Pozorište Njenog veličanstva
Pozorište Njenog veličanstva (engl. Her Majesty’s Theatre) je vest end pozorište, smešteno u Hejmarketu u Gradu Vestminsteru, u Londonu. Sadašnju zgradu dizajnirao je Čarls Dž. Fips i sagrađena je 1897. godine za glumca-menadžera Herberta Birboma Trija, koji je osnovao Kraljevsku akademiju dramske umetnosti u okviru pozorišta. U ranim decenijama XX veka, Tri je sproveo spektakularna izvođenja Šekspira i drugih klasičnih dela, a u Pozorištu su održane premijere velikih pisaca pozorišnih komada, kao što su Džordž Bernard Šou, Dž. M. Sajdži, Noel Kauard i Dž. B. Prisli. Od Prvog svetskog rata, zbog široke bine, u pozorištu su mogla da se izvode veća muzička izdanja, a pozorište je specijalizovano za gostovanje mjuzikala. Neke od postavki muzičkog teatra su zabeležene, od kojih je značajna senzacija Prvog svetskog rata „Ču Čin Čou“[1] i trenutno izvođenje Endru Lojd Veberovog „Operskog fantoma“, koji se igrao bez prekida u Pozorištu od 1986. godine.
 Spoljašnji deo Pozorišta Njenog veličanstva, 2010. godine. | |
| Lokacija | Hejmarket London Ujedinjeno Kraljevstvo |
|---|---|
| Dezignacija | Klasifikovano kao stepen II* |
| Tip | Vest end pozorište |
| Maks. broj gledalaca | 1.216 na 4 nivoa |
| Produkcija | „Operski fantom“ (od 27. septembra 1986. godine) |
| Konstrukcija | |
| Otvoreno | 1705. |
| Arhitekta | Čarls Dž. Fips |
| Vlasnik | Grupa veoma korisnih pozorišta (iznajmljeno od Krunskih poseda) |
| Veb-sajt | |
| http://www.hermajestystheatre.co.uk | |
Pozorište je osnovao arhitekta i autor pozorišnih komada, Džon Vanburg, 1705. godine, kao Kraljičino pozorište. Drama praćena muzikom bila je zabranjena zakonom u svim osim u dva londonska opšte poznata pozorišta, tako da je ovo pozorište ubrzo postala opera.[2] Između 1711. godine i 1739. godine, više od 25 opera od Džordža Frederika Handela premijerno su prikazane ovde.[3] U ranom XIX veku, u pozorištu je gostovala operska kompanija koja je trebalo da bude premeštena u pozorište Rojal kod Kovent gardena, 1847. godine, i u njemu su bila prikazana prva londonska izvođenja Mocartovih “La clemenza di Tito, Così fan tutte” i “Don Giovanni”.[4] Takođe je bio domaćin Baleta Pozorišta Njenog veličanstva sredinom XIX veka, pre nego što je nastavio da bude domaćin londonskim premijerama poznatih opera, kao što su Bizetov “Carmen” i “Ring Cycle”.
Ime pozorišta se menja s polom monarha. Prvo je bilo Kraljevo pozorište 1714. godine po dolasku Džordža I. Preimenovano je u Pozorište Njenog veličanstva 1837. godine. U najskorije vreme, pozorište je bilo poznato kao Pozorište Njegovog veličanstva od 1901. do 1952. godine, i postalo je Njenog veličanstva po dolasku Elizabete II. Kapacitet pozorišta je 1.216 mesta, i građevina je bila klasifikovana kao stepen II* od Engleskog nasleđa 1970. godine. Grupa veoma korisnih pozorišta poseduje zgradu od 2000. godine. Zemljište ispod njega je na dugi rok iznajmljeno od Krunskih poseda.
Istorija
uredi
Kraj 17. veka bio je period intenzivnog rivalstva među londonskim glumcima, a 1695. godine desio se raskol u kompaniji Junajted, koja je imala monopol nad izvođenjem drame u njena dva pozorišta. Dramaturg i arhitekta, Džon Vanburg, u ovome je video priliku da razbije duopolizam opštepoznatih pozorišta, on je pribavio zemljište na kome se nekada nalazila štala, po ceni od 2000 £, za pravljenje novog pozorišta na Hejmarketu. U novom poslu, nadao se da će poboljšati raspodelu profita koji bi otišli piscima pozorišnih komada i glumcima. Prikupio je novac preko pretplate, verovatno među članovima Kit-ket kluba.
Da oporavi njih [što su Tomas Betertonova kompanija], zbog toga, usled njihove Procene, novi Projekat je formiran od njih otmeno pozorište na Hej-marketu, od Sera Džona Vanburga, za koji je podigao Pretplatu od trideset Osoba od Kvaliteta, od kojih je svako dao stotinu funti, u Razmatranju, o čemu svakog Pretplatnika, za njegov sopstveni Život, priložen je u svrhu svih zabava koje trebaju biti javno izvedene tamo, bez daljeg Plaćanja za njegov Ulaz.
—Džon Vanburgova napomena o pretplati za novo pozorište[5]
U ovom poduhvatu mu se pridružio njegov glavni saradnik, Vilijam Kongriv i glumačko društvo koje je predvodio Tomas Baterton.[6] Pozorište je obezbedilo prvu alternativu pozorištu Rojal, Druri Lejn, koje je sagrađeno 1663. godine i Rojal, Kovent garden, koje je sagrađeno 1728. godine. Mesto na kome je smešteno Pozorište, je drugo najstarije takvo mesto koje je ostalo u upotrebi. Ova tri post-interegnum pozorišta definisala su oblik i svrhu modernih pozorišta.[7]
Fusnote
uredi- ^ Larkin, Colin (ed). Guinness Who's Who of Stage Musicals (Guinness Publishing, ). 1994. ISBN 978-0-85112-756-9.
- ^ theatrical monopoly in Banham, Martin The Cambridge guide to theatre pp. 1105 (Cambridge University Press, ). 1995. ISBN 978-0-521-43437-9.
- ^ Handel's Compositions Arhivirano na sajtu Wayback Machine (30. јануар 2009) GFHandel.org, accessed 21 December 2007
- ^ Einstein, Alfred. Mozart: His Character, His Work (NY: Oxford University Press, 1945)
- ^ The Haymarket Opera House, Survey of London: volumes 29 and 30: St James Westminster, Part 1 (1960), pp. 223-50, accessed 18 December 2007
- ^ Downes, Kerry. Sir John Vanbrugh: A Biography (London: Sidgwick and Jackson ). 1987. ISBN 978-0-283-99497-5.
- ^ Earl, John and Michael Sell. Guide to British Theatres 1750–1950, pp. 117 (Theatres Trust, ). 2000. ISBN 978-0-7136-5688-6. Sadler's Wells Theatre was founded as a music room in 1683, and a theatre was built on the site in 1765.
Reference
uredi- Adams, William Davenport (1904). A Dictionary of the Drama: A Guide to the Plays, Play-wrights, Players, and Playhouses of the United Kingdom and America, from the Earliest Times to the Present. Chatto & Windus.
- Theatre History with much archive material (Arthur Lloyd)
- Profile of the theatre and other Victorian theatres (Victorian Web)
- Earl, John and Michael Sell. Guide to British Theatres 1750–1950, pp. 116–17 (Theatres Trust, ). 2000. ISBN 978-0-7136-5688-6.
- Larkin, Colin (ed). Guinness Who's Who of Stage Musicals (Guinness Publishing, ). 1994. ISBN 978-0-85112-756-9.
- Parker, John (ed). Who's Who in the Theatre, tenth edition, revised, London, 1947, p. 1184.
