Anjujski nacionalni park
Anjujski nacionalni park (rus. Анюйский национальный парк) je jedan od nacionalnih parkova Rusije, osnovan 5. marta 1999. godine. Park pokriva sliv reke Anjuj, na zapadnoj padini centralnog planinskog masiva Sihote Alinj na Ruskom dalekom istoku. Park se nalazi u Habarovskoj Pokrajini, a najbliži veći grad je Habarovsk.
| Anjujski nacionalni park | |
|---|---|
IUCN kategorija II (nacionalni park) | |
 Anjujski nacionalni park | |
.jpg)  | |
| Mjesto | Habarovska Pokrajina  Rusija |
| Najbliži grad | Habarovsk |
| Koordinate | 49° 26′ 26″ N 136° 33′ 25″ E / 49.44056° S; 136.55694° I |
| Površina | 4,294 km² |
| Osnovano | 5. mart 1999. godine |
| Upravljačko tijelo | Federalno—državna institucija Anjujski |
U prošlosti, stanovništvo ovog područja, zavisilo je od ribolova lososa i lova divljači. Lokalni autohtoni narod na ovom prostoru je tungusko-mandžurski narod Nanajci, čija naselja se nalaze u neposrednoj blizini nacionalnog parka. Parkom upravlja federalno—državna institucija Anjujski.
Geografija
urediPark je stacioniran u Nanijskom reojonu, u Habarovskoj Pokrajini, a udaljen je od grada Habarovsk oko 80 km. Reka Anjuj koja se nalazi u okviru parka, teče zapadno u reku Amur, najveću reku regiona, koja se sa severoistične strane uliva u Ohotsko more. Park predstvlja vrlo bitan prirodni faktor na ovom području, zato što stvara ekološki koridor od niskih poplavnih delova koje vodom snabdeva reka Amur, sve do šuma koja se nalaze na planinskom masivu Sihote Alinj.[1][2]
U neposrednoj blizini parka nalazi se nekoliko manjih gradova i naselja koji su slabo naseljeni.
Topografija
uredi
Granicu parka čine delovi grebena malih rečnih slivova Anjuj i reke Piči, koje se ulivaju u reku Amur. Istočni deo teritorije nacionalnog parka je planinski, dok je donji zapadni deo ravničarski i uglavnom poplavljen zbog bujanja reka.[1]
Približno 45% pokrivača parka je pod istočnim borealnim četinarskim šumama, 30% je pod tajgama srednjih planinskih četinarskih šuma, 14% pokrivaju poplavljene ravnice i rečna delta, a 11% nacionalnog parka pokriveno je močvarnim područijima. Veliki procenat područja parka obuhvata močvarno i rečno područje, pa je na njegovom prostoru prisutan veliki broj ptičijih vrsta, koje ovde dolaze da bi se hranile. Postoji nekoliko vrsta riba i u planinskim rečnim tokovima iznad Amura[3] Zapadni deo parka nalazi se na nižoj nadmorskoj visini i taj predeo naziva se Srednja amurska ravnica. Ova ravnica nalazi se između Sihote Alinja i planine Mali Hingan na zapadu.[4] Jugoistični predeo parka čini dolina reke Piči i predeo je relativno ravničarski. Severoistično krilo parka čini dolina reke Anjuj i njene pritoke, a ovo područje je strmije sa dubokim kanjonima i prosečnom nadmorskom visinom od 600 metara.[1]
Klima i ekoregion
urediNa področju Anjujski nacionalnog parka preovlađuje umerenokontinentalna klima, sa četiri godišnja doba, sa hladnim zimama, toplim i vlažnim letima. Okvakve ekoregije poznate su po umerenim šumama.[5] Usled vlažne klime na ovom području, prisutan je biom širokolisnih i mešovitih šuma umerenih predela po Svetskoj fondaciji za prirodu. U poređenju sa drugim umerenim ekosistemima, nivo endemizma biljnih vrsta i beskičmenjaka u regionu je izuzetno visok.[6] Ovaj visoki nivo biodiverziteta se pripisuje broju ekoloških regiona koji se susreću na ovom području, u izolovanoj prirodi ruskog dela reke Amur i nedostatkom glacijacije tokom poslednjeg ledenog doba. U reci Amur ima više slatkovodnih riba nego u bilo kojoj drugoj reci u Rusiji. Nastanjeno je 120 vrsta slatkovodnih riba, a ova reka najviše je poznata po lososu.[7][8]
Flora i fauna
urediNa prostoru parka nalazi se veliki broj biljnih vrsta, od ravničarskih poplaljenih predela sve do planinskog masiva Sihote Alinj, gde pretežno raste mongolski hrast i korejski bor, koji je od strane Svetske fondacije za prirodu opisan kao srce ekosistema ovog područja.[1] Broj stabala korejskog broja je u poslednjih 50 godina smanjen za dve trećine, a oni se i danas ilegalno seku u okolini nacionalnog parka.[9] Park je izuzetno važno stanište za močvarne vrste biljaka.
Prostor parka nastanjuje sibirski tigar koji je ugrožen, kao i većina divljači nastanjenih na severnom delu planinskog masiva Sihote Alinj. Na nižim nadmorskim visinama u poplavnim ravnicama nastanjen je veliki broj ptica, naročito selica. Ugrožene vrste u parku uključuju planinsku lasicu, azijskog crnog medveda i vrstu Sicista caudata.
Istorija
urediNanajci su bili tradicionalni stanovnici lokalnih, seoskih naselja. Na unutrašnjoj granici parka, malo selo Arsenjevo je bilo mesto egzila tokom kolektivizacije tokom tridesetih godina 20. veka. Ovaj prostor je služio i kao japanski zarobljenički logor 1940. godine. Od 2012. godine park je otvorio centar za posetioce, a 50 ljudi je zaposleno u parku.[10]
Godine 2015. u divljinu na prostoru nacionalnog parka pušten je sibirski tigar, a nakon šest nedelja lutanja, globalni pozicioni sistem zabeležio je mesto koje je tigar odabrao kao svoju teritoriju, u okviru parka.[11]
Reference
uredi- ^ a b v g „Alyuysky National Park”. Protected Areas Russia.
- ^ „Alyuyski National Park”. PA Russia.
- ^ „Freshwater Ecoregions of the World - East Asia, 2007”. "World Wildlife Fund, US, 2007". Arhivirano iz originala 4. 3. 2016. g.
- ^ „Geographical Location of the JAR”. Dept. of Natural Resources of the Jewish Autonomous Region (in Russian). Arhivirano iz originala 22. 01. 2016. g. Pristupljeno 11. 04. 2018.
- ^ „Climate Data: Khabarovsk”. Global Species.org.
- ^ „Ussuri broadleaf and mixed forests”. WWF. Arhivirano iz originala 4. 12. 2016. g.
- ^ „Amur Wetlands, global 2000”. Amur Branch WWF-Russia. Arhivirano iz originala 4. 3. 2016. g.
- ^ „East Russian Rivers and Wetlands”. WWF Global. Arhivirano iz originala 11. 04. 2011. g. Pristupljeno 11. 04. 2018.
- ^ „Korean Cedar Pine”. World Wildlife Fund.
- ^ „Anyuiskiy National Park: territory tiger and human understanding (in Russian)”. WWF-Russia. Arhivirano iz originala 22. 12. 2015. g. Pristupljeno 11. 04. 2018.
- ^ „Uporny Lives Up To Its Name (with map of GPS tracks)”. World Wildlife Fund - Russia. Arhivirano iz originala 23. 10. 2015. g. Pristupljeno 11. 04. 2018.
Spoljašnje veze
uredi
