Branko Ve Poljanski
Branislav Micić (Sošice, 1897 — Pariz, 1947), poznatiji kao Branko ve Poljanski, bio je srpski književnik i slikar.[1][2] Sa bratom Ljubomirom Micićem započeo je srpski avangardni pokret zenitizam.
| Branko ve Poljanski | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 1897. |
| Mesto rođenja | Sošice, Austrougarska |
| Datum smrti | 1947. |
| Mesto smrti | Pariz, Francuska |
Biografija
urediBranko ve Poljanski je pseudonim uzeo po Majskim Poljanama kod Gline na Baniji od kuda vuče poreklo i gde je proveo detinjstvo.[1]
Školovao se na Učiteljskoj školi u Zagrebu. U Ljubljani je 1921. godine pokrenuo časopis „Svetokret“,[2] „list za ekspediciju na severni pol čovekovog duha“, a u Zagrebu filmsku reviju „Kinofon“[2]. U Pragu je organizovao umetnički klub „Zenit“, širi zenitističke ideje i sudelovao na Revolučnoj sceni (scena malog kazališta Adria, nova vrsta kabarea u nemačkom stilu).[1]
U časopisu zenit objavljivao je pesme, prozu i komentare o kulturnim zbivanjima.
Sam ili sa bratom Ljubomirom Micićem organizuje zenitističke večeri u Ljubljani, Zagrebu i Beogradu. Sudeluje 1924. godine na prvoj Zenitovoj međunarodnoj izložbi nove umetnosti u Beogradu. Kao predstavnik Zenita u Parizu je 1925/26 širio zenitističke ideje. Simbolično je raskinuo sa svojom književnom delatnošću 17. jula 1927. godine u Beogradu, kada je na Terazijama razdelio 2.000 primeraka svojih knjiga „Tumbe“ i „Crveni petao“. Posle toga odlazi u Pariz gde se posvećuje slikarstvu od kojeg je i živeo.
Slike i crteže izlagao je na međunarodnoj izložbi revolucionarne umetnosti Zapada 1926. u Moskvi i u Parizu 1925 (ili 1926) i 1930, kada je štampao Manifest panrealizma.[2]
Bio je oženjen Francuskinjom iz dobre, dobrostojeće porodice, otac četvoro dece.[1]
Živeo je u Zagrebu, Beogradu i Parizu, gde mu se, kao klošaru, gubi trag.[2]
