Slivnica
Slivnica (bug. Сливница) je grad u zapadnom delu Bugarske. Nalazi se u sofijskoj oblasti, a administrativni je centar opštine Slivnica. Ima 7.901 stanovnika.
| Slivnica Сливница | |
|---|---|
 Glavni trg u Slivnici sa spomenikom Srpsko-Bugarskog rata 1885. | |
 | |
| Administrativni podaci | |
| Država |  Bugarska |
| Oblast | Sofijska oblast |
| Stanovništvo | |
| Stanovništvo | |
| — | 7.554 |
| — gustina | 176,25 st./km2 |
| Geografske karakteristike | |
| Koordinate | 42° 51′ 07″ S; 23° 02′ 16″ I / 42.852054° S; 23.037748° I |
| Aps. visina | 551 m |
| Površina | 42,86 km2 |
  Slivnica Slivnica na karti Bugarske | |
Slivnica je pojam značajan za srpsku istoriju, jer je taj spoljašnje gledano veliki poraz pokrenuo mnoga unutrašnja pitanja i osvestio Srbe. Upravo zbog te "nacionalne sramote", došlo je do nacionalnog otrežnjenja i buđenja ogromnog potencijala. Od tada je krenulo srpstvo uzlaznom putanjom, čistih računa i velikog elana u veličanstvenu nacionalnu epopeju. Kralj Milan je pred smrt ispovedio: Ne samo da se kajem za Slivnicu, nego nalazim da je ona najveća zasluga moje dvadesetogodišnje vladavine u Srbiji.[1] Slivnica je najpre bila priča u Srpsko-Bugarskom ratu 1885. godine. Srpska vojska je tu doživela veliki poraz od bugarske vojske, 17-19. novembra 1885. godine. Poginulo je tokom bitke 3.000 Srba i 2.500 Bugara. U srpskom pamćenju poraz u Slivnici je ostao "neprebolna rana". Pesnik Vojislav Ilić Mlađi je posvetio tragediji Slivnice, jednu rodoljubivu pesmu.[2] Prilika za osvećenje nastala je u leto 1913. godine, kada su Srbi potukli "do nogu" Bugare u čuvenoj Bregalničkoj bici. Borila se pobednička srpska vojska silovito, nadahnuta parolom - amanetom[3]: Za Slivnicu - Bregalnicu! Tada se govorilo i Kosovo je osvećeno - Slivnica je pokajana!.[4]
Istorija
urediSlivnica se po turski zvala Halkalija, a ime je dobilo to mesto po istoimenoj reci. Neki tu reku Slivnicu koja teče od Srbije zovu "Aldomirovačka reka". Kada je putopisac Driš 1719. godine svratio u Slivnicu (Slibnik) nije video ni jedno drvo. Sva okolina je bila gola kamenita.
To mesto je 1881. godine bilo "veliko selo" sa 140 kuća. Ona je bila kao u ratu osvojena u srpskim rukama, pa je ostavljena Rusima. Slivnica je po srpskim zahtevima za teritorijalno razgraničenje na Berlinskom kongresu (1878), trebalo da pripadne kneževini Srbiji; ali nije se u tome uspelo. Slivnicu su i Grci[5] dodeljivali Srbiji, kao što se moglo videti na njihovoj ekspertskoj karti iz 1876. godine. Stanovništvo je želelo da potpadne pod Srbiju i tada se u Slivnici čulo: Stari su nam bili Srbi, i ni (mi) hoćeme da sme Srbi.[6]
Za vreme Velike istočne krize (1875-1878) srpska vojska je oslobodila više gradova i sela u tzv. Zapadnoj Bugarskoj. Po zapovesti podpukovnika Đuknića srpska vojska je zauzela neka sela Sofijske nahije, u kojima je sreski načelnik postavio kmetove (knezove). Međutim Rusi su iz njih uzeli mlađe stanovnike za regrute, kao u Slivnici. Ali kada su oni izjavili da su srpske nacionalnosti i da ih je srpska vojska u stvari oslobodila, bili su pušteni. Pisao je pismo 8/20. maja 1878. godine knezu Milanu Obrenoviću, predsednik suda u Slivnici Georgije Antin, u ime sela Ponor, Opicvet, Bogovci, Bezden i Slivnica. U pismu je izražena želja da ta sela podpadnu pod Srbiju, jer ih Bugari iz Sofije maltretiraju i teraju da budu Bugari, iako oni to nisu, da ih knez oružjem izbavi od bugarskog komiteta.[7]
U Slivnici je pravoslavni hram posvećen Sv. Ćirilu i Metodiju, podignut 1877. godine.
Geografija
urediGrad Slivnica (od 1964. ima status) se nalazi u sofijskoj kotlini na 30 km od Sofije i na 25 km od granice sa Srbijom.
Reference
uredi- ^ Petar V. Krstić: "Novovekovne srpske dinastije u memoaristici", Beograd 2007.
- ^ Vojislav Ilić mlađi: "Pesme", Beograd 1920.
- ^ "Ilustrovana ratna hronika", Beograd 1913.
- ^ "Balkanski rat u slici i reči", Beograd 1913.
- ^ "Otadžbina", Beograd 1890.
- ^ "Otadžbina", Beograd 1881. godine
- ^ "Srbija 1878. godine", zbornik dokumenata, Beograd 1978.
