Hronologija ustaških zločina 1945.

Nezavisna Država Hrvatska (1941-1945) proglašena je 10. aprila 1941. nakon ulaska njemačkih okupacionih trupa u Zagreb. Tokom prve godine postojanja NDH počinjeni su neki od najmasovnijih zločina ustaša nad srpskim, jevrejskim i romskim civilima i komunistima, među kojima je najviše bilo pripadnika hrvatskog naroda.

Ideologija ustaškog pokreta bila je temeljena na rasističkoj i ekstremno nacionalističkoj politici, po uzoru na fašističke pokrete u Evropi, osobito one najuticajnije - u Italiji i Njemačkoj, na osnovu čega ovaj pokret ubrajamo među fašističke pokrete. Osnovna tendencija ustaške politike ticala se stvaranja etnički homogenog prostora u kome neće biti mjesta za pripadnike srpskog, jevrejskog i romskog naroda, kao i za političke neistomišljenike, osobito kada je riječ o komunistima. Ovakva politika rezultirala je masovnim uništavanjem srpskog, jevrejskog i romskog stanovništva, kao i svih političkih protivnika bez obzira na etničko porijeklo. Ovakva praksa bila je karakteristična za sve djelove NDH.

Izbijanjem partizanskog ustanka tokom 1941. u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini, smanjen je intenzitet ustaških zločina u pojedinim regionima na području NDH. Boljom organizacijom partizanskog pokreta i masovnijim prilivom boraca omogućen je aktivniji otpor fašističkim formacijama i stvaranje slobodne teritorije. Ustaše sada moraju angažovati velike snage kako bi prodrle u srpska naselja, dok im je tokom ljeta 1941. polazilo za rukom da sa manjim snagama pohvataju velik broj stanovnika koje bi potom likvidirali. Međutim, u pojedinim regionima u kojima su uslovi organizovanja antifašističke borbe bili otežani (Srem, Slavonija, gradska naselja, itd.) ili u regionima koji su bili izloženi ofanzivama ustaških i njemačkih snaga (Kozara, Kordun, Fruška gora, itd.) zabilježeni su masovni zločini i masovne deportacije lokalnog stanovništva u logore, što je podrazumjevalo izuzetno visoke ljudske gubitke. Takođe, tokom 1942. zapaža se masovnije uništavanje romskog stanovništva nego prethodne godine. Ovo se odnosi na kolektivne deportacije romskih zajednica u logor Jasenovac. Isto tako, tokom 1942. učestale su kolektivne deportacije stanovništva srpskih sela Bosanske krajine, Slavonije i dijela Banije, kao i masovne deportacije iz drugih regiona, u logor Jasenovac, a nastavljene su i deportacije jevrejskog stanovništva u logore, kao i prethodne godine.

Pojedini regioni nastanjeni srpskim stanovništvom, pre svega u Bosni, bili su 1942. pošteđeni ustaških pokolja i masovnijih deportacija u logore zahvaljujući sporazumima o saradnji sa organima NDH lokalnih četničkih odreda. Ipak, ovi sporazumi, ako i neposredna saradnja četnika sa NDH, omogućili suoružanim formacijama NDH da se više usredsrede na područja pod kontrolom partizana, što je rezultiralo masovnih stradanjima civilnog stanovništva i boraca NOVJ.

Januar

uredi

Februar

uredi
 
Građani Sarajeva obešeni od ustaša 2. aprila 1945.
  • 29. mart 1945: U Sarajevu je po presudi "Prijekog ratnog suda stožernika Luburića", streljano 41 lice bošnjačke, hrvatske i srpske nacionalnosti.[2] Tog dana je na Marijin dvoru obješeno 55 građana Sarajeva. Danas ispred zgrade Filozofskog fakulteta u Sarajevu postoji spomen-obilježje u znak sjećanja na ovaj događaj.[3] Broj žrtava ustaškog terora pod komandom pukovnika Maksa Luburića nad građanima Sarajeva od 18. februara do 4. aprila 1945. iznosi najmanje 783 lica. Poslijeratna komisija za ekshumaciju žrtava ustaškog zločina u dvorištu vile "Folkert" (poznatoj i kao vila "Berković"), u kojoj je stolovao Maks Luburić, pronašla je 23 plitko zakopana leša. Komisija je utvrdila da su sve žrtve ubijene tupim predmetima ili klanjem.[4]

April

uredi
  • 7. april 1945: Hapšenje 3 lica hrvatske nacionalnosti u selu Draganjac pokraj Duge Rese. Ustaše su uhapšenike sprovele u zatvor u Karlovcu gdje su ih ubili istog dana.[5]

Reference

uredi
  1. ^ Škiljan 2012, str. 159.
  2. ^ Čekić 1996, str. 442–445.
  3. ^ www.historija.ba, 27.3.2014
  4. ^ Slavko Dadić, "Posljednji dani okupatorske tiranije u Sarajevu", Sarajevo u revoluciji, IV 1977, str. 181–195.
  5. ^ ŽFT Duga Resa 1986, str. 1110.

Literatura

uredi