Ohotsko more

Ohotsko more je deo Tihog okeana leži između Kamčatke na istoku, Kurilskih ostrva na jugoistoku, ostrva Hokaido na jugu, ostrva Sahalin na zapadu i azijskog kontinenta na severu i zapadu. Sa Japanskim morem je povezano preko Tatarskog i Laperuzovog moreuza. Zimi plovidba po Ohotskom moru postaje teška, ili nemoguća, zbog stvaranja leda. Zbog velike količine slatke vode, koju u more donosi Amur, salinitet se smanjuje što povećava tačku leđenja mora. Osim Hokaida, koji je Japansko ostrvo, Ohotsko more je okruženo sa svih strana ruskim teritorijama. Zbog toga se smatra da je pod ruskim suverenitetom. Tokom Hladnog rata sovjetska pacifička flota ga je koristila za svoje podmornice sa balističkim projektilima, strategija koju nastavlja Rusija. Na japanskom Ohotsko more se tradicionalno zove Hokai što znači severno more. Međutim kako se taj izraz danas koristi za evropsko Severno more, ime mu je promenjeno u Ohotsuku-kai, što je prevod ruskog imena. Značajne morske luke su Magadan, Rusija - stanovništvo: 95.000.

Ohotsko more

Geografija

Karta Ohotskog mora

Ohotsko more sezonski zima i leto

Ohotsko more pokriva površinu od 1.583.000 km² (611.000 sq mi), sa srednjom dubinom od 859 m (2.818 ft) i maksimalnom dubinom od 3.372 m (11.063 ft). Ono je povezano sa Japanskim morem sa obe strane Sahalina: na zapadu kroz Sahalinski i Tartarski zaliv; na jugu kroz moreuz La Peruza.

Zimi je plovidba Ohotskim morem otežavana ledom. Ledene ploče se formiraju zbog velike količine slatke vode iz reke Amur, snižavajući salinitet gornjih nivoa, često podižući tačku smrzavanja površine mora. Rasprostranjenost i debljina leda zavisi od mnogih faktora: lokacije, doba godine, vodenih struja i temperature mora.

Hladan vazduh iz Sibira formira morski led u severozapadnom Ohotskom moru. Kako se led formira, on izbacuje so u dublje slojeve. Ova teška voda teče na istok prema Pacifiku, noseći kiseonik i hranljive materije, podržavajući bogat život u moru. Ohotsko more se na nekim mestima zagrejalo za čak 3 °C (5,4°F) od predindustrijskih vremena, tri puta brže od globalne srednje vrednosti. Zagrevanje inhibira stvaranje morskog leda i takođe pomera riblje populacije na sever. Ulov lososa na severnoj japanskoj obali je opao za 70% u poslednjih 15 godina, dok se ulov ruskog čuma povećao četiri puta.

Sa izuzetkom Hokaida, jednog od japanskih ostrva, more je sa svih strana okruženo teritorijom pod upravom Ruske Federacije. Južni Sahalin i Kurilska ostrva su bili pod upravom Japana do 1945. Japan polaže pravo na južna Kurilska ostrva i naziva ih Severnim teritorijama.

• Galerija
• 
  Zaliv Nagajevo blizu Magadana, Rusija
• 
  Nacionalni park Širetoko na obali Ohotskog mora Hokaida, Japan

Opseg

Međunarodna hidrografska organizacija definiše granice Ohotskog mora na sledeći način:

::Na jugozapadu. Severoistočne i severne granice na Japanskom moru [u moreuzu La Perouse (Soja Kajkio). Linija koja spaja Soni Misaki i Niši Notoro Misaki (45°55' N). Od rta Tuik (51°45' N) do rta Suščeva].

::Na jugoistoku. Linija koja ide od Nosjapu Saki (rt Nošap, 43°23'N) na ostrvu Hokaido (Jezo) preko Kurilskih ili Tisimskih ostrva do rta Lopatka (južna tačka Kamčatke) tako da su sve uske vode između Hokusiju i Kamčatke uključene u Ohotsko more.

Istorija

Većina Ohotskog mora, označenog kao Očo Ckisčes Mir ili Tungusisčes Mir („Tungusko more“), bila je dobro mapirana do 1792. godine, osim Sahalina.

Pre-moderna istorija

Ohotski narod i kasnija kultura Ajinu, narod koji se bavi priobalnim ribolovom i lovaci-sakupljači, nalazili su se oko zemalja koje okružuju Ohotsko more, kao i u severnom Japanu.

Evropsko istraživanje i naseljavanje

Ruski istraživači Ivan Moskvitin i Vasilij Pojarkov bili su prvi Evropljani koji su posetili Ohotsko more (i, verovatno, ostrvo Sahalin) tokom 1640-ih. Holandski kapetan Marten Gericz Vries u Breskensu ušao je u Ohotsko more sa jugoistoka 1643. godine i ucrtao delove obale Sahalina i Kurilskih ostrva, ali nije zapazio da su Sahalin i Hokaido ostrva. Tokom ovog perioda, more je ponekad bilo poznato kao Kamčatsko more.

Lov na kitove

Grenlandski kitovi su prvi put uhvaćeni 1847. godine, a dominirali su ulovom između 1852. i kasnih 1860-ih. Između 1850. i 1853. većina flote je otišla u region Beringovog moreuza da lovi kitove, ali intenzivna konkurencija, loši uslovi na ledu i opadajući ulov primorali su flotu da se vrati u Ohotsko more. Od 1854. do 1856. godine morom je krstarilo u proseku preko 160 plovila svake godine. Kako je ulov opao između 1858. i 1860. godine, flota se vratila u region Beringovog moreuza.

Moderna istorija

Južni Sahalin je bio pod upravom Japana kao prefektura Karafuto od 1907. do 1949. Kurilska ostrva su bila japanska od 1855. i 1875. do kraja Drugog svetskog rata 1945. Nakon toga, Sovjetski Savez je povratio svoju teritoriju.

Tokom Hladnog rata, Ohotsko more je bilo poprište nekoliko uspešnih operacija Američke mornarice (uključujući operaciju Ajvi Bels) za prisluškivanje podvodnih komunikacionih kablova Sovjetske mornarice. Ove operacije su dokumentovane u knjizi Blaf slepog čoveka: Neispričana priča o američkoj podmorničkoj špijunaži. Ovo more (i okolina) su takođe bili poprište sovjetskog napada na Let 007 Korean Er Lajna 1983. Sovjetska Pacifička flota je koristila ovo more kao podmornički bastion za balističke rakete, što je strategija koju Rusija nastavlja.

Istraživanje nafte i gasa

Na pragu Ohotskog mora, koji se proteže duž obale, identifikovano je 29 zona moguće akumulacije nafte i gasa. Ukupne rezerve se procenjuju na 3,5 milijardi tona ekvivalentnog goriva, uključujući 1,2 milijarde tona nafte i 1,5 milijardi kubnih metara gasa.

Dana 18. decembra 2011, ruska platforma za bušenje nafte Kolskaja se prevrnula i potonula u oluji u Ohotskom moru, nekih 124 km (77 mi) od ostrva Sahalin, gde je odvučena sa Kamčatke. Navodno, njene pumpe su otkazale, zbog čega se prepunila vodom i potonula. Na platformi je bilo 67 ljudi, od kojih su 14 spasili Magadan i tegljač Natftogaz-55. Platforma je bila pod upravom kompanije koja radi za ruski energetski gigant Gasprom.

Literatura

• Bockstoce, John (1986). Whales, Ice, & Men: The History of Whaling in the Western Arctic. University of Washington Press. ISBN 0-295-97447-8. 
• Limits of Oceans and Seas (PDF). International Hydrographic Organization. 172 (3rd izd.). 1953. str. 32—33. Bibcode:1953Natur.172R.484.. S2CID 36029611. doi:10.1038/172484b0. Pristupljeno 15. 6. 2020. 
• Kon-Kee Liu; Atkinson, Larry (jun 2009). Carbon and Nutrient Fluxes in Continental Margins: A Global Synthesis. Springer. str. 331—333. ISBN 978-3-540-92734-1. Pristupljeno 29. 11. 2010. CS1 održavanje: Format datuma (veza)
• Oude Elferink, Alex G. (2001). „The Sea of Okhotsk Peanut Hole De facto Extension of Coastal State Control”. Ur.: Olav Schram Stokke. Governing High Seas Fisheries: The Interplay of Global and Regional Regimes. Oxford University Press. str. 178—194. ISBN 9780198299493. doi:10.1093/acprof:oso/9780198299493.003.0007. Pristupljeno 1. 11. 2013. CS1 održavanje: Format datuma (veza)
• Kondratyev, A. Y., Litvinenko, N. M., Shibaev, Y. V., Vyatkin, P. S., & Kondratyeva, L. F. (2000). "The breeding seabirds of the Russian Far East". Seabirds of the Russian Far East, 37-81.
• Henry Kneeland, of New Bedford, July 27, 1849, Old Dartmouth Historical Society (ODHS); Shepherdess, of Mystic, August 8, 1849, Nicholson Whaling Collection (NWC).
• Charles Phelps, of Stonington, June 8–21, 1852, NWC; Pacific, of Fairhaven, June 3, 1855, NWC; Cicero, of New Bedford, June 18, 1861, Kendall Whaling Museum (KWM); Josephine, of New Bedford, May 3–7, 1864, May 18–23, 1865, May 18–20, 1866, KWM.
• Daniel Wood, of New Bedford, May 19, 1855, May 30, 1854; Covington, of Warren, May 29, 1855, June 6, 1854; Charles Phelps, of Stonington, June 8, 1852, NWC.
• William Wirt, of New Bedford, June 10, 1854; Louisa, of New Bedford, May 26, 1858, NWC; Cicero, of New Bedford, June 19, 1861, KWM.
• Storfursten Constantin, of Helsinki, June 1860. In Lindholm, O. V., Haes, T. A., & Tyrtoff, D. N. (2008). Beyond the frontiers of imperial Russia: From the memoirs of Otto W. Lindholm. Javea, Spain: A. de Haes OWL Publishing.
• Lexington, of Nantucket, June 7, 1855, Nantucket Historical Association; Mary, of Edgartown, June 14, 1855, NWC.
• Cicero, of New Bedford, June 8, 1855, KWM.
• Cicero, June 8–10, 1855, KWM; Daniel Wood, June 11, 1855; Rebecca Sims, of New Bedford, June 13, 1855, KWM; Mary, June 14, 1855; Pacific, June 14, 1855; William Wirt, June 18, 1855, NWC.
• National Geospatial-Intelligence Agency (2014). Sailing Directions (Enroute): East Coast of Russia. . U.S. Government, Springfield, Virginia.
• Chaussonnet, Valerie (1995). Native Cultures of Alaska and Siberia. Arctic Studies Center. ISBN 1-56098-661-1. . Washington, D.C. 112p.
• „1689, Nerchinsk – Russia”. China's External Relations. 
• Voskressenski, Alexei D. (2002). Russia and China: A Theory of Inter-State Relations. Routledge. str. 107—108. ISBN 978-0700714957. 
• Solnick, Steven (29. 5. 1996). „Asymmetries in Russian Federation Bargaining” (PDF). The National Council for Soviet and East European Research: 12. Arhivirano (PDF) iz originala 09. 10. 2022. g. CS1 održavanje: Format datuma (veza)
• Chuman, Mizuki. „The Rise and Fall of Power-Sharing Treaties Between Center and Regions in Post-Soviet Russia” (PDF). Demokratizatsiya: 146. Arhivirano (PDF) iz originala 09. 10. 2022. g. 
• Ohyi, Haruo (1975). „The Okhotsk Culture, a Maritime Culture of the Southern Okhotsk Sea Region”. Ur.: Fitzhugh, William. Prehistoric Maritime Adaptations of the Circumpolar Zone. str. 123—58. ISBN 978-3-11-088044-1. doi:10.1515/9783110880441.123. 
• Okada, Atsuko (1998). „Maritime Adaptations in Hokkaido”. Arctic Anthropology. 35 (1): 340—9. JSTOR 40316474. 

Spoljašnje veze

• Overview of Okhotsk region (PDF)
• „Overview of Okhotsk region (PDF)” (PDF). Arhivirano iz originala (PDF) 07. 02. 2012. g.