Pariski ugovor (1951)
Ugovorom o Evropskoj zajednici za ugalj i čelik, koji se još naziva i Pariskim ugovorom, potpisanim 18. aprila 1951. godine između Belgije, Francuske, Nemačke (tada Zapadna Nemačka), Italije, Luksemburga i Holandije, utemeljena je Evropska zajednica za ugalj i čelik (EZUČ), koja je 1993. godine postala deo Evropske unije. Ugovor je istekao 23. jula 2002. godine, pedeset godina nakon što je stupio na snagu.
| Pariski ugovor | |
|---|---|
| Ugovor o Evropskoj zajednici za ugalj i čelik | |
 Potpisi na Pariskom ugovoru | |
| Potpisan | 18. aprila 1951. (na snazi od 23. jula 1952) |
| Istek | 23. jula 2002. |
| Potpisnici | Pol van Zeland, Jozef Leonard Meris (Belgija), Robert Šuman (Francuska), Konrad Adenauer (Zapadna Nemačka), Karlo Sforca (Italija), Jozef Beh (Luksemburg), Dirk Stiker, Jan van den Brink (Holandija) |
| Depozitar | vlada Francuske |
| Jezici | nemački, francuski, italijanski, holandski |
Zajednica je nastala na osnovu tzv. Šumanove deklaracije, a idejni tvorac zajednice je Žan Mone, evropski federalista i kasnije predsednik Visoke vlasti. Zajednica je imala prvenstveno cilj da pod kontrolu stavi proizvodnju uglja i čelika, odnosno vojnu industriju i na taj način dugoročno i planski predupredi izbijanje novih ratova u Evropi. Organi vlasti bili su Visoka vlast, Sud pravde, Savet i Zajednička skupština.
