Mihailo Đorđević

Mihailo Đorđević (Novi Pazar, 1. april 1885 — Beograd, 31. avgust 1970) bio je srpski gimnazijski profesor, publicista prevodilac sa francuskog i engleskog na srpski jezik.

Mihailo Đorđević
Datum rođenja	(1885-04-01)1. april 1885.
Mesto rođenja	Novi Pazar, Osmansko carstvo
Datum smrti	31. avgust 1970.(1970-08-31) (85 god.)
Mesto smrti	Beograd, SFRJ
Zanimanje	profesor, prevodilac, publicista

Biografija

Osnovnu školu završio u Novom Pazaru, a gimnaziju sa ispitom zrelosti u Solunu 1904. Na Filozofskom fakultetu u Beogradu završio IX grupu predmeta 1904—1908. i položio profesorski ispit 1912. Suplent gimnazije u Solunu 1908, zatim gimnazije u Skoplju 1910. Za vreme balkanskih ratova u Trećoj gimnaziji u Beogradu sa skopskim maturantima; 1914. profesor gimnazije u Bitolju. U Prvom svetskom ratu, pored zvaničnog rada, obavljao vojne dužnosti građanskog reda. Kao cenzor i komandir bojne komore u Albaniji prešao 1915. na Korziku, otuda je upućen u Englesku za šefa grupe izbeglih srpskih đaka. Po oslobođenju 1919. u Bitolju, pa u Pančevu, zatim 1922. profesor Prve muške gimnazije u Beogradu, a 1924. direktor Učiteljske škole u Dubrovniku i posle toga direktor gimnazije u Jagodini, Velikoj Kikindi, Pančevu i Ćupriji, gde je i penzionisan 1939. Školsku godinu 1909—1910. proveo u Ženevi i Grenoblu, a 1916—1919. boravio u Engleskoj. Prevođenjem se bavi od 1905. Autor je i dva samostalna rada: „Književnost u Staroj Srbiji i Makedoniji“ (Bosanska vila, 1910) i „Život i rad Benžamena Konstana“ (predgovor Adolfu, 1922).

Jedan je od osnivača Udruženja književnih prevodilaca Srbije 1951. godine.

U njegovu čast je 2005. godine ustanovljena Nagrada „Mihailo Đorđević” za najbolji prevod književne proze sa engleskog na srpski jezik. Nagrada se dodeljuje iz Fonda čiji je osnivač Srđan Karanović, unuk Mihaila Đorđevića.

Važniji prevodi

Korica knjige Ostrvo s blagom R. L. Stivensona u prevodu Mihaila Đorđevića

Anatol Frans: Pevač iz Kime (u „Bosanskoj vili“), 1912. i Krenkebil, 1946; Benžamen Konstan: Adolf, 1922; Džek London: Tri pripovetke, s. a., Glas divljine, 1935, Džeri sa ostrva, 1937, Sila života, 1946, Beli očnjak, 1957. i Meksikanac i druge priče, 1948; Robert Luis Stivenson: Ostrvo s blagom, 1922; Tomas Hardi: Tesa od D’Urbervila, 1936; Henri Rajder Hagard: Rudnici cara Solomona, 1939; Vilijam Tekeri: Vašar taštine, 1946; Margaret Mičel: Prohujalo sa vihorom, 1946; Džon Golsvordi: Prvi i poslednji, 1946. i Saga o Forsajtima (I: „Posednik“, II: „U konzistoriji“, III: „Za izdavanje“), 1946; Edvard M. Forster: Jedno putovanje u Indiju, 1947; Čarls Dikens: David Koperfild (sa sinom Jugoslavom), 1951, i Stara prodavnica retkosti, 1950; Džejms Fenimor Kuper: Pioniri, 1953; Arčibald Kronin: Šeširdžijin zamak, 1953; Somerset Mom: Mesec i stoparac, 1954. itd.
U „Politici“ (između 1938. i 1941) preveo oko 70 pripovedaka engleskih i američkih pisaca; u antologiji „Moderna engleska pripovetka“ (Beograd, „Prosveta“, 1951) pet je njegovih prevoda („Tri neznanca“ T. Hardija, „Zabava u bašti“ K. Mansfild, „Blago krotkima“ M. Veba, „Poremećeni odmor“ O. Sitvela i „Ljudska priroda“ R. Dejvisa).