhivirano 2014-12-26 na sajtu Archive.today. Italy has been described as a cultural superpower by the Italian consul general in San Francisco Arhivirano 2015-11-27 na sajtu Wayback Machine, by former Foreign Affairs Minister Giulio Terzi Arhivirano 2017-08-19 na sajtu Wayback Machine and by U.S. President Barack Obama Arhivirano 2014-12-26 na sajtu Wayback Machine.
  106. ^ Japan's Soft Power-Squaring the Cool, June 14, 2014; https://www.economist.com/blogs/banyan/2014/06/japans-soft-power Arhivirano 2017-07-02 na sajtu Wayback Machine
  107. ^ Cool Japan Illustrated, http://www.cool-jp.com/index.php
  108. ^ Yano, Christine R. (2009). „Wink on Pink: Interpreting Japanese Cute as It Grabs the Global Headlines”. The Journal of Asian Studies. 68 (3): 681—688. doi:10.1017/S0021911809990015  . 
  109. ^ McGray, Douglas (1. 5. 2002). „Japan's Gross National Cool”. Foreign Policy. Arhivirano iz originala 16. 12. 2012. g. Pristupljeno 11. 9. 2012. 

    McGray, Douglas (1. 5. 2002). „Japan's Gross National Cool”. Foreign Policy. Arhivirano iz originala 6. 9. 2014. g. Pristupljeno 18. 3. 2011. 
  110. ^ „How Japan became a pop culture superpower | The Spectator”. The Spectator. 31. 1. 2015. Arhivirano iz originala 17. 7. 2019. g. Pristupljeno 12. 12. 2021. 
  111. ^ Iwabuchi, Koichi (2002-10-18). Recentering Globalization: Popular Culture and Japanese Transnationalism (na jeziku: engleski). Duke University Press. ISBN 978-0822384083. Arhivirano iz originala 2022-10-11. g. Pristupljeno 2021-12-12 — preko Google Books. 
  112. ^ Tamaki, Taku. „Japan has turned its culture into a powerful political tool”. The Conversation (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 2021-11-18. g. Pristupljeno 2021-12-12. 
  113. ^ „'Pure Invention': How Japan's pop culture became the 'lingua franca' of the internet”. The Japan Times. 2020-07-18. Arhivirano iz originala 2021-12-14. g. Pristupljeno 2021-12-12. 
  114. ^ „How Japan's global image morphed from military empire to eccentric pop-culture superpower”. Quartz. 2020-05-27. Arhivirano iz originala 2021-10-21. g. Pristupljeno 2021-12-12. 
  115. ^ „How Moscow understands soft power | Russia Direct”. Arhivirano iz originala 27. 8. 2013. g. 
  116. ^ Addendum #1 to the Foreign Policy Concept of the Russian Federation Arhivirano 2013-10-10 na sajtu Wayback Machine (in Russian)
  117. ^ Concept of the Foreign Policy of the Russian Federation Approved by President of the Russian Federation V. Putin on 12 February 2013.
  118. ^ „How Russian President Vladimir Putin Became The Most Powerful Individual On Earth”. Business Insider. 17. 12. 2013. Arhivirano iz originala 14. 7. 2014. g. Pristupljeno 1. 7. 2014. 
  119. ^ Sergi, Bruno S. (2018-01-01). „Putin's and Russian-led Eurasian Economic Union: A hybrid half-economics and half-political "Janus Bifrons"”. Journal of Eurasian Studies (na jeziku: engleski). 9 (1): 52—60. ISSN 1879-3665. doi:10.1016/j.euras.2017.12.005  . 
  120. ^ Oliver, Alex (2018-03-30). „How big is the Kremlin's diplomatic network?”. BBC News (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 2018-04-01. g. Pristupljeno 2018-04-01. 
  121. ^ Faiola, Anthony (31. 8. 2006). „Japanese Women Catch the 'Korean Wave'”. The Washington Post. Arhivirano iz originala 21. 1. 2011. g. Pristupljeno 7. 5. 2010. 
  122. ^ Constant, Linda (14. 11. 2011). „K-pop: Soft Power for the Global Cool”. The Huffington Post. Arhivirano iz originala 2. 3. 2018. g. Pristupljeno 17. 2. 2013. 
  123. ^ „Korea to turn hallyu into industry”. The Korea Herald. Arhivirano iz originala 3. 7. 2015. g. Pristupljeno 17. 2. 2013. „To prevent anti-Korean sentiment, the government will offer incentives for production companies or broadcasters planning to jointly produce movies or dramas with Chinese companies.” 
  124. ^ „2012 BBC Country Ratings” (PDF). Globescan/BBC World Service. Arhivirano (PDF) iz originala 13. 5. 2019. g. Pristupljeno 29. 12. 2012. 
  125. ^ Oliver, Christian. „South Korea's K-pop takes off in the west”. Financial Times. Arhivirano iz originala 12. 11. 2020. g. Pristupljeno 30. 7. 2013. 
  126. ^ „Korean wave spreads overseas”. BBC News (na jeziku: engleski). 2011-04-27. Arhivirano iz originala 2021-10-05. g. Pristupljeno 2021-10-05. 
  127. ^ Yoon, Lina (26. 8. 2010). „K-Pop Online: Korean Stars Go Global with Social Media”. TIME. Arhivirano iz originala 29. 8. 2010. g. Pristupljeno 20. 2. 2011. 
  128. ^ „K-wave: How fans are supporting their favorite idols”. BBC News (na jeziku: engleski). 2021-06-19. Arhivirano iz originala 2021-10-05. g. Pristupljeno 2021-10-05. 
  129. ^ Doobo, Shim (2018). „"Efficacy of Korean Wave: beyond industry, beyond superpower."” (PDF). 
  130. ^ James Russell, Mark. „The Gangnam Phenom”. Foreign Policy. Arhivirano iz originala 1. 10. 2012. g. Pristupljeno 11. 10. 2012. „First taking off in China and Southeast Asia in the late 1990s, but really spiking after 2002, Korean TV dramas and pop music have since moved to the Middle East and Eastern Europe, and now even parts of South America.” ; „Korean pop culture spreads in Cairo”. Egypt Independent. 19. 7. 2011. Arhivirano iz originala 4. 10. 2013. g. Pristupljeno 14. 4. 2013 ; Kember, Findlay. „Remote Indian state hooked on Korean pop culture”. Agence France-Presse. Arhivirano iz originala 15. 5. 2011. g. Pristupljeno 24. 2. 2013 ; „South Korea's K-pop spreads to Latin America”. Agence France-Presse. Arhivirano iz originala 2. 3. 2013. g. Pristupljeno 28. 3. 2013 ; Brown, August (29. 4. 2012). „K-pop enters American pop consciousness”. The Los Angeles Times. Arhivirano iz originala 5. 1. 2013. g. Pristupljeno 24. 3. 2013. „The fan scene in America has been largely centered on major immigrant hubs like Los Angeles and New York, where Girls' Generation sold out Madison Square Garden with a crop of rising K-pop acts including BoA and Super Junior” ; Seabrook, John. „Cultural technology and the making of K-pop”. The New Yorker. Arhivirano iz originala 25. 10. 2012. g. Pristupljeno 4. 3. 2013. „The crowd was older than I’d expected, and the ambience felt more like a video-game convention than like a pop concert. About three out of four people were Asian-American, but there were also Caucasians of all ages, and a number of black women” ; Chen, Peter (9. 2. 2013). „'Gangnam Style': How One Teen Immigrant Fell For K-Pop Music”. The Huffington Post. Arhivirano iz originala 18. 2. 2013. g. Pristupljeno 4. 3. 2013. „It is common for Chinese teens in the U.S. to be fans of K-pop, too” ; „Black is the New K-Pop: Interview With 'Black K-Pop Fans'”. The One Shots. Arhivirano iz originala 3. 3. 2013. g. Pristupljeno 4. 3. 2013. 
  131. ^ Ro, Christine. „BTS and EXO: The soft power roots of K-pop”. BBC (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 2021-10-05. g. Pristupljeno 2021-10-05. 
  132. ^ „Why 26 Korean words have been added to Oxford English Dictionary”. BBC News (na jeziku: engleski). 2021-10-05. Arhivirano iz originala 2021-10-05. g. Pristupljeno 2021-10-05. 
  133. ^ Sondhaus, Lawrence (2009). Soft power, hard power, and the Pax Americana. Taylor & Francis. str. 204—8. ISBN 978-0415545334 — preko Google Books. 
  134. ^ Winks, Robin W. (1993). World civilization : a brief history (2nd izd.). San Diego, CA: Collegiate Press. str. 406. ISBN 9780939693283 — preko Google Books. „By 1914 common law, trail by jury, the King James Authorized Version of the Bible, the English language, and the British navy had been spread around the globe.” 
  135. ^ Watts, Carl P. (2007). „Pax Britannica”. Ur.: Hodge, Carl C. Encyclopedia of the Age of Imperialism, 1800-1914. 2. Greenwood Press. str. 3. Arhivirano iz originala 2022-02-15. g. Pristupljeno 2018-04-05. „it left many legacies, including widespread use of the English language, belief in Protestant religion, economic globalization, modern precepts of law and order, and representative democracy.” 
  136. ^ „SPIEGEL Interview with Wolfgang Schäuble 'Britain Is a Leading Nation'”. Der Spiegel Online. 10. 6. 2016. Arhivirano iz originala 14. 11. 2016. g. Pristupljeno 13. 11. 2016 ; „Soft Power Committee releases 'Persuasion and Power' report”. UK Parliament. Arhivirano iz originala 2. 7. 2020. g. Pristupljeno 11. 9. 2014 ; „House of Lords: Soft Power debate”. UK Parliament. 3. 5. 2011. Arhivirano iz originala 12. 9. 2014. g. Pristupljeno 11. 9. 2014 ; „London: the [European] capital of foreign correspondents”. European Federation of Journalists. 23. 2. 2015. Arhivirano iz originala 8. 12. 2015. g. Pristupljeno 29. 11. 2015. 
  137. ^ McClory, Jonathan (14. 8. 2015). „The Soft Power 30 World Rankings” (PDF). Comres. Arhivirano iz originala (PDF) 20. 11. 2015. g. Pristupljeno 2. 11. 2015 ; „Softly Does It”. The Economist. 18. 7. 2015. Arhivirano iz originala 25. 10. 2015. g. Pristupljeno 2. 11. 2015 ; „UK is global leader in soft power, world's most comprehensive analysis finds” (PDF). Facebook, Comres, Portland Group. 14. 7. 2015. Arhivirano iz originala (PDF) 10. 11. 2015. g. Pristupljeno 2. 11. 2015. 
  138. ^ „Britain is now most powerful nation on earth”. The Independent. 18. 11. 2012. Arhivirano iz originala 9. 12. 2015. g. Pristupljeno 13. 11. 2016 ; „U.K. tops list as country with most positive influence”. The Globe and Mail. 19. 11. 2012. Arhivirano iz originala 14. 11. 2016. g. Pristupljeno 13. 11. 2016. 
  139. ^ „The best diplomatic service in the world: strengthening the Foreign and Commonwealth Office as an Institution”. Foreign and Commonwealth Office. 8. 9. 2011. Arhivirano iz originala 16. 12. 2013. g. Pristupljeno 16. 12. 2013 ; „National Security Strategy and Strategic Defence and Security Review 2015” (PDF). HM Government. novembar 2015. Arhivirano (PDF) iz originala 24. 11. 2015. g. Pristupljeno 23. 11. 2015. 
  140. ^ „Embassies”. Commonwealth of Nations. Arhivirano iz originala 19. 3. 2018. g. Pristupljeno 16. 12. 2013. 
  141. ^ Report of an Independent Panel chaired by Lord Hannay of Chiswick (januar 2015). „The British Influence Scorecard 2015: What influence does Britain have in the EU?”. Arhivirano iz originala 8. 12. 2015. g. Pristupljeno 1. 8. 2015 ; „Review of the Balance of Competences between the United Kingdom and the European Union: Foreign Policy” (PDF). HM Government. jul 2013. Arhivirano (PDF) iz originala 10. 3. 2016. g. Pristupljeno 21. 11. 2015. 
  142. ^ „How the Westminster Parliamentary System was exported around the World”. University of Cambridge. 2. 12. 2013. Arhivirano iz originala 16. 12. 2013. g. Pristupljeno 16. 12. 2013 ; Go, Julian (2007). „A Globalizing Constitutionalism?, Views from the Postcolony, 1945-2000”. Ur.: Arjomand, Saïd Amir. Constitutionalism and political reconstruction. Brill. str. 92—94. ISBN 978-9004151741. Arhivirano iz originala 2022-10-11. g. Pristupljeno 2020-11-03 — preko Google Books. 
  143. ^ „Industrial Revolution”. HISTORY (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-12-29. 
  144. ^ „Gravitational Theory: Newton, Einstein & The Next Wave”. American Museum of Natural History (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-12-29. 
  145. ^ Riedel, Stefan (januar 2005). „Edward Jenner and the history of smallpox and vaccination”. Proceedings (Baylor University. Medical Center). 18 (1): 21—25. ISSN 0899-8280. PMC 1200696  . PMID 16200144. doi:10.1080/08998280.2005.11928028. 
  146. ^ „Britain's Living Legacy to the Games: Sports”. The New York Times. 26. 7. 2012. Arhivirano iz originala 26. 7. 2019. g. Pristupljeno 14. 11. 2016 ; „Influence and Attraction: Culture and the race for soft power in the 21st century” (PDF). British Council. Arhivirano (PDF) iz originala 16. 12. 2013. g. Pristupljeno 16. 12. 2013 ; „Influence and soft power”. British Council. Arhivirano iz originala 15. 11. 2016. g. Pristupljeno 14. 11. 2016. 
  147. ^ „London's three Olympic Games compared”. BBC. 24. 7. 2012. Arhivirano iz originala 16. 11. 2019. g. Pristupljeno 16. 12. 2013. 
  148. ^ „London 2012: World's Press Heaps Praise On The Olympic Opening Ceremony”. The Huffington Post. Arhivirano iz originala 24. 3. 2013. g. Pristupljeno 22. 12. 2013 ; „Review of Impact of London 2012 Games on Perceptions of Britain Overseas” (PDF). Visit Britain. Arhivirano (PDF) iz originala 9. 7. 2013. g. Pristupljeno 16. 12. 2013. 
  149. ^ James Pamment, "'Putting the GREAT Back into Britain': National Identity, Public-Private Collaboration & Transfers of Brand Equity in 2012's Global Promotional Campaign," British Journal of Politics & International Relations. 17  (2):  260-283.
  150. ^ Berg, Roald (2020). „Norway's Foreign Politics during the Union with Sweden, 1814-1905: A Reconsideration”. Diplomacy & Statecraft. 31 (1): 1—28. doi:10.1080/09592296.2020.1721051. 
  151. ^ „About British Council Film”. British Council Film. Arhivirano iz originala 3. 1. 2014. g. Pristupljeno 22. 12. 2013 ; „London Tops MasterCard Global Destination Cities Index as Most Visited City”. Mastercard. 9. 7. 2014. Arhivirano iz originala 30. 12. 2014. g. Pristupljeno 7. 10. 2014. 
  152. ^ „Study In the UK”. International Student. Arhivirano iz originala 16. 12. 2013. g. Pristupljeno 16. 12. 2013 ; „International Student Statistics”. UK Council for International Student Affairs. Arhivirano iz originala 26. 9. 2018. g. Pristupljeno 16. 12. 2013 ; „Why the rarefied world of UK boarding schools appeals to parents around the world”. Financial Times. 2015. Arhivirano iz originala 7. 11. 2016. g. Pristupljeno 13. 11. 2016 ; „QS World University Rankings 2023: Top global universities”. QS Top Universities. Arhivirano iz originala 17. 9. 2012. g. Pristupljeno 13. 11. 2016 ; „Inside the secret and lucrative world of 'the super tutor'”. BBC. 5. 7. 2017. Arhivirano iz originala 5. 7. 2017. g. Pristupljeno 5. 7. 2017 ; „US edge over UK on educating world leaders 'now unbeatable'”. Times Higher Education (THE) (na jeziku: engleski). 2022-08-22. Arhivirano iz originala 2022-08-22. g. Pristupljeno 2022-08-25 ; „UK top of the table for educating world leaders”. Times Higher Education (THE) (na jeziku: engleski). 2017-08-05. Arhivirano iz originala 2022-08-29. g. Pristupljeno 2022-08-25 ; „Where do world leaders study? Oxford and Manchester are top UK destinations”. Times Higher Education (THE) (na jeziku: engleski). 2015-10-01. Arhivirano iz originala 2022-10-02. g. Pristupljeno 2022-08-25. 
  153. ^ „English Common Law is the most widespread legal system in the world” (PDF). Sweet & Maxwell. novembar 2008. Arhivirano (PDF) iz originala 2. 9. 2012. g. Pristupljeno 16. 12. 2013 ; „UK leading the way as an international centre for legal services and dispute resolution”. The City UK. 30. 1. 2014. Arhivirano iz originala 11. 7. 2015. g. Pristupljeno 5. 6. 2015. 
  154. ^ „The Global 100: Most Revenue 2009”. American Lawyer. Arhivirano iz originala 11. 10. 2022. g. Pristupljeno 13. 8. 2010. 
  155. ^ Roberts, Richard (2008). „The City: A Guide to London's Global Financial Centre”. The Economist. str. 2. ASIN 1861978588 ; „International Financial Centres Initiative”. TheCityUK. Arhivirano iz originala 16. 12. 2013. g. Pristupljeno 16. 12. 2013. 
  156. ^ „London is the soft power and high skills capital of the world”. Deloitte. 2. 3. 2016. Arhivirano iz originala 4. 3. 2016. g. Pristupljeno 2. 3. 2016 ; „Cities of Opportunity 7” (PDF). PwC. 7. 9. 2016. Arhivirano (PDF) iz originala 16. 9. 2016. g. Pristupljeno 7. 9. 2016 ; „Global Power City Index 2016”. Institute for Urban Strategies, The Mori Memorial Foundation. 18. 10. 2016. Arhivirano iz originala 3. 3. 2019. g. Pristupljeno 20. 2. 2017 ; „European attractiveness survey 2016 - European cities”. EY. 24. 5. 2016. Arhivirano iz originala 22. 2. 2017. g. Pristupljeno 20. 2. 2017. 
  157. ^ Joshi, Shashank (27. 3. 2018). „How Vladimir Putin's arrogance handed Theresa May a diplomatic coup”. CNN. Arhivirano iz originala 27. 3. 2018. g. Pristupljeno 27. 3. 2018. 
  158. ^ Borger, Julian (27. 3. 2018). „Western allies expel scores of Russian diplomats over Skripal attack”. The Guardian. Arhivirano iz originala 26. 3. 2018. g. Pristupljeno 27. 3. 2018. 
  159. ^ „US, Europeans and allies kick out more than 100 Russian diplomats”. POLITICO (na jeziku: engleski). 2018-03-26. Arhivirano iz originala 2018-03-28. g. Pristupljeno 2018-03-28. 
  160. ^ Nye, Joseph S. (2010). „The future of soft power in US foreign policy”. Soft Power and US Foreign Policy. Routledge. str. 16—23. 
  161. ^ Carnes Lord, "Public Diplomacy and Soft Power," in Waller, ed, Strategic Influence: Public Diplomacy, Counterpropaganda and Political Warfare (IWP Press, 2008)

Literatura

uredi

Dodatna literatura

uredi
  • Arndt, R (2006). The First Resort of Kings: American Cultural Diplomacy in the Twentieth Century. Washington DC: Potomac Books. 
  • Arquilla, J, and D. Ronfeldt (1999). The Emergence of Noopolitik: Toward an American Information Strategy,. Santa Monica: Rand Corporation. 
  • Chitty, Naren, Lilian Ji, Gary Rawnsley and Craig Hayden,, ur. (2017). The Routledge Handbook of Soft Power. NY: Routledge. 
  • Efremenko D, Ponamareva A, Nikulichev Y. (2021). Russia's Semi-Soft Power // World Affairs. The Journal of International Issues. – New Delhi. - Vol. 25. No. 1 (Spring).
  • Fraser, Matthew (2005). Weapons of Mass Distraction: Soft Power and American Empire, St. Martin's Press. Analysis is focused on the pop culture aspect of soft power, such as movies, television, pop music, Disneyland, and American fast-food brands including Coca-Cola and McDonald's.
  • Gallarotti, Giulio (2010). Cosmopolitan Power in International Relations: A Synthesis of Realism, Neoliberalism, and Constructivism. NY: Cambridge University Press. . How hard and soft power can be combined to optimize national power.
  • Gallarotti, Giulio (2010). The Power Curse: Influence and Illusion in World Politics. Boulder, CO: Lynne Rienner Press. . An analysis of how the over-reliance on hard power can diminish the influence of nations.
  • Gallarotti, Giulio (2011). "Soft Power: What It Is, Why It's Important, and the Conditions Under Which It Can Be Effectively Used", Journal of Political Power, works.bepress.com.
  • Kurlantzick, Joshua (2007). Charm Offensive: How China's Soft Power Is Transforming the World, Yale University Press. Analysis of China's use of soft power to gain influence in the world's political arena.
  • Lukes, Steven (2007). "Power and the Battle For Hearts and Minds: On the Bluntness of Soft Power," in Berenskoetter, Felix and M.J. Williams, eds. (2007), Power in World Politics, Routledge.
  • Manners, Ian (2002). „Normative Power Europe: A Contradiction in Terms?” (PDF). JCMS: Journal of Common Market Studies. 40 (2): 235—258. S2CID 145569196. doi:10.1111/1468-5965.00353. 
  • Mattern, Janice Bially (2006). "Why Soft Power Isn't So Soft," in Berenskoetter & Williams (see under "Lukes")
  • McCormick, John (2007). The European Superpower, Palgrave Macmillan. Argues that the European Union has used soft power effectively to emerge as an alternative and as a competitor to the heavy reliance of the US on hard power.
  • Nye, Joseph (2007). "Notes For a Soft Power Research Agenda," in Berenskoetter & Williams (see under "Lukes")
  • Nye, Joseph (2008). The Powers to Lead. , NY Oxford University Press.
  • Nye, Joseph S. (2021). „Soft power: The evolution of a concept”. Journal of Political Power. 14: 196—208. S2CID 233205931. doi:10.1080/2158379X.2021.1879572. 
  • Onuf, Nicholas (2017). "The Power of Metaphor/the Metaphor of Power," in The Journal of International Communication, 23,1.
  • Ohnesorge, Hendrik W. (2020). Soft Power: The Forces of Attraction in International Relations. Global Power Shift. Springer International. ISBN 978-3-030-29921-7. S2CID 212777163. doi:10.1007/978-3-030-29922-4. 
  • Parmar, Inderjeet and Michael Cox,, ur. (2010). Soft Power and US Foreign Policy: Theoretical, Historical and Contemporary Perspectives. , Routledge.
  • Surowiec, Paweł; Long, Philip (2020). „Hybridity and Soft Power Statecraft: The 'GREAT' Campaign” (PDF). Diplomacy & Statecraft. 31: 168—195. S2CID 214460545. doi:10.1080/09592296.2020.1721092. 
  • Young Nam Cho and Jong Ho Jeong, "China's Soft Power," Asia Survey 48, 3, pp. 453–72
Preuzeto iz „https://sr.wiki.x.io/w/index.php?title=Мека_моћ&oldid=28905314”