Википедија

Vilijam Golding

Vilijam Džerald Golding (engl. William Golding; Njukvej, 19. septembar 1911 — Peranarvortal, 19. jun 1993), bio je britanski romanopisac, pesnik i dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1983. godine. Najpoznatiji je po svom romanu Gospodar muva. Dobitnik je i nagrade Booker Prize iz 1980. godine za književnost.

Vilijam Golding
Vilijam Golding 1983.
Lični podaci
Puno imeVilijam Džerald Golding
Datum rođenja(1911-09-19)19. septembar 1911.
Mesto rođenjaNjukvej, Ujedinjeno Kraljevstvo
Datum smrti19. jun 1993.(1993-06-19) (81 god.)
Mesto smrtiPeranarvortal, Ujedinjeno Kraljevstvo
Književni rad
Najvažnija delaGospodar muva
Nagrade
Zvanični veb-sajt
Brasenose College

Golding je dobio titulu viteza 1988. godine.[1][2][3] On je bio član Kraljevskog književnog družtva.[1] Godine 2008, časopis Tajms je rangirao Golding na treće mesto njihovog spiska „Pedeset najvećih britanskih pisaca od 1945”.[4] Brasenos koledž iz Oksforda ima istraživačke pozicije imenovane u njegovu čast u oblasti umetnosti, humanističkih i društvenih nauka.

Biografija

uredi

Mladost

uredi

Vilijam Golding je rođen u kući svoje bake po majci, na adresi Mauntvajz 47, Sent Kolumb Majnor, u Njukveju,[5] u Kornvalu,[6] gdje je u djetinjstvu proveo mnoge praznike. Odrastao je u porodičnoj kući u Molborou, u Viltširu, gdje je njegov otac radio kao magistar nauka u gimnaziji (od 1905. godine do penzionisanja). Alek Golding, otac mladog Vilijama, bio je socijalista sa jakom posvećenošću naučnom racionalizmu. Mladi Vilijam Golding i njegov brat Džozef su pohađali školu u kojoj je predavao njihov otac. Njihova majka, Mildred, održavala je kuću na adresi Grin br 29, u Molborou, i davala podršku borcima za davanje prava glasa ženama. Godine 1930, Golding se upisao na Univerzitet u Oksfordu, Koledž Brejsnoz, gdje je tokom dvije godine pratio predavanja iz prirodnih nauka, da bi se na kraju prebacio na englesku književnost. Diplomirao je u ljeto 1934. godine, a nešto kasnije iste godine u Londonu je izašla njegova prva knjiga, Pjesme.

Golding je bio aktivan kao borac za životinjska prava.

Brak i porodica

uredi

Golding je bio veren za Moli Evans, ženu iz Marlboroa, koju su volela oba njegova roditelja.[7] Međutim, raskinuo je veridbu i oženio se sa En Brukfild, analitičkom hemičarkom,[8] 30. septembra 1939. Oni su imali dvoje dece, Dejvida (rođenog septembra 1940) i Džudit (rođene jula 1945).[6][9]

Učestvovanje u ratu

uredi

Tokom Drugog svjetskog rata, Golding se borio u Kraljevskoj mornarici,[10] a za kratko je učestvovao i u potjeri i potapanju najmoćnijeg njemačkog ratnog broda, Bizmarka. Učestvovao je i u iskrcavanju u Normandiji, komandujući brodom koji je ispaljivao salve raketa na plaže, a zatim i u pomorskoj akciji kod Valherena u kojoj su potopljena 10 od 27 plovila.[11][12]

„Kriza”

uredi

Golding je imao problematičan odnos sa alkoholom; Džudi Karver primećuje da je njen otac bio „uvek veoma otvoren, iako žalostan, u pogledu problema sa pićem“.[13] Golding sugeriše da ga je njegova samoopisana „kriza“, u kojoj je alkoholizam igrao glavnu ulogu, mučila celog života.[14] Džon Keri u svojoj biografiji pominje nekoliko slučajeva opijanja, uključujući Goldingovo iskustvo 1963; dok je bio na odmoru u Grčkoj (kada je trebalo da završi svoj roman The Spire), nakon što je radio na svom pisanju ujutru, odlazio bi u svoju omiljenu „kafanu“ da pije u podne.[15] Do večeri bi prešao na uzo i brendi; on je stekao reputaciju lokalnog „izazivanja eksplozija“.[15]

Nažalost, konačno objavljivanje The Spire sledeće godine nije pomoglo Goldingovoj borbi sa alkoholom; to je imaolo upravo suprotan efekat, sa zajedljivo negativnim kritikama o romanu u BBC radio emisiji koje su ozbiljno uticale na njega.[16] Nakon objavljivanja Piramide 1967. godine, Golding je doživeo ozbiljnu autorsku blokadu: rezultat bezbrojnih kriza (porodične anksioznosti, nesanice i opšteg osećaja potištenosti).[14] Golding je na kraju postao nesposoban da se nosi sa onim što je smatrao intenzivnom realnošću svog života, a da prethodno nije popio velike količine alkohola.[17] Tim Kendal sugeriše da se ova iskustva manifestuju u Goldingovom pisanju kao lik Vilfa u Ljudima od papira; „ostareli romanopisac čija su putovanja opterećena alkoholom širom Evrope finansirana kontinuiranim uspehom njegove prve knjige“.[18]

Do kraja 1960-ih, Golding se oslanjao na alkohol – koji je nazivao „starim, starim anodinom“.[19] Njegovi prvi koraci ka oporavku proizašli su iz njegovog proučavanja spisa Karla Junga, a u onom što je nazvao „prijem u učeništvo“ on je otputovao u Švajcarsku 1971. da lično vidi Jungove pejzaže.[20] Iste godine je počeo da vodi dnevnik u koji je beležio i tumačio svoje snove; poslednji zapis je iz dana pre njegove smrti, 1993. godine, a tom tom delu je do tada bilo na hiljade stranica.[16]

Kriza je neizbežno uticala na Goldingov rad, a njegov sledeći roman, Vidljiva tama, biće objavljen dvanaest godina posle Piramide; daleko od plodnog autora koji je napisao šest romana za trinaest godina od početka svoje karijere.[14] Ali, uprkos tome, stepen Goldingovog oporavka je očigledan iz činjenice da je ovo bio samo prvi od šest daljih romana koje je Golding završio pre svoje smrti.[20]

Delo

uredi

Roman koji je Goldingu doneo svetsku slavu, Gospodar muva, najpre je odbijen od strane 21 izdavača pre nego što ga je objavio Faber & Faber. Ovo delo se često poredi sa Defoovim romanom Robinson Kruso. Međutim, ono je nastalo kao "odgovor" na dečiji roman R. M. Balentajna Koralno ostrvo: Priča o Tihom okeanu (The Coral Island: A Tale of the Pacific Ocean). Obe knjige imaju isti zaplet i imena dva lika, ali tu se njihove sličnosti završavaju.[21]

Smrt

uredi

Godine 1985. Golding i njegova supruga su se preselili u Peranavortal, blizu Trura, u Kornvalu, gdje je nakon osam godina umro od srčanog udara, 19. juna 1993. godine. Pokopan je na seoskom groblju u Baverčoku, u Južnom Viltširu (u blizini granice okruga Hempšir i Dorset). Za sobom je ostavio nacrt za roman Pitija, čija radnja se dešava u antičkom Delfiju, a koji je objavljen posthumno.

Bitnija djela

uredi
  • Pesme (1934)
  • Gospodar muva (1954)
  • Naslednici (1955)
  • Pincher Martin (1956)
  • The Brass Butterfly (pozorišni komad) (1958)
  • Free Fall (1959)
  • The Spire (1964)
  • The Hot Gates (eseji) (1965)
  • Piramida (1967)
  • Škorpionski bog (1971)
  • Vidljiva tama (1979)
  • Pokretan meta (eseji) (1982)
  • The Paper Men (1984)
  • An Egyptian Journal (1985)
  • Ka krajevima Zemlje (trilogija)
    • Rites of Passage (1980)
    • Close Quarters (1987)
    • Fire down Below (1989)
  • Pitija (posthumno) (1996)

Reference

uredi
  1. ^ a b William Golding: Awards Arhivirano na sajtu Wayback Machine (16. septembar 2015). William Golding.co.uk. Pristupljeno 17 June 2012
  2. ^ Lambert, Bruce (20. 6. 1993). „William Golding Is Dead at 81; The Author of 'Lord of the Flies'”. The New York Times. Pristupljeno 6. 9. 2007. 
  3. ^ Golding, William (1996). The Double Tongue. London: Faber. ISBN 978-0-571-17803-2. 
  4. ^ The 50 greatest British writers since 1945 Arhivirano na sajtu Wayback Machine (25. april 2011). The Times (5 January 2008). Pristupljeno 1 February 2010.
  5. ^ „General Logon Page”. Ic.galegroup.com. Pristupljeno 31. 1. 2013. 
  6. ^ a b Kevin McCarron, ‘Golding, Sir William Gerald (1911–1993)’, Oxford Dictionary of National Biography, Oxford University Press, September 2004; online edn, May 2006 accessed 13 November 2007
  7. ^ Presley, Nicola. 'William Golding's Early Life.'William Golding Officical Website, Published 19 September 2018, https://william-golding.co.uk/william-goldings-early-life. Accessed 29 November 2020.
  8. ^ Bloom, Harold (2008). William Golding's Lord of the Flies; Bloom's modern critical interpretations. Infobase Publishing. str. 161—165. ISBN 978-0-7910-9826-4. 
  9. ^ Golding, Judy (16. 9. 2015). „The Inheritors: the intimate secrets in William Golding's Neanderthal tale”. The Guardian (na jeziku: engleski). Pristupljeno 18. 3. 2022. 
  10. ^ Raychel Haugrud Reiff (2010). William Golding: Lord of the Flies. Marshall Cavendish. str. 58. ISBN 978-0-7614-4276-9. 
  11. ^ Mortimer, John (1986). Character Parts . London: Penguin. ISBN 978-0-14-008959-2. 
  12. ^ Carey 2009, str. 94
  13. ^ Jordison, Sam (24. 4. 2013). „Live webchat with Judy Carver on The Spire by William Golding – post your questions here”. The Guardian. Pristupljeno 28. 8. 2021. 
  14. ^ a b v Kendall, str. 466
  15. ^ a b Carey 2009, str. 277
  16. ^ a b McCrum, Robert (11. 3. 2012). „William Golding's crisis”. The Guardian. Pristupljeno 28. 8. 2021. 
  17. ^ Kendall, str. 467
  18. ^ Kendall, str. 479
  19. ^ Golding qtd in Kendall p. 467
  20. ^ a b Kendall, Tim. Update. Email, University of Exeter, 4 June 2021.
  21. ^ „William Golding”. Poetry Foundation. 14. 7. 2023. Pristupljeno 1. 2. 2019. 

Literatura

uredi

Spoljašnje veze

uredi


Preuzeto iz „https://sr.wiki.x.io/w/index.php?title=Вилијам_Голдинг&oldid=28857102”