Jakvinta Barijska
Jakvinta Barijska ili Jakvinta Dukljanska (druga polovina 11. veka – prva trećina 12. veka) bila je srpska kraljica, supruga kralja Bodina, vladara Duklje i ostalih srpskih zemalja. Bila je poreklom iz južne Italije, ćerka Arhiriza iz Barija, vođe normanske stranke u Apuliji. Iz njenog braka sa Bodinom rođena su četvorica sinova: Mihailo, Georgije (Đorđe), Arhiriz, i Toma, od kojih su dvojica - Mihailo i Đorđe, postali vladari Duklje.[1][2]
| Jakvinta | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | oko 1060. |
| Mesto rođenja | Bari (Apulija), |
| Datum smrti | oko 1130. |
| Mesto smrti | Ribnica (Duklja), |
| Porodica | |
| Supružnik | Konstantin Bodin |
| Potomstvo | Mihailo II Vojislavljević, Đorđe I Vojislavljević |
| Dinastija | Vojislavljevići |
| kraljica-supruga i kraljica-majka | |
| Period | oko 1081 – oko 1130. |
Biografija
urediPrema slovu Barskog rodoslova, imala je veliki uticaj na svoga muža, kralja Bodina, jer ga je navela da ubije svoga brata Branislava. Imala je veliki uticaj i na budućnost Vojislavljevića, ali najveća prepreka joj je bio upravo Branislav. Kada ga je Bodin ubio, počeo je da se kaje i sahranio ga je. Sveštenici su sve do sahrane osuđivali Bodina za ubistvo Branislava, kako svedoči pop Dukljanin. Nakon smrti kralja Bodina, karljica Jakvinta je postala udovica, a vlast je nasledio njihov nastariji sin Mihailo II Vojislavljević koji je ubrzo zbačen s prestola. Razlog je bila omraza koja je pratila njegovu majku, kraljicu Jakvintu, a umesto Mihaila II postavljen je za vladara Bodinov brat Dobroslav. Ubrzo je i Dobroslav izgubio vlast, nakon poraza u boju na reci Morači protiv vojske Kočapara i velikog župana Vukana. Na vlast je onda došao kralj Vladimir, koji se oženio Vukanovom ćerkom, ali je kasnije ortovan od strane kraljice Jakvinte. U trovanju su učestvovali i neki župani koji su bili protivnici velikog župana Vukana. Tada je na vlast došao Jakvintin mlađi sin Đorđe, koji se borio protiv Branislavljevih sinova. Kralj Đorđe je vodio rat sa njima, ali ga je Grubeša zbacio, a Jakvintu je proterao u Carigrad gde je i umrla.[1][2]
Vidi još
urediReference
uredi- ^ a b Mijušković 1988.
- ^ a b Živković 2006. sfn greška: više ciljeva (2×): CITEREFŽivković2006 (help)
Izvori i literatura
uredi- Izvori
- Kunčer, Dragana (2009). Gesta Regum Sclavorum. 1. Beograd-Nikšić: Istorijski institut, Manastir Ostrog.
- Živković, Tibor (2009). Gesta Regum Sclavorum. 2. Beograd-Nikšić: Istorijski institut, Manastir Ostrog.
- Mijušković, Slavko, ur. (1988) [1967]. Ljetopis popa Dukljanina (2. izd.). Beograd: Prosveta & Srpska književna zadruga.
- Mošin, Vladimir, ur. (1950). Ljetopis popa Dukljanina. Zagreb: Matica hrvatska.
- Šišić, Ferdo, ur. (1928). Letopis Popa Dukljanina. Beograd-Zagreb: Srpska kraljevska akademija.
- Literatura
- Veselinović, Andrija; Ljušić, Radoš (2008). Srpske dinastije (2. izd.). Beograd: Službeni glasnik.
- Živković, Tibor (2006). Portreti srpskih vladara (IX-XII vek). Beograd: Zavod za udžbenike i nastavna sredstva.
- Živković, Tibor (2006). „Duklja između Raške i Vizantije u prvoj polovini XII veka”. Zbornik radova Vizantološkog instituta. 43: 451—466.
- Živković, Tibor (2008). Forging unity: The South Slavs between East and West 550-1150. Belgrade: The Institute of History.
- Kovačević, Jovan (1967). „Od dolaska Slovena do kraja XII vijeka”. Istorija Crne Gore (PDF). 1. Titograd: Redakcija za istoriju Crne Gore. str. 279—444.
- Ćirković, Sima (1981). „Osamostaljivanje i uspon dukljanske države”. Istorija srpskog naroda. knj. 1. Beograd: Srpska književna zadruga. str. 180—196.
- Fine, John Van Antwerp Jr. (1991) [1983]. The Early Medieval Balkans: A Critical Survey from the Sixth to the Late Twelfth Century. Ann Arbor, Michigan: University of Michigan Press.