Teobald I od Navare
Teobald I od Navare ili Tibo IV od Šampanje[1] (fr. Thibaut[1]; 30. maj 1201, Troa - 8. jul 1253, Pamplona) bio je kralj Navare[1] (1234—1253) i grof Šampanje[1] (1201—1253) iz dinastije Šampanj (ogranak dinastije Bloa).
| Teobald I od Navare | |
|---|---|
 Teobald I od Navare | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 30. maj 1201. |
| Mesto rođenja | Troa, Kraljevstvo Francuska |
| Datum smrti | 8. jul 1253. (52 god.) |
| Mesto smrti | Pamplona, Kraljevina Navara |
| Grob | Katedrala u Pamploni |
| Porodica | |
| Supružnik | Gertrude of Dagsburg, Agnes od Božea, Margareta od Burbona, kraljica Navare |
| Potomstvo | Blanka od Navare, vojvotkinja Bretanje, Teobald II od Navare, Beatrice of Navarre, Enrike I od Navare, Margareta od Navare, Duchess of Lorraine, Gil de Rada |
| Roditelji | Tibo III od Šampanje Blanka Navarska |
| Dinastija | Šampanj, (ogranak dinastije Bloa) |
| kralj Navare | |
| Period | 1234 - 1253. |
| Prethodnik | Sančo VII od Navare |
| Naslednik | Teobald II od Navare |
| grof Šampanje | |
| Period | 1201 - 1253. |
| Prethodnik | Tibo III od Šampanje |
| Naslednik | Tibo V od Šampanje |
 | |
Bio je sin[2] bogatog[3] francuskog plemića Tiba III, grofa Šampanje i Blanše i kćerke navarskog kralja Sanča VI i sestre drugog navarskog kralja Sanča VI.
Posle smrti svog ujaka 1234. godine preuzeo je navarski presto[2] i na vlast u njoj doveo novu dinastiju, dinastiju Šampanj.
Papa je 1239. godine počeo da propoveda nov krstaški pohod. Teobald se odazvao papinom pozivu i zajedno sa svojim starim prijateljem, bivšim vojvodom Bretanje Pjerom Moklerikom, krenuo u Palestinu. Iskrcao se u Akri i posle ugodne zime u njoj i nekoliko čarki sa muslimanima zaključio je čak i probitačnije primirje od primirja nemačkog cara Fridriha i vratio se kući zadovoljan. Teobald i Pjer su previše žurili tako da nisu uspeli da sprovedu u delo svoj ugovor sa sultanom pa je njihov posao dovršio sin engleskog kralja Henrija III, Ričard, erl Kornvola[4]. Ali, beskonačni razdori i međusobni ratovi nisu dali krstašima u Svetoj zemlji mogućnost da to iskoriste.[5]
Teobald je, zahvaljujući čuvenim[6] Šampanjskim sajmovima, bio među najbogatijom vlastelom u Francuskoj.[3] Šampanja koja se tada prostirala između gornjeg toka Some i pritoka Rajne, Sene i Loare, je od davnina bila pretvorena u veliku pijacu. U nekolicini njegovih gradova, kao što su bili Troa i Lanji na Marni, održavani su sajmovi. Teobald je određivao mesto gde će se sajam održati, podizao tezge, obezbeđivao naoružane ljude da održavaju red i sudije da rešavaju sporove i uspostavljao menjačnice novca da vode računa o velikom broju različitih valuta koje su donosili trgovci iz mnogih zemalja. Vreme održavanja sajmova rasporedio je tako da je jedan obično bio u toku u njegovim zemljama. Sami sajmovi bili su pažljivo organizovani. Svaki dan bio je predviđen za trgovanje određenim proizvodom ili grupom proizvoda. U danima trgovanja novac nije menjao ruke, ali računi su pažljivo vođeni. Onda bi, poslednjeg dana, svi trgovci doneli svoj novac u menjačnicu, zamenili ga za zvaničnu valutu sajma, trojsku livru, i podmirili račune. Teobald je naplaćivao carine za svu robu prodatu na sajmu, iznajmljivao tezge po visokim cenama, ubirao novčane kazne izrečene za kršenje pravila sajma i uzimao prihode od rada menjačnice. On je koristio ovaj novac da proširi svoju vlast i unapredi poslovanje sajma. Vlastelinima duž glavnih puteva kojima su trgovci stizali na sajmove nudio je feude u novcu, tj. godišnju platu, u zamenu za zakletvu vernosti i prihvatanje prihvatanje službe koja se prevashodno sastojala u zaštiti trgovaca na putu ka njegovim sajmovima.
Sajmovi u Šampanji postali su mesto gde su se sastajali trgovci iz Italije i sa severa. Italijani su dopremali robu iz Italije poput tkanina, kvalitetnih mačeva i veličanstvenih bojnih konja iz Lombardije.[7] Takođe su donosili svilene tkanine, šećer i začine koje su nabavljali u Siriji.[8] Ljudi sa dalekog severa dopremali su krzna, med i ostale proizvode velikih šuma. Iz Flandrije su stizale flandrijske tkanine, a iz Engleske dragoceni kalaj. Ovi sajmovi su tada bili najvažnije pijace u zapadnoj Evropi.
Kneževi i velikaši uglavnom su neposredno kupovali na sajmovima.[9]
Teobald je imao dva sina: Teobalda i Enrikea, buduće grofove Šampanje i kraljeve Navare.[2]
Umro je 8. jula 1253. godine u Pamploni. Nasledio ga je sin Teobald.
Porodično stablo
uredi| 16. Stefan od Bloa (krstaš) | ||||||||||||||||
| 8. Teobald II od Šampanje | ||||||||||||||||
| 17. Adela Normandijska | ||||||||||||||||
| 4. Henri I, grof Šampanje | ||||||||||||||||
| 18. Engelbert, Duke of Carinthia | ||||||||||||||||
| 9. Matilda Koruška | ||||||||||||||||
| 19. Uta of Passau | ||||||||||||||||
| 2. Teobald III od Šampanje | ||||||||||||||||
| 20. Luj VI | ||||||||||||||||
| 10. Luj VII | ||||||||||||||||
| 21. Adelaida od Savoje | ||||||||||||||||
| 5. Marija od Francuske, grofica od Šampanje | ||||||||||||||||
| 22. Vilijam X Akvitanski | ||||||||||||||||
| 11. Eleonora od Akvitanije | ||||||||||||||||
| 23. Enora od Šatlroa | ||||||||||||||||
| 1. Teobald I od Navare | ||||||||||||||||
| 24. Ramiro Sančez, gospodar Monzona | ||||||||||||||||
| 12. Garsija Ramirez od Navare | ||||||||||||||||
| 25. Kristina Rodrigez | ||||||||||||||||
| 6. Sančo VI od Navare | ||||||||||||||||
| 26. Gilbert of L'Aigle | ||||||||||||||||
| 13. Margaret of L'Aigle | ||||||||||||||||
| 27. Juliana du Perche | ||||||||||||||||
| 3. Blanka Navarska | ||||||||||||||||
| 28. Raymond of Burgundy | ||||||||||||||||
| 14. Alfonso VII od Leona i Kastilje | ||||||||||||||||
| 29. Uraka od Leona i Kastilje | ||||||||||||||||
| 7. Sanća od Kastilje, kraljica Navare | ||||||||||||||||
| 30. Ramon Berenger III | ||||||||||||||||
| 15. Berengarija od Barselone | ||||||||||||||||
| 31. Douce I, Countess of Provence | ||||||||||||||||
Izvori
uredi- ^ a b v g Pejnter 1997, str. 590.
- ^ a b v Pejnter 1997, str. 558.
- ^ a b Pejnter 1997, str. 280.
- ^ Pejnter 1997, str. 251.
- ^ Udaljcov, Kosminski & Vajnštajn 1950, str. 212.
- ^ Udaljcov, Kosminski & Vajnštajn 1950, str. 229.
- ^ Pejnter 1997, str. 258.
- ^ Pejnter 1997, str. 258-259.
- ^ Pejnter 1997, str. 259.
Literatura
uredi- Pejnter, Sidni (1997). Istorija srednjeg veka (284-1500). Beograd: Clio.
- Udaljcov, A. D.; Kosminski, J. A.; Vajnštajn, O. L. (1950). Istorija srednjeg veka II. Beograd.
