Poligiros
Poligiros (grč. Πολύγυρος) je grad i sedište istoimene opštine i okruga Halkidiki, na jugoistoku periferije Središnja Makedonija, Grčka. Grad se nalazi 60 km jugoistočno od najbližeg većeg grada, Soluna.[1]
Poligiros Πολύγυρος | |
---|---|
Administrativni podaci | |
Država | Grčka |
Periferija | Središnja Makedonija. |
Okrug | Halkidiki |
Opština | Poligiros |
Stanovništvo | |
Stanovništvo | |
— 2021. | 6.488 |
Geografske karakteristike | |
Koordinate | 40° 22′ 00″ S; 23° 26′ 00″ I / 40.366667° S; 23.433333° I |
Vremenska zona | UTC+2 (EET), leti UTC+3 (EEST) |
Aps. visina | 426 m |
Poštanski broj | 631 00 |
Pozivni broj | 23710 |
Registarska oznaka | ΧΚ |
Naziv grada
urediPostoji više mogućih načina kako je nastalo ime, od kojih je najčešće pominjano poreklo od dve grčke reči „mnogo“ (poly) i „snažan“ (geros).[2]
Geografske odlike
urediPoligiros se nalzi u unutrašnjosti Halkidikija na znatnoj visini od 426 m n. v. Grad se nalazi blizu geografske sredine poluostrva. Grad je smešten na jugozapadnim padinama centralnog planinskog bila Halkidikija.[1]
Stanovništvo
urediPoligiros po poslednjem popisu iz 2021. godine ima 6.488 stanovnika. Prema poslednjim popisima kretanje stanovništva bilo je:
1981. | 1991. | 2001. | 2021. |
---|---|---|---|
5.239 | 4.501 | 6.232 | 6.488 |
Istorija
urediVeruje se da je na mestu današnjem Poligirosa bilo starogrčko naselje Apolonija, koje je 348. p. n. e. uništila Sparta. Prvi pomen grada pod sadašnjim imenom je u vizantijskom spisu iz 1080. g. 1430.. g. grad i okolinu posedaju Osmanlije i pripajaju sandžaku sa središtem u Solunu. Mesno stanovništvo nikada nije prihavtilo vlast Turaka, pa su ovde bili česti ustanci protiv porobljivača. Tek su 1912. godine. Poligiros i Halkidiki pripojeni savremenoj Grčkoj.
Znamenitosti
urediU Poligirosu se nalazi mesni arheološki muzej sa bogatom zbirkom predmeta iz svih epoha antike.
Vidi još
urediReference
uredi- ^ a b „Poligiros na Halkidikiju”. Halkidikitravel. Pristupljeno 4. 2. 2019.
- ^ „Poligiros-glavni grad Halkidikija”. Popikalogirou. Pristupljeno 4. 2. 2019.