Историја словенобугарске
Istorija slovenobugarske je prvi renesansni rad bugarske istoriografije koji je napisao Pajsije Hilandarac u Hilandarskoj manastiru i manastir Zograf u periodu od 1760. do 1762. godine.
U Hilandaru je bugarski monah Pajsije napisao čuvenu Istoriju. Bugari su značajno doprineli očuvanju duhovnog života u manastiru, posebno prilozima posle velikih požara 1722. i 1776. godine. U manastir je 1765. godine došao i srpski prosvetitelj Dositej Obradović (1742—1811) koji je ostavio svedočanstvo o sporu Srba i Bugara oko uprave nad manastirom. Od kraja XVIII veka manastirom prestaje da upravlja iguman; od tada se igumanom manastira smatra čudotvorna ikona Bogorodice Trojeručice. Iguman počinje da se ponovo bira tek od 1991. godine. [1]
Rad Pajsija je obojen ogromnom patriotskom energijom. Ali to nije izolovana pojava. O bugarskoj istoriji pisali su katolički duhovnici Mavro Orbini i Petar Bogdan Bakšev u 17. veku, Hristofor Žefarović – zograf i književnik i franciskanski monah Blazius Klajner u 18. veku i dr. [2]
Reference
uredi- ^ „Manastir: Hilandar”. Arhivirano iz originala 02. 07. 2019. g. Pristupljeno 29. 06. 2019.
- ^ 250 godina od stvaranja "Istorije slovenobugarske"
 | Ovaj članak vezan za književnost je klica. Možete doprineti Vikipediji tako što ćete ga proširiti. |