Kineska Crvena armija
Kineska Crvena armija, formalno Kineska radničko−seljačka Crvena armija ili samo Crvena armija, bila je vojno krilo Komunističke partije Kine od 1928. do 1937. godine. Nastala je kada su se komunistički elementi Nacionalne revolucionarne armije rascepili i pobunio se u Nančanskom ustanku. Crvena armija je ponovo uključena u Nacionalnu revolucionarnu armiju kao deo Drugog ujedinjenog fronta sa Kuomintangom da se bori protiv Japanaca tokom Drugog kinesko-japanskog rata 1937–1945. U kasnijim fazama kineskog građanskog rata komunisti su se još jednom odvojili i preimenovali u Narodnooslobodilačku armiju.
| Kineska radničko−seljačka Crvena armija | |
|---|---|
| 中國工農紅軍 | |
 Zastava Kineske radničko−seljačke Crvene armije | |
| Osnovana | 1. avgust 1927. |
| Raspuštena | 7. jul 1937. (integrisana u Nacionalnu revolucionarnu armiju) |
| Vođstvo | |
| Glavnokomandujući | Mao Cedung Peng Dehuaj Džu De |
| Brojno stanje | |
| Aktivni sastav | oko 200.000 (1934) |
Istorijat
urediFormiranje (kraj 1920-ih)
uredi
U leto 1926. KPK je preuzela dve divizije snaga Kuomintanga i povela vojnu pobunu. General nacionalističkih snaga He Long je komandovao 20. korpusom kako bi im se pridružio. Imali su ukupno 20.000 vojnika i planirali su da zauzmu Guangdžou. Međutim, oni su poraženi pre nego što su stigli u Guangdžou sa samo nekoliko hiljada ljudi koji su preživeli bitku. Džu De je predvodio kolonu preživelih u Hunan da se bore u Ustanku jesenje žetve gde su ponovo poraženi.[1] Nakon pobune, Mao Cedung je pobunjenike organizovao u gerilsku vojsku, uspostavivši revolucionarnu bazu u planinama Đingang.[2] Dve vojske su udružile snage sledeće godine. U zimu 1927. KPK je planirala da osvoji Guangdžou; međutim, ustanak je propao i hiljade pobunjenika su ubile nacionalističke snage generala Li Džišena.[3]
Između 1928. i 1929. KPK je pokrenula više ustanaka. Mao Cedung i Džu De su vodili organizaciju i obuku komunističke vojske,[4] uključujući Četvrtu armiju, koja je u leto 1928. imala oko 6.000 ljudi i borila se u Đangsiju. Takođe u leto 1928. Peng Dehuaj, komandant puka nacionalističkih snaga, predvodio je vojnu pobunu. Preživeli iz ustanka u Nančangu, He Long, takođe je stvorio vojsku u svom rodnom gradu, sa bivšim vladinim vojnicima kao glavnom borbenom snagom.
Krajem 1920-ih, komunističkim snagama su nedostajali resursi i oslanjale su se na gerilske taktike kao što su operacije „udri i beži“ da bi nadoknadile svoja materijalna ograničenja.[4]
Rani uspesi (početak 1930-ih)
urediPočetkom 1930. godine stvoreno je više crvenih armija i broj vojnika je ubrzano rastao. Do leta 1930. kineska Crvena armija je narasla na više od 100.000 vojnika i imala je nekoliko baznih oblasti, kao što su, između ostalih, južni i severni Đangsi, zapadni Hubej i istočni Hunan. Peta armija Peng Dehuaja napala je i zauzela Čangšu, glavni grad Hunana. Nakon napada, Đangsi je postao najveća baza kineske Crvene armije. U jesen 1930. Sedma armija Deng Sjaopinga napustila je svoju bazu u Guangsiju.
Godine 1931, kineska Crvena armija je tri puta porazila nacionalističke snage velikim napadom, zbog čega su nacionalističke snage izgubile skoro 100.000 vojnika. Nekoliko manjih crvenih armija se okupilo i formiralo grupnu vojsku. U leto 1931. general Džang Guotao je stigao u bazu Četvrte Crvene armije i preuzeo vojsku. On je ubio većinu viših oficira Četvrte Crvene armije, uključujući Sju Džišena, Džou Veđionga i Sjaofanga. Slični pokreti su se takođe desili u zapadnom Hubeju; u proleće 1931. Sja Si je preuzeo He Longovu vojsku i ubio većinu njegovih visokih oficira uključujući Duan Dečanga.
U jesen 1932. godine, nacionalističke snage su okupile 300.000 vojnika da napadnu Četvrtu Crvenu armiju. Većina budućih generala nacionalističkih snaga učestvovala je u ovoj bici kao što su Huang Vej, Du Juming, Sun Li-jen i drugi. Izgubivši više od polovine svojih vojnika, Četvrta Crvena armija je poražena i morala je da se povuče iz oblasti baze. He Longova Treća armija takođe je pretrpela značajne gubitke, sa više od 10.000 vojnika koji su izgubili živote nakon što su napustili zapadni Hubej. Tokom ovog vremena, bilo je i nekoliko bitaka između nacionalističkih snaga i Prve Crvene armije u Đangsiju.
U proleće 1933. Prva Crvena armija je porazila četvrti napad velikih razmera nacionalističkih snaga i eliminisala dve i po svoje elitne divizije. Nekoliko generala nacionalističkih snaga je takođe zarobljeno. 1933. Četvrta Crvena armija stigla je u Sečuan i regrutovala više od 80.000 vojnika. To je dovelo do toga da vojskovođa Sečuana Lju Sjang skupi 200.000 vojnika da napadne Četvrtu Crvenu armiju u jesen.
Porazi (sredina 1930-ih)
uredi1934. godine, nacionalističke snage su kupile novo nemačko oružje i pokrenule peti veliki napad na bazu Crvene armije u Đangsiju. Prva Crvena armija izgubila je u ovoj bici više od 50.000 vojnika i morala je da napusti Đangsi da bi uspostavila novu bazu. Ovo je bio početak Dugog marša. Oko 30.000 vojnika je ostavljeno da brani baze u južnoj Kini. U isto vreme, Četvrta Crvena armija je pobedila napade Lju Sjanga, koji je u borbi izgubio više od 80.000 vojnika. Pre nego što je Prva Crvena armija započela Dugi marš, Šesta legija Sjao Kea stigla je u istočni Guidžou i udružila snage sa He Longovom Trećom armijom. Nakon toga, Treća armija je promenila oznaku u Druga legija.
U jesen 1935. Prva Crvena armija stigla je u severni Šansi sa samo 6.000 vojnika nakon što je na tom putu izgubila više od 80.000. U isto vreme, Četvrta Crvena armija se preselila u severni Sečuan i planirala da napadne Čengdu. Do kraja 1935. izgubili su više od 40.000 vojnika i bili su poraženi. Zbog toga su bili prinuđeni da se presele u južni Gansu i sačekaju da stignu He Longova Druga i Šesta legija.
Formiranje nove armije (kraj 1930-ih)
uredi
U leto 1936. Druga legija, Šesta legija i 32. armija formirale su novu grupu armija. Nazvana je Druga Crvena armija i He Long je dobio zadatak da bude njen komandant. Druga Crvena armija i Četvrta Crvena armija stigle su u severni Šansi u jesen 1936. Otprilike u isto vreme, otprilike 21.000 vojnika iz Četvrte Crvene armije napalo je Gansu, želeći da pronađu put do Sovjetskog Saveza. Krajem 1936. porazio ih je Ma Bufang, general nacionalističkih snaga, a zarobljeno je više od 6.000 vojnika. Preživeli su samo Sju Sjangkjan i drugi visoki oficiri. Zbog ovog velikog neuspeha, vrhovnom komandantu Četvrte Crvene armije Džang Guotaou je oduzeta vojna moć.
Kada je 7. jula 1937. izbio antijapanski rat, komunističke vojne snage su nominalno integrisane u Nacionalnu revolucionarnu armiju Republike Kine, formirajući Armiju Osme rute i jedinice Nove Četvrte armije. Prva Crvena armija je integrisana u 115. diviziju NRA. Druga Crvena armija je integrisana u 120. diviziju NRA. Četvrta Crvena armija je integrisana u 129. diviziju NRA. Ove tri divizije imale su ukupno 45.000 vojnika. 10.000 vojnika je ostavljeno da brani oblasti baza u severnom Šansiju. U južnoj Kini, 10.000 vojnika Nove Četvrte armije delovalo je kao gerilska snaga. U vreme Drugog kinesko-japanskog rata ove dve armije su sadržale milion naoružanih ljudi. Crvena armija je brzo rasla tokom rata, uključujući i kampanje masovne mobilizacije koje su delovale iza neprijateljskih linija.[4] Na kraju Drugog kinesko-japanskog rata, Crvena armija je imala 2 miliona pripadnika milicije i 900.000 redovnih vojnika.[4]
Reorganizacija u Narodnooslobodilačku armiju
urediGodine 1947. Crvena armija je reorganizovana u Narodnooslobodilačku armiju. Nastavila je da deluje kao gerilska vojska oslonjena na podršku seljaštva. U vreme kada je NR Kina uspostavljena. 1. oktobra 1949. NOA je imala 5,5 miliona ljudi, prvenstveno lake pešadije.[4]
Nakon što je Komunistička partija preuzela vlast 1949. godine, veterani Crvene armije su poštovani u kulturi kontinentalne Kine i razlikuju se od onih koji su se pridružili Komunističkoj partiji nakon integracije sa nacionalistima ili tokom druge etape građanskog rata.
Godine 1954, odnos između Partije i vojske je dodatno institucionalizovan osnivanjem Centralne vojne komisije.[4]
Reference
uredi- ^ „PLA History”. Arhivirano iz originala 7. 4. 2023. g.
- ^ Li, David Daokui (2024). China's World View: Demystifying China to Prevent Global Conflict. New York, NY: W. W. Norton & Company. ISBN 978-0393292398.
- ^ Rhoads, Edward J. M.; Friedman, Edward; Joffe, Ellis; Powell, Ralph L. (1964). The Chinese Red Army, 1927–1963: An Annotated Bibliography. 16 (1 izd.). Harvard University Asia Center. ISBN 978-0-674-12500-1. JSTOR j.ctt1tg5nnd. doi:10.2307/j.ctt1tg5nnd.
- ^ a b v g d đ Duan, Lei (2024). „Towards a More Joint Strategy: Assessing Chinese Military Reforms and Militia Reconstruction”. Ur.: Fang, Qiang; Li, Xiaobing. China under Xi Jinping: A New Assessment. Leiden University Press. ISBN 9789087284411.