Kutriguri

Kutriguri su pripadnici huno-prabugarskih plemena koji su u 5. veku i 6. veku živeli u stepama severoistočno od Crnog mora i istočno od reke Don. U ranijem periodu su bili u istočnom delu Hunskog carstva severno od Kavkaza.

Kutriguri su bili turski nomadski konjanici koji su cvetali u pontsko-kaspijskoj stepi u 6. veku nove ere. Istočno od njih su bili slični Utigurima i obe grupe su verovatno bile blisko povezane sa Bugarima.^[1] Ratovali su sa Vizantijskim carstvom i Utigurima. Krajem 6. veka apsorbovali su ih panonski Avari pod pritiskom Turaka.

Poreklo

Počeli su da jačaju posle potčinjavanja jednog dela Huno-Prabugara Avarima. Huno-Prabugari koji su ostali pod vladavinom Utigura, prvog Sandilčovog sina, su ostali u istoriji poznati kao Utiguri, a Huno-Prabugari kojima je vladao Kutrigur, a koje su potčinili Avari ostali su zabeleženi u istoriji kao Kutriguri.

Istorija

Kutriguri je pominjao Bar Hebreus (Bar Hebraeus) u 6. veku u kontekstu osvajanja sa Imaon planina (Imaon Mountains). Pominju se i u hronikama, koje je u 12. veku napisao antiohijski patrijarh Mihajlo Sirijac (Michael the Syrian).^[2]

Bili su pod uticajem Gokturskih klanova (Göktürks), a u 7. veku su se polako povlačili prema gornjoj Volgi padajući pod razne uticaje i vlast. Od tada su se sve manje pominjali i nestali su sa istorijske pozornice.

Vidi još

Izvori

Peter Benjamin Golden (1992), An introduction to the History of the Turkic peoples: ethnogenesis and state formation in medieval and early modern Eurasia and the Middle East. Wiesbaden: Otto Harrassowitz. ISBN 9783447032742.
David Marshall Lang, The Bulgarians: from pagan times to the Ottoman conquest . Westview Press. 1976. ISBN 9780891585305.
Karatay, Osman (2003). In Search of the Lost Tribe: The Origins and Making of the Croatian Nation. Ayse Demiral. ISBN 9789756467077.
Zlatarski, Vasil (1918). History of the Bulgarian state in the Middle Ages, Volume I. History of the First Bulgarian Kingdom. Part I. Age of Hun-Bulgarian supremacy (679-852) (na jeziku: Bulgarian). Sofia.
Grousset, René (1970). The Empire of the Steppes: A History of Central Asia. The State University of New Jersey. ISBN 9780813513041.
Christopher I. Beckwith, Empires of the Silk Road: A History of Central Eurasia from the Bronze Age to the Present. Princeton University Press. 2009. ISBN 9781400829941.
Dickens, Mark (2004). Medieval Syriac Historians' Perceptions of the Turks. University of Cambridge. ^{[mrtva veza]}
D. Dimitrov (1987). „Bulgars, Unogundurs, Onogurs, Utigurs, Kutrigurs”. Prabylgarite po severnoto i zapadnoto Chernomorie. kroraina.com. Varna.
Peter Benjamin Golden, Studies on the Peoples and Cultures of the Eurasian Steppes. Editura Academiei Române; Editura Istros a Muzeului Brăilei. 2011. ISBN 9789732721520.
Florin Curta, Zimonyi István; Osman Karatay, ur. (2015). „Avar Blitzkrieg, Slavic and Bulgar raiders, and Roman special ops: mobile warriors in the 6th-century Balkans”. Eurasia in the Middle Ages. Studies in Honour of Peter B. Golden. Wiesbaden: Otto Harrassowitz. str. 69—89.
Dickens, Mark (2010). „The Three Scythian Brothers: an Extract from the Chronicle of Michael the Great”. Parole de l'Orient.

Reference

^ Peter Benjamin Golden (1990), „The peoples of the south Russian steppes”. The Cambridge History of Early Inner Asia. Cambridge University Press. str. 256—284. ISBN 9781139054898. doi:10.1017/CHOL9780521243049.011. „Negde oko 463. godine nove ere pokrenuta je serija nomadskih migracija u Unutrašnjoj Aziji... Arheološki i literarni dokazi nam dozvoljavaju da domovinu ovih pridošlica, Ogurskih plemena, smestimo u Zapadni Sibir i kazahstanske stepe... Oguri su bili deo velike turske plemenske grupe poznate u kineskim izvorima kao Tieh-le, koji su se nalazili iu unutrašnjoj Aziji. Fluidnost situacije u stepama ogleda se u našim izvorima, kaleidoskopu raspada i reformisanja plemenskih zajednica. Iako su neki od prethodnika ove važne migracije još uvek nejasni, nema sumnje da su plemena 0ghur sada postala dominantni element u pontsko-kaspijskim stepama. Izraz Ogur je označavao „grupu srodnih plemena, plemensku zajednicu” i ličnosti u njihovim etnonimima: Onogur, Saraghur, itd. Jezik ovih ogurskih plemena, koji je danas opstao samo u Čuvašu, bio je različit od jezika običnog turskog. U 480. nalazimo naše najranije čvrsto obaveštenje o Bugarima („mešoviti“), velikom konglomeratu Ogurskih, Hunskih i drugih elemenata. Pored toga, imamo izveštaje o aktivnostima Kutrigura i Utrigura koji se u našim izvorima pojavljuju pod sopstvenim imenima, kao „Huni“, a možda čak i kao „Bugari“. Njihov precizan odnos sa ovim poslednjim ne može se sa sigurnošću utvrditi, ali sva trojica očigledno potiču iz istog huno-ogurskog miljea..”
^ V. Zlatarski, Izvestieto na Mihail Siriйski za preselenieto na bъlgarite. Tom V: Izbrani proizvedeniя, Sofiя, 1972, pp. 52. (Beleška Mihajla Sirijca o migraciji Bugara. Odabrani radovi, knjiga 5, Sofija, 1972, pp. 52)

[1] Peter Benjamin Golden (1990), „The peoples of the south Russian steppes”. The Cambridge History of Early Inner Asia. Cambridge University Press. str. 256—284. ISBN 9781139054898. doi:10.1017/CHOL9780521243049.011. „Negde oko 463. godine nove ere pokrenuta je serija nomadskih migracija u Unutrašnjoj Aziji... Arheološki i literarni dokazi nam dozvoljavaju da domovinu ovih pridošlica, Ogurskih plemena, smestimo u Zapadni Sibir i kazahstanske stepe... Oguri su bili deo velike turske plemenske grupe poznate u kineskim izvorima kao Tieh-le, koji su se nalazili iu unutrašnjoj Aziji. Fluidnost situacije u stepama ogleda se u našim izvorima, kaleidoskopu raspada i reformisanja plemenskih zajednica. Iako su neki od prethodnika ove važne migracije još uvek nejasni, nema sumnje da su plemena 0ghur sada postala dominantni element u pontsko-kaspijskim stepama. Izraz Ogur je označavao „grupu srodnih plemena, plemensku zajednicu” i ličnosti u njihovim etnonimima: Onogur, Saraghur, itd. Jezik ovih ogurskih plemena, koji je danas opstao samo u Čuvašu, bio je različit od jezika običnog turskog. U 480. nalazimo naše najranije čvrsto obaveštenje o Bugarima („mešoviti“), velikom konglomeratu Ogurskih, Hunskih i drugih elemenata. Pored toga, imamo izveštaje o aktivnostima Kutrigura i Utrigura koji se u našim izvorima pojavljuju pod sopstvenim imenima, kao „Huni“, a možda čak i kao „Bugari“. Njihov precizan odnos sa ovim poslednjim ne može se sa sigurnošću utvrditi, ali sva trojica očigledno potiču iz istog huno-ogurskog miljea..”

[Ki-2] V. Zlatarski, Izvestieto na Mihail Siriйski za preselenieto na bъlgarite. Tom V: Izbrani proizvedeniя, Sofiя, 1972, pp. 52. (Beleška Mihajla Sirijca o migraciji Bugara. Odabrani radovi, knjiga 5, Sofija, 1972, pp. 52)

[1]

[2]