Tiberije II Konstantin
Tiberije II Konstantin (rođ. oko 540. — umro 582. god.) je bio istočnorimski (vizantijski) car od 574. do 582. godine, prvo kao savladar (cezar) duševno bolesnog Justina II (574—578), a zatim kao jedini car (avgust) sve do svoje smrti 582. godine.
| Tiberije II Konstantin | |
|---|---|
 Tremis sa likom Tiberija II iskovan u Raveni | |
| Lični podaci | |
| Puno ime | Flavije Tiberije Konstantin Avgust |
| Datum rođenja | 520. |
| Mesto rođenja | Trakija, |
| Datum smrti | 14. avgust 582. (62 god.) |
| Mesto smrti | Vizantijsko carstvo |
| Porodica | |
| Supružnik | Elija Anastasija |
| Potomstvo | Konstantina |
| Dinastija | Justinijanova dinastija |
| Vizantijski car | |
| Period | decembar 574 — 5. oktobar 578. (kao cezar sa Justinom II) 5. oktobar 578 — 14. avgust 582. (samostalno) |
| Prethodnik | Justin II |
| Naslednik | Mavrikije |
Tiberije je bio poreklom iz Trakije[1] i karijeru je započeo kao vojnik. Još pre smrti cara Justinijana I je postao zapovednik dvorske garde eskubitora i 565. je olakšao dolazak carevog sestrića Justina II na presto. Međutim, Justin je 573. izgubio mentalno zdravlje i njegova žena Sofija ga je nagovorila da usini Tiberija i proizvede ga u svog savladara-cezara. Tiberije, od tada poznat pod vladarskim imenom Tiberije Konstantin, je tako putem adopcije produžio Justinijanovu dinastiju. Još tokom savladarstva, Tiberije je imao stalne sukobe sa uticajnom caricom Sofijom koja je nakon Justinove smrti 578. pokušala da očuva svoj položaj udajom za Tiberija. Ipak, uspeo je da odoli svim dvorskim spletkama i zaverama. U spoljnoj politici poboljšao je položaj Carstva sklopaljem mira sa Persijom, ali je Avarima morao da preda Sirmij (današnju Sremsku Mitrovicu), glavnu ispostavu Carstva na dunavskoj granici. Presto je prepustio svom zetu i zapovedniku garde eskubitora Jermeninu Mavrikiju.
Upravljanje
uredi
Novi car je preimenovan u Konstantin. Da poveća svoju popularnost među ljudima i aristokratije, on je odmah počeo da troši novac koji je bio sačuvan u riznici. Tiberije donirao mnogo novca u dobrotvorne svrhe i izgradnju. Nakon njegove kratke vladavine, njegova darežljivost dovelo imperiju do bankrota.
Reference
uredi- ^ Kazhdan 1991, str. 2083
Literatura
uredi- Ostrogorski, Georgije (1969). Istorija Vizantije. Beograd: Prosveta.
- Meyendorff, John (1989). Imperial unity and Christian divisions: The Church 450-680 A.D. The Church in history. 2. Crestwood, NY: St. Vladimir's Seminary Press. ISBN 978-0-88-141056-3.
- Treadgold, Warren, A History of the Byzantine State and Society, Stanford University Press (1997)
- Martindale, J. R., The Prosopography of the Later Roman Empire, Vol. III, Cambridge University Press (1992)
- Kazhdan, Alexander P., The Oxford Dictionary of Byzantium, Vol. III, Oxford University Press (1991)
- Norwich, John Julius, Byzantium: The Early Centuries, Penguin Books (1990)
- Canduci, Alexander, Triumph and Tragedy: The Rise and Fall of Rome’s Immortal Emperors, Pier 9 (2010)
- Bury, J. B., A History of the Later Roman Empire from Arcadius to Irene, Vol. II (1889)
- Edward Walford, translator The Ecclesiastical History of Evagrius: A History of the Church from AD 431 to AD 594, Reprinted 2008. . Evolution Publishing. 1846. ISBN 978-1-889758-88-6. [1]
