Википедија

Istorija Jevreja u Rumuniji

Istorija Jevreja u Rumuniji odnosi se na Jevreje Rumunije i rumunskog porekla, od njihovog prvog pominjanja na današnjoj rumunskoj teritoriji. Sve do 18. veka, veličina jevrejske populacije se povećala nakon oko 1850. godine, a posebno nakon uspostavljanja Velike Rumunije nakon Prvog svetskog rata. U raznolikoj zajednici, iako je bila pretežno urbana, Jevreji su bili meta religioznih. Progon i rasizam u rumunskom društvu je eksalirao krajem 19. veka i doveo do "jevrejskog pitanja" za prava jevrejskih stanovnika na državljanstvo. Holokaust, zajedno sa uzastopnim talasima alije (masovno iseljavanje Jevreja u Palestinu, odnosno Izrael), dovelo je do dramatičnog smanjenja ukupne veličine današnje jevrejske zajednice u Rumuniji.

Jevreji u Rumuniji
Ukupna populacija
od 280,000 do 460,000
Regioni sa značajnom populacijom
 Rumunija
3,271 (2011.)
9,700 (2002.)<[1]
8,000 (2018.)[2]
 Izrael1,250,000[3]
Jezici
jidiš, rumunski, hebrejski
Religija
judaizam

Jevrejske zajednice su postojale na teritoriji Rumunije u 2. veku naše ere. Tokom vladavine Petra VI Lame (1574—1579) Jevreji Moldavije, uglavnom trgovci iz Poljske koji su se takmičili sa lokalnim stanovništvom, bili su oporezovani i na kraju proterani[4]. Vlasti su 1650. i 1741. godine odlučile da Jevreji nose odeću koja dokazuje njihov status i etničku pripadnost[5]. Prva krvna optužba u Moldaviji (i, kao takva, u Rumuniji) napravljena je 1710. godine, kada su Jevreji Targu Njamca optuženi da su ubili hrišćansko dete u ritualne svrhe[6]. U Bukureštu je 1760. godine došlo do anti-jevrejskih pobuna[7]. Tokom rusko-turskog rata, 1768-1774. Jevreji u podunavskim kneževinama morali su da trpe velike teškoće. Masakri i pljačke su počinjeni u skoro svakom gradu i selu u zemlji. Tokom grčkog rata za nezavisnost, koji je signalizirao ustanak Vlaške 1821. godine, Jevreji su bili žrtve pogroma i progona. Tokom 1860-ih, postojala je još jedna pobuna koja je bila motivisana optužbama za klevetu.

Antisemitizam je zvanično sproveden pod premijerskim mandatom Jona Bratijanua. Tokom prvih godina svog mandata (1875) Bratijanu je pojačao i primenio stare zakone o diskriminaciji, insistirajući da se Jevrejima ne dozvoljava da se nasele na selu, proglašavajući mnoge jevrejske urbane stanovnike da su skitnice i tako ih proterivali iz zemlje. Emigracija rumunskih Jevreja u većem obimu počela je ubrzo nakon 1878. godine. Do 1900. godine bilo je 250.000 rumunskih Jevreja: 3,3% stanovništva, 14,6% gradskih stanovnika, 32% urbane populacije Moldavije i 42% u Jašiju[8].

Između osnivanja Nacionalne legionarske države (septembar 1940.) i 1942. godine, usvojeno je 80 anti-jevrejskih propisa. Počevši od kraja oktobra 1940. godine, Gvozdena garda je započela masovnu antisemitsku kampanju, mučila je i tukla Jevreje i pljačkala njihove radnje, kulminirajući u neuspelom puču i pogromu u Bukureštu, u kojem je ubijeno 125 Jevreja. Jon Antonesku je na kraju zaustavio nasilje i haos stvoren od strane Gvozdene garde brutalno potiskivanjem pobune, ali je nastavio politiku ugnjetavanja i masakra Jevreja, a u manjoj meri i Roma. Nakon što je Rumunija ušla u rat na početku operacije Barbarosa, zločini protiv Jevreja postali su uobičajeni, počevši od Jaškog pogroma. Prema izveštaju Vizel komisije objavljenom od strane rumunske vlade 2004. godine, između 280.000 i 380.000 Jevreja ubijeno je ili umrlo tokom holokausta u Rumuniji, ali i na okupiranim sovjetskim teritorijama pod rumunskom kontrolom (Transnistrija). Dodatnih 135.000 Jevreja koji žive pod mađarskom kontrolom u severnoj Transilvaniji takođe su stradali u holokaustu, kao i oko 5.000 rumunskih Jevreja u drugim zemljama.[9][10]

Na sadašnjoj teritoriji Rumunije, između 290.000 i 360.000 rumunskih Jevreja preživelo je Drugi svetski rat (355.972 osobe, prema statistikama s kraja rata)[11]. Za vreme komunističkog režima u Rumuniji došlo je do masovne emigracije u Izrael, a 1987. godine u Rumuniji je živelo samo 23.000 Jevreja.

Danas, većina rumunskih Jevreja živi u Izraelu, dok moderna Rumunija nastavlja da bude skromna jevrejska populacija. U popisu iz 2011. godine 3.271 je proglašen jevrejskim.

Rana istorija

uredi

Jevrejske zajednice na onome što će kasnije postati rumunska teritorija potvrđene su još u 2. veku naše ere, u vreme kada je Rimsko carstvo uspostavilo svoju vlast nad Dačijom. Natpisi i kovanice pronađeni su na mestima kao što su Sarmizegetusa i Oršava.

Postojanje Karaita, pripadnika etničke grupe karaimskog judaizma, sugeriše da je postojalo postojano jevrejsko prisustvo oko Crnog mora, uključujući i delove današnje Rumunije, u trgovačkim lukama iz ušća Dunava i Dnjestra; možda su bili prisutni u Moldaviji do 16. veka ili ranije[12]. Najstarije jevrejsko (najverovatnije Sefardski Jevreji) prisustvo u onome što će postati Moldavija zabeleženo je u mestu Bilgorod-Dnjistrovski (1330); u Vlaškoj su prvi put potvrđeni 1550-ih godina, živeći u Bukureštu[13]. Tokom druge polovine 14. veka, buduća teritorija Rumunije postala je važno utočište za Jevreje proterane iz Kraljevine Mađarske i Poljske od strane kralja Lajoša. U Transilvaniji su mađarski Jevreji zabeleženi u saksonskim citadelama oko 1492. godine.

Princ Roman I Moldavski (1391—1394) Je oslobodio Jevreje od vojnog roka, u zamenu za porez od 3 lava po osobi. Takođe, u Moldaviji, Stefan Veliki (1457—1504) tretirao je Jevreje sa pažnjom. Isak Bej, Jevrej za vreme kralja Stefana imao je čin logoteta.

U to vreme, Dunavske kneževine su bile pod vlašću otomanskog carstva, a brojni sefardi koji su živeli u Istanbulu migrirali su u Vlaškoj, dok su se Jevreji iz Poljske i Svete rimske imperije nastanili u Moldaviji. Iako su zauzeli važnu ulogu u otomanskoj vladi i formirali veliki deo zajednice stranih kreditora i trgovaca[12], Jevreje su uznemiravali gospodari dvaju kneževina. Princ Moldavije Štefanita (1522) lišio je jevrejske trgovce gotovo svih prava koja su im dala njegova dva prethodnika; Petru Rares je oduzeo jevrejsko bogatstvo i imovinu 1541. godine, nakon što je tvrdio da su se Jevreji u trgovini stokom bavili utajem poreza[12]. Alekandru Lapusnanu progonio je zajednicu zajedno sa drugim društvenim kategorijama, sve dok ga nije skinuo Jakob Heraklides, grčki luteran, koji je bio popustljiv prema jevrejskim temama; Lapusneanu nije obnovio svoje progone nakon povratka na tron 1564. Uloga otomanskih i lokalnih Jevreja u finansiranju raznih prinčeva povećala se kako su se osmanlijski ekonomski zahtevi povećavali nakon 1550. godine.

Tokom prve kratke vladavine Petra Lame (1574—1579) Jevreji Moldavije, uglavnom trgovci iz Poljske koji su se takmičili sa lokalnim stanovništvom, bili su oporezovani i na kraju proterani[4] . Godine 1582, uspeo je da povrati svoju vlast nad zemljom uz pomoć jevrejskog lekara Benvenista, koji je bio prijatelj uticajnog Solomona Aškenazija[4] , koji je potom uticao na princa u korist svojih korenista.

U Vlaškoj, knez Alekandar Mirceja (1567–1577) angažovao je kao privatnog sekretara i savetnika Isaka Beja, koji je koristio svoj uticaj u ime Jevreja. Godine 1573, Isak je otpušten zbog sudskih intriga a potom je otišao u Moldaviju (gde je ušao u službu Velikog princa Ivana Groznog). Naporima Solomona Aškenazija, Aron Tiranin je postavljen na tron Moldavije; ipak, novi vladar je progonio i pogubio devetnaest jevrejskih poverilaca u Jašiju, koji su ostali bez glave bez sudskih procesa pre toga[4]. Otprilike u isto vreme, u Vlaškoj, nasilna represija poverilaca dostigla je vrhunac pod Mihajem Hrabrim, koji je, nakon što je ubio turske činovnike u Bukureštu (1594), verovatno učestvovao u nasilju nad Jevrejima koji su se naselili južno od Dunava.[14]

Rano moderno doba

uredi

Godine 1623, Jevreji u Transilvaniji dobili su određene privilegije od princa Betlena, koji je imao za cilj da privuče preduzetnike iz otomanskih zemalja u svoju zemlju; Tenzije su smanjene tokom narednih decenija, kada je Jevrejima bilo dozvoljeno da se nasele samo u mestu Alba Julija. Među privilegijama koje su dodeljene bilo je dozvoljavanje Jevrejima da nose tradicionalnu nošnju; na kraju, vlasti u Alba Juliji su odlučile (1650. i 1741.) da dozvole Jevrejima da nose samo odeću koja dokazuje njihov status i etničku pripadnost.[5]

Status Jevreja koji su se preobratili na pravoslavlje, uspostavljeno je u Vlaškoj. Kozaci (1648), koji su marširali protiv Poljske i Litvanije i koji su, prelazeći region, ubili su mnoge Jevreje a nasilje je dovelo mnoge aškenaske Jevreje iz Poljske do utočišta u Moldaviji i Vlaškoj, uspostavljajući male, ali stabilne zajednice[15]. Masakri i prisilne asimilacije od strane Kozaka dogodili su se 1652. godine.

Između 1710-1716. godine jevrejska populacija Vlaške je morala da poštuje nošenje određene odeće. Tako im je bilo zabranjeno da nose odeću druge boje od crne ili ljubičaste, ili da nose žute ili crvene čizme[16]. Ipak, rumunski naučnik Andrej Ojteanu je tvrdio da je takva nacionalna i verska društvena stigma neuobičajena u Moldaviji i Vlaškoj, kao i širom istočne pravoslavne oblasti Evrope[17].

Prva krvna kleveta u Moldaviji (i kao takva u Rumuniji) desila se 5. aprila 1710. godine, kada su Jevreji Targu Njamca bili optuženi za ubistvo hrišćanskog deteta u ritualne svrhe. Podstrekač je bio pokršteni Jevrejin koji je pomogao da se prenese telo deteta, ubijeno od strane hrišćana u dvorištu sinagoge. Sutradan je ubijeno pet Jevreja, drugi su osakaćeni, a svaka jevrejska kuća je opljačkana, dok su predstavnici zajednice zatvoreni i mučeni. U međuvremenu, neki uticajni Jevreji su se žalili princu Nikoli Mavrokordatosu u Jašiju, koji je naredio istragu koja je rezultirala oslobađanjem uhapšenih. Ovo je prvi put da je pravoslavno sveštenstvo učestvovalo u napadima na Jevreje. Zbog podsticaja sveštenstva 1714. godine, slična optužba je podignuta protiv Jevreja grada Rima - ubistvo grupe rimokatolika hrišćanske devojke-službenice jevrejske porodice i odmah su okrivljeni Jevreji; svaka jevrejska kuća je opljačkana, a dva ugledna Jevreja su obešena, pre nego što su vlasti otkrile prave krivce.

 
Velika sinagoga u Jašiju, sagrađena 1670

Pod Konstantinom Brancovejanu, vlaški Jevreji su priznati kao specijalni ceh u Bukureštu, na čijem je čelu bilo Veće staraca[18]. Jevreji u Vlaškoj i Moldaviji bili su podvrgnuti osmanskom rabinu u Jašiju, ali je ubrzo bukureštansko Veće staraca preuzeo nekoliko religijskih dužnosti[19]. Proterani i progonjeni po naredbi Štefana Kantakuzine (1714–1716),[20] dok su vlaški Jevreji dobili su vredne privilegije tokom vladavine Nikole Mavrokordatosa (1716–1730). Još jedna anti-jevrejska pobuna se dogodila u Bukureštu 1760-ih i ohrabrena je posetom Eframa II, jerusalimskog patrijarha.[7]

Godine 1726, u moldavskoj opštini Onitčani, četiri Jevreja su optuženi da su kidnapovali petogodišnje dete, ubili ga na Uskrs i sakupili njegovu krv u bačvi. Suđeni su u Jašiju pod nadzorom moldavskog kneza Mihaija Rakovite i na kraju su oslobođeni nakon diplomatskih protesta. Događaj je ponovljen u nekoliko savremenih hronika i dokumenata - na primer, francuski ambasador u Portu, Žan-Baptist Luj Pikon, primetio je da takva optužba više nije prihvaćena u "civilizovanim zemljama". Najočigledniji efekti na stanje jevrejskih stanovnika Moldavije bili su prisutni tokom vladavine Jovana Mavrokordatosa (1744–1747): jedan jevrejski farmer u okolini Sučave prijavio je princa Porti da je navodno koristio svoju kuću za silovanje kidnapovanih jevrejskih žena; Mavrokodatos je obesio svog tužioca. Ovaj čin izazvao je gnev Mahmuda u Moldaviji a princ je platio kaznu gubitkom svog trona.[7]

Rusko-turski ratovi

uredi

Tokom rusko-turskog rata 1768-1774, Jevreji u podunavskim kneževinama trpeli su velike muke. Masakri i pljačke su počinjeni u skoro svakom gradu i selu u zemlji. Kada je mir obnovljen, oba kneza, Aleksandar Mavrokordatos iz Moldavije i Nikolaj Mavrogeni iz Vlaške, obećali su svoju posebnu zaštitu Jevrejima, čije je stanje ostalo povoljno sve do 1787. godine, kada su i janjičari i carska ruska vojska učestvovali u pogromima.

Zajednica je takođe bila izložena progonima od strane lokalnog stanovništva. Jevrejska deca su zarobljena i nasilno krštena. Ritualno-ubistvene optužbe postale su široko rasprostranjene, od kojih je jedna napravljena na Galacu 1797. godine, što je dovelo do izuzetno teških rezultata - jer su Jevreje napali velika mafija, proterani su iz svojih domova, opljačkani na ulici, a mnogi su ubijeni na licu mesta, neki su bili primorani da skaču u Dunav i tako se utopili, a drugi koji su se sklonili u sinagogi su izgoreli u zgradi; nekolicina je pobegla nakon što im je sveštenik pružio zaštitu i utočište. Godine 1803, neposredno pre svoje smrti, Vlaški mitropolit Jakob Stamati pokrenuo je napade na bukureštansku zajednicu objavivši svoje delo "Suočavanje sa Jevrejima", kojim se pretvarao da je to priznanje bivšeg rabina[21]. Početni događaj dogodio se 1804. godine, kada je vladar Konstantin Ipsilanti odbacio optužbe za ritualno ubistvo kao "neosnovano mišljenje" "glupih ljudi" i naredio da se njihova osuda čita u crkvama širom Vlaške; optužbe se više nisu pojavile tokom narednog perioda[22].

Tokom rusko-turskog rata 1806-1812, ruska invazija je ponovo bila praćena masakrom Jevreja. Vojnici u otomanskoj službi, koji su se pojavili u Bukureštu na kraju rusko-turskog rata, terorisali su jevrejsko stanovništvo grada. Otprilike u isto vrieme, u Vlaškoj se pojavio sukob između Jevreja pod stranom i lokalnom zaštitom.[19]

U Habsburškoj Transilvaniji, reforme koje je sproveo Jozef II Habzburški omogućile su Jevrejima da se nasele u gradovima koji su bili direktno podložni mađarskoj kruni. Međutim, pritisak na zajednicu ostao je strog u narednim decenijama.

Rani 19. vek

uredi
 
Vašar u Jašiju, ortodoksni Jevreji su prikazani sa desne strane
 
Sinagoga u Bukureštu

Do 1825. godine jevrejska populacija u Vlaškoj procenjena je na između 5.000 i 10.000 ljudi, gotovo sve Sefarde. Od toga, veći deo je živio u Bukureštu (verovatno čak 7.000 u 1839); otprilike u isto vreme, Moldavija je bila dom za oko 12.000 Jevreja. Paralelno, jevrejsko stanovništvo u Bukovini poraslo je sa 526 u 1774. na 11,600 u 1848[23]. Početkom 19. veka, Jevreji koji su tražili utočište od kampanje Osmana Pazvantoglua na Balkanu ustanovili su zajednice u Olteniji pod vlaškom vladavinom. U Moldaviji, Skarlat Kalimači (1817) je omogućio Jevrejima da kupuju urbanu imovinu, ali ih je sprečio da se nasele na selu.[6][7]

Tokom grčkog rata za nezavisnost, koji je signalizirao ustanak Vlaške 1821. godine i okupaciju Podunavskih kneževina, Jevreji su bili žrtve pogroma i progona na mestima kao što su Pjatra Njamc, Trgovište Hertsa, Sučava, i Targu Frumos. Jevreji u Galatiju uspeli su pobeći preko rijeke Prut uz pomoć austrijskih diplomata[22].

Nakon Adrijanopoljskog ugovora iz 1829. godine koji je omogućio da se dva kneževina slobodno uključe u spoljnu trgovinu, Moldavija, gde su komercijalne niše uglavnom ostale prazne, postala je meta za migraciju aškenaskih Jevreja progonjenih iz carske Rusije i Kraljevine Galicije i Lodomerije. Do 1838. godine, njihov broj je dostigao 80.000[24], i više od 195.000, ili skoro 12% populacije zemlje, 1859. godine (sa dodatnih 50.000 koji su prolazili do Vlaške između dve procene).

Uprkos početnim zabranama pod ruskom okupacijom 1829. godine (kada je prvi put regulisano da se nehrišćani ne smatraju građanima), mnogi novi imigranti postali su zakupci poseda. Istovremeno, nekoliko Jevreja je postalo istaknuto i visoko društveno, a većina porodica koje su bile uključene u moldavsko bankarstvo oko 1850-ih su bile jevrejskog porekla. Nakon 1832. godine, nakon usvajanja organskog statuta, jevrejska deca su prihvaćena u školama u dve kneževine samo ako su nosila istu odeću kao i druga deca. U Moldaviji, dekretom kneza Mihaila Šturdže iz 1847. godine, Jevreji su primorani da napuste tradicionalni kodeks oblačenja.[25]

Nakon završetka Krimskog rata, počela je borba za jedinstvo dve kneževina. Obe partije, unionisti (Nacionalna partija) i anti-unionisti tražili su podršku Jevreja, od kojih je svaki obećao punu jednakost. Zajednica je 1857. objavila svoj prvi magazin, Izraelitul Roman, koji je uređivao rumunski radikal Juliju Baraš. Ovaj proces postepene integracije rezultirao je stvaranjem neformalnog jevrejskog rumunskog identiteta, dok je prelazak na hrišćanstvo uprkos ohrabrivanju vlasti, ostao ograničen na izuzetne slučajeve.[22]

Aleksandar Joan Kuza i Jevreji

uredi
 
Jevrejski teatar u Bukureštu
 
Jevrejsko groblje u Rumuniji

Od početka vladavine Joana Kuze (1859–1866), prvog vladara (Domnitor) ujedinjenih kneževina, Jevreji su postali istaknuti faktor u politici zemlje. Ovaj period je, međutim, inauguriran još jednom pobunom motivisanom optužbama za klevetu, koje su počele tokom Uskrsa 1859. u Galacu.[26]

Propisi o odeći potvrđeni su u Moldaviji po dva naređenja ministra unutrašnjih poslova (pitanja 1859. i 1860.). Nakon usvajanja propisa iz 1859. godine, vojnici i civili šetali bi ulicama Jašija i nekih drugih moldavskih gradova, napadajući Jevreje, koristeći makaze kako bi im raskomadali odeću, ali i da seku bradu ili bodu po telu; drastične mere koje je primenio vojni štab zaustavile su takva previranja.[25]

Godine 1864. knez Kuza je, zbog poteškoća između svoje vlade i generalne skupštine, raspuštao potonje i odlučio da podnese nacrt ustava kojim se odobrava univerzalno pravo glasa. Predložio je da se stvore dve komore (senatori, odnosno poslanici) i da se franšiza proširi na sve građane kao i da se emancipiraju seljaci iz prisilnog rada. U tom procesu, Kuza je takođe očekivao finansijsku podršku i od Jevreja i od Jermena - tražeći samo 40.000 austrijskih guldena iz ove dve grupe ljudi. Jermeni su o tome razgovarali sa Jevrejima, ali oni nisu bili u stanju da postignu zadovoljavajući dogovor o tom pitanju.

Dok je Kuza insistirao na svojim zahtevima, jevrejska zajednica je raspravljala o metodi procene. Bogati Jevreji su, iz nejasnih razloga, odbili da daju novac, a srednja klasa je tvrdila da suma neće dovesti do dovoljno opipljivih rezultata; Vernici Jevreji su insistirali da takva prava samo ometaju vršenje njihove religije. Kuza je, nakon što je obavešten da su Jevreji oklevali da plate svoj deo, u svoj nacrt ustava uneo klauzulu da svi koji nisu hrišćani neće imati pravo glasa.

1860 do 1870.

uredi

Kada je Karl Anton 1866. godine nasledio Kuzu u Rumuniji, prvi događaj koji ga je suočio u glavnom gradu bio je nered protiv Jevreja. Vlada je zatim podnela nacrt ustava, čiji je član 6 izjavio da "religija nije prepreka za državljanstvo"; ali, "u odnosu na Jevreje, poseban zakon će se morati uokviriti kako bi se regulisao njihov prijem u naturalizaciju i za građanska prava"[27] . 30. juna 1866. Bukureštanska sinagoga je oskrnavljena i srušena (obnovljena je iste godine, a zatim obnovljena 1932. i 1945. godine). Mnogi Jevreji su bili tučeni, osakaćeni i opljačkani. Kao rezultat toga, član 6 je povučen i član 7 je dodat Ustavu iz 1866. godine; piše da "samo ljudi koji su hrišćanske vere mogu dobiti državljanstvo".

 
Rumunski Jevrej drži peticiju i gusku

Sledećih decenija, pitanje jevrejskih prava zauzimalo je vodeću poziciju na političkoj sceni Kraljevstva. Uz nekoliko izuzetaka, većina rumunskih intelektualaca počela je da ispoveda antisemitizam; njen najrazorniji oblik bio je onaj prisutan kod zagovornika liberalizma, posebno Moldavaca, koji su tvrdili da je jevrejska imigracija sprečila uspon etničke rumunske srednje klase.

Antisemitizam je unet Parlament i zvanično je sproveden pod premijerskim mandatom Jon Bratijanua. Tokom prvih godina svog mandata, Bratijanu je pojačao i primenio stare zakone o diskriminaciji, insistirajući da se Jevrejima ne dozvoljava da se nasele na selu, dok su proglašavali mnoge jevrejske stanovnike da su skitnice i izbacuju ih iz zemlje. Prema jevrejskoj enciklopediji iz 1905. godine: "Jedan broj takvih Jevreja koji su dokazali da su rođeni u Rumuniji bili su prisiljeni da pređu Dunav, a kada [Otomansko carstvo] odbije da ih primi, bačeni su u reku i utopili se. Vlada je bila upozorena od strane vlasti, a Bratijanu je kasnije smenjen sa dužnosti “. Kabineti koje je formirala Konzervativna partija, nisu mnogo učinili da poboljšaju stanje Jevreja - uglavnom zbog protivljenja Parlamenta.

Berlinski sporazum

uredi
 
Rumunski Grk sa Jevrejinom, 1880

Kada je Bratijanu nastavio sa vođenjem zemlje, Rumunija se suočila sa nastalim konfliktom na Balkanu i videla svoju šansu da proglasi nezavisnost od otomanske suverenosti raspoređujući svoje trupe na rusku stranu u rusko-turskom ratu 1877-1878. Rat je završen Berlinskim ugovorom (1878), kojim je propisano (član 44) da ne-hrišćani u Rumuniji (uključujući i Jevreje i Muslimane u novonastalom regionu severne Dobruje) treba da dobiju puno državljanstvo. Nakon dugotrajne debate u zemlji i diplomatskih pregovora u inostranstvu, rumunska vlada se na kraju složila (1879) da ukine član 7 svog ustava. To je preformulisano da bi procedure bile veoma teške: "naturalizaciju stranaca koji nisu pod stranom zaštitom treba da odluči Parlament" (radnja je uključivala, između ostalog, desetogodišnji period pre nego što je podnosiocu predstavke data evaluacija [28].

Pedeset sedam osoba koje su glasale kao pojedinci su naturalizovane 1880; 6 1881; 2 1882; 2 1883; i 18 od 1886 do 1900; ukupno 85 Jevreja u dvadeset i jednoj godini, od kojih je 27 u međuvremenu umrlo; 4.000 ljudi je dobilo državljanstvo do 1912.[29] Različiti zakoni su doneseni sve dok potraga za praktično svim karijerama nije zavisila od posedovanja političkih prava, što bi samo Rumuni mogli ostvariti; više od 40% jevrejskih radnih muškaraca, uključujući i fizičke radnike, bili su prisiljeni na nezaposlenost takvim zakonodavstvom. Slični zakoni su doneseni u vezi sa Jevrejima koji vrše slobodna zanimanja[30].

Godine 1893. izglasan je zakon kojim se jevrejskoj deci uskraćuje pravo na školovanje u javnim školama - deca se primaju samo ako i gde su obezbeđena novčano deca građana, a njihovi roditelji su dužni platiti povlaštenu školarinu.

20. vek

uredi

Emigracija rumunskih Jevreja u većem obimu počela je ubrzo nakon 1878; broj je porastao i pao, sa velikim talasom besarabskih Jevreja nakon Kišinjevskog pogroma u carskoj Rusiji (1905). Jevrejska enciklopedija je 1905. godine, neposredno pre pogroma, napisala: "Priznaje se da bi najmanje 70% napustilo zemlju u bilo kom trenutku ako bi se obezbedili neophodni putni troškovi". Ne postoji zvanična statistika emigracije; ali je sigurno postaviti minimalni broj jevrejskih emigranata od 1898. do 1904. na 70.000. Do 1900. godine bilo je 250.000 rumunskih Jevreja: 3,3% stanovništva, 14,6% gradskih stanovnika, 32% moldavske urbane populacije i 42% Jašija [8].

Zemljišna pitanja i pretežno jevrejsko prisustvo među zakupcima imovine su činili rumunske seljačke bune 1907. godine, delimično antisemitske. Tokom istog perioda, anti-jevrejska poruka se prvo proširila izvan svoje Nacionalno liberalne baze [31], kako bi se obuhvatila sukcesija radikalnijih i moldavskih organizacija koje je osnovao Kuza. Partija, stvorena 1910. godine, imala je prvi antisemitski program u rumunskoj političkoj istoriji. [32] Antisemitizam se više nije pojavljivao u ideologiji Parlamenta dvadesetih godina prošlog veka, tako da se antisemitizam takođe pojavljivao u levom krilu političkog spektra, u strujama koje potiču iz poporanizma - što je favorizovalo tvrdnju da su seljaci sistematski eksploatisani od strane Jevreja.

Prvi svetski rat, tokom kojeg je poginulo 882 jevrejskih vojnika koji su branili Rumuniju (825 dobili ordenje), dovelo je do stvaranja Velike Rumunije nakon Pariske mirovne konferencije iz 1919. i kasnijih ugovora. Proširena država je imala povećano jevrejsko stanovništvo, što je odgovaralo dodavanju zajednica u Besarabiji, Bukovini i Transilvaniji. Potpisivanjem ugovora, Rumunija je pristala da promeni svoju politiku prema Jevrejima, obećavajući im da će im dodeliti i državljanstvo i prava manjina i efikasnu emancipaciju Jevreja [29] . Rumunski Ustav iz 1923. sankcionisao je ove uslove, suočavajući se sa protivljenjem Kuzine Nacionalno-hrišćanske partije za odbranu i neredima desničarskih studenata u Jašiju[33].

Političko predstavljanje jevrejske zajednice u međuratnom periodu bilo je podeljeno između Jevrejske partije i Federacije jevrejskih zajednica Rumunije[34] (ova druga je ponovo uspostavljena nakon 1989. godine). U istom periodu, podela u ritualu je postala očigledna između reformskih Jevreja u Transilvaniji i obično pravoslavnih u ostatku zemlje [35] (dok je Besarabija bila najotvorenija za cionizam i posebno socijalistički radni cionizam).

Popularnost anti-jevrejskih poruka je ipak bila u usponu i spojila se sa privlačnošću fašizma kasnih 1920-ih - i doprineli su stvaranju i uspehu Gvozdene garde i pojavljivanju novih vrsta antisemitskih diskursa. Ideja jevrejske kvote u visokom obrazovanju postala je veoma popularna među rumunskim studentima i nastavnicima. Značajan broj desničarskih intelektualaca odbio je da usvoji otvoreni antisemitizam, koji je bio loše poznat po asocijaciji sa nasilnim diskursom Kuze; ipak, nekoliko godina kasnije, takve opomene su odbačene, a antisemitizam se pokazao kao dobrim za "duhovno zdravlje".[26]

Prvi predlog da se Jevreji isključe iz profesionalnih udruženja došao je 16. maja 1937. godine, kada je Konfederacija udruženja profesionalnih intelektualaca (Konfederacija udruženja profesora za intelektualno vlasništvo u Rumuniji) izglasala isključivanje svih jevrejskih članova iz svojih povezanih organa, pozivajući državu da povuku svoje licence i da preispitaju državljanstva[36]. Mada je bila ilegalna, mjra je bila popularna i komentarisano da je u njenom slučaju zakonitost zamenjena "herojskom odlukom". Inicijativa je imala direktan uticaj na antisemitske propise usvojene naredne godine.[36]

Pretnja od strane Gvozdene garde, pojava nacističke Nemačke kao evropske sile i njegove sopstvene fašističke simpatije, doveli su kralja Kerola, koji je još uvek bio u velikoj meri identifikovan kao filosemit[37], da usvoji rasnu diskriminaciju. Na nedavnim izborima, više od 25% biračkog tela glasalo je za eksplicitno antisemitske grupe, i kao rezultat toga, kralj Karol je bio prisiljen da jednog iz te grupe pusti u kabinet - on je odmah izabrao savez Goga-Kuza nad besnim fašizmom Gvozdene garde te je usvojio je zakon koji ima za cilj razmatranje kriterijuma za državljanstvo [29] i zahtevajući od svih Jevreja koji su dobili državljanstvo 1918-1919. da ponovo podnesu zahtev za to (istovremeno obezbeđujući veoma kratak rok u kome bi se to moglo postići - 20 dana);

Međutim, i sam Karol II Rumunski je bio veoma neprijateljski raspoložen prema antisemitizmu. Njegova ljubavnica, Elena Lupescu, bila je Jevrejka, kao i brojni njeni prijatelji u vladi, i ubrzo se vratio svojim prvobitnim politikama (to jest, žestoko se suprotstavljajući antisemitima i fašistima), ali sa novim nasilnim ubodom. 12. februara 1938. koristio je porast nasilja između političkih grupa kao kontekst za preuzimanje apsolutne vlasti (potez koji je prećutno podržan od strane liberala koji su ga videli kao manje zlo u odnosu na fašistički pokret). Kao autentični rumunski nacionalista (iako je imao pogled na zapadnjačku, snažno industrijalizovanu Rumuniju na račun seljaka koje je on prezirao, čineći ga potpuno suprotnom stavovima fašista), Kerol je odlučio da Rumunija ne treba da padne u skoro apsolutnu ekonomsku i političku kontrolu nacističke Nemačke, u koju su mnogi njeni susedi prešli.

 
Jevrejska populacija u Rumuniji

Kralj je zatim uhapsio celo rukovodstvo Gvozdene garde, na osnovu toga što su bili plaćeni od strane nacista i počeli da koriste istu optužbu protiv različitih političkih protivnika, kako bi učvrstili svoju apsolutnu kontrolu nad zemljom. U novembru, četrnaest najvažnijih fašističkih vođa bili su "potopljeni" u kiselini.[38]

Međutim, Karolova politika bila je osuđena na oklevanje Francuske i Britanije da se bore protiv ratova sa totalitarnim silama Nemačke, Italije i Sovjetskog Saveza. Sovjetski Savez je napao Rumuniju i proglasio aneksiju Bukovine i Besarabije (koja je trebalo da bude preimenovana u Moldaviju), a kada se Karol okrenuona jedinu moguću nadu - to jest, pomoć bivšeg "večnog neprijatelja", nacističku Nemačku - Hitler ga je lično odbio, zbog Karolovog prethodnog ponižavanja nacističke ideologije. Karol je bila primorana da prizna aneksiju, što je dovelo do njegovog obaranja u puču koji je vodio Jon Antonesku.

Godine 1940, kabinet Jon Džigurtu usvojio je rumunijski ustav koji je bio ekvivalentan Nirnberškim zakonima, zabranivši jevrejsko-hrišćanske brakove i definišući Jevreje po rasnim kriterijumima.[39]

Holokaust

uredi
 
Žrtve pogroma u Jašiju
 
Spomenik jevrejskim stradalnicima u Faltičenu

Između osnivanja Nacionalne legionarske države (fašistički režim Rumunije) i 1942. godine, usvojeno je 80 anti-jevrejskih propisa. Počevši od kraja oktobra 1940. godine, Gvozdena garda je počela masovnu antisemitsku kampanju, mučila je i tukla Jevreje i pljačkala njihove radnje, kulminirajući u neuspelom puču i pogromu u Bukureštu, u kojem je 120 Jevreja ubijeno[40] . Antonesku je na kraju zaustavio nasilje i haos stvoren od strane Gvozdene garde brutalnim potiskivanjem pobune, ali je nastavio politiku ugnjetavanja i masakra Jevreja, a u manjoj meri i Roma.

U julu-avgustu 1941. nošenje žute šestokrake zvezde kod Jevreja je nametnuto lokalnim inicijativama u nekoliko gradova (Jaši, Bakau, Černivci). Slična mjera koju je nametnula nacionalna vlada trajala je samo pet dana (između 3. septembra i 8. septembra 1941.), pre nego što je ukinuta Antoneskuova naredba[41] . Međutim, po lokalnoj inicijativi, zvezda se još uvek nosila posebno u gradovima Moldavije, Besarabije i Bukovine (Bakau, Jaši, Kampulung, Botošani itd.).

Godine 1941, nakon što je rumunska vojska napredovala tokom operacije Barbarosa, i prema propagandi Antoneskua, navodnim napadima Jevreja, koje su zvaničnom propagandom masovno smatrani "komunističkim agentima", Antonesku je naredio deportaciju u Transnistriju, svih Jevreja Besarabije i Bukovine. "Deportacija", međutim, bila je eufemizam, kao deo procesa koji je uključivao masovno ubijanje Jevreja pre deportacije ostatka u "vozove smrti" (u stvarnosti dugo iscrpljujućih marševa pešice) na istok. Procenjuje se da je u julu-septembru 1941. godine broj Jevreja koji su ubijeni u Bukovini i Besarabiji, rumunska vojska i rumunska žandarmerija u saradnji sa nemačkom vojskom, više od 45.000 ljudi, ali verovatno bliže 60.000[10]. Od onih koji su izbegli početno etničko čišćenje u Bukovini i Besarabiji, samo mali broj je uspeo da preživi "vozove" i koncentracione logore koji su formirani u Transnistriji. U periodu 1941-1942, ukupan broj deportovanih iz Besarabije, Bukovine, Dorohoja i Regata je bio između 154.449 i 170.737 osoba.

Dalja ubistva izvršena od strane Antoneskuovih odreda smrti (dokumenti dokazuju njegove direktne naredbe) u saradnji sa nemačkim SS odredima lokalnih ukrajinskih Nemaca i ukrajinskom milicijom, jevrejsku populaciju su okupili kada je okupirano Pridnjestrovlje. Preko stotinu hiljada njih ubijeno je u masakrima koji su izvedeni na mestima kao što su Odesa , Bogdanovka, Akmečetka, Pečora 1941. i 1942. godine.

Antoneskuova vlada je takođe napravila planove za masovne deportacije zajednice rumunskih Jevreja iz ostatka zemlje (Regat i južna Transilvanija), sa 292.149 ljudi (prema popisu iz maja 1942.), u regionu Transnistrije, ili u saradnji sa Nemačkom ali oni nikada nisu sprovedeni.[10]

Promena politike prema Jevrejima počela je u oktobru 1942. godine, a do marta i aprila 1943. Antonesku je trajno zaustavio sve deportacije uprkos nemačkom pritisku[42], pošto je počeo da traži mir sa saveznicima, istovremeno je naplaćivao velike poreze i prinudni rad na preostalim jevrejskim zajednicama. Takođe, ponekad uz ohrabrenje Antoneskuovog režima, trinaest brodova napustilo je Rumuniju za britanski mandat Palestine tokom rata, sa 13.000 Jevreja (dva od tih brodova potopili su Sovjeti), a napor je obustavljen nakon nemačkog.

Usledile su rasprave o repatrijaciji deportovanih Jevreja, a u januaru 1943. lider rumunsko-jevrejske zajednice Vilhelm Filderman počeo je razgovore sa rumunskom vladom kako bi počeo repatrijaciju rumunskih Jevreja deportovanih u Transnistriju. 15. novembra 1943. godine, zvanični izveštaj rumunske vlade ukazao je na to da je 49.927 rumunskih Jevreja bilo živo u Transnistriji (od kojih je 6.425 poreklom iz Regata). U decembru 1943. počela je delimična repatrijacija, a u martu 1944. Antoneskuova vlada je naredila generalnu repatrijaciju za sve deportirane rumunske Jevreje iz Transnistrije. Između 20. decembra 1943. i 30. marta 1944. skoro 11.000 ljudi (uključujući i siročad) je vraćeno iz različitih logora i geta u Transnistriji. Međutim, odluka je došla prekasno da bi se organizovala repatrijacija poslednjeg velikog broja deportovanih, a sudbina desetina hiljada deportovanih koji su ostali u Transnistriji postali su nepoznati.[10]

Posledice

uredi

Istorijske i političke situacije odredile su sudbine rumunskih Jevreja na različite načine, u zavisnosti od regiona u kojima žive, a najbliža varijabla je blizina fronta[10]. Ukupan broj smrtnih slučajeva nije siguran, ali čak i najniže vrednovane procene pokrivaju oko 250.000 Jevreja (plus 25.000 deportovanih Roma, od kojih je oko 11.000 nestalo)[10].

Prema izveštaju Vizel komisije objavljenom od strane rumunske vlade 2004. godine, između 280.000 i 380.000 Jevreja ubijeno je ili umrlo u različitim oblicima na rumunskoj zemlji, u ratnim zonama Besarabije, Bukovine i na okupiranim sovjetskim teritorijama pod kontrolom Rumunije (Transnistrija)[9][10]

Najmanje 15.000 Jevreja ubijeno je u Jašijevom pogromu i kao rezultat drugih anti-jevrejskih mera. Polovina od procenjenih 270.000 do 320.000 Jevreja koji žive u Besarabiji, Bukovini i bivšoj okrugu Dorohoi u Rumuniji, ubijeno je ili umrlo između juna 1941. i novembra 1943. godine. Između 45.000 i 60.000 Jevreja poginulo je u sukobima rumunske i nemačke trupe u Besarabiji i Bukovini 1941. godine Između 104.522 i 120.810 deportovanih rumunskih Jevreja umrlo je zbog proterivanja u Transnistriju. Posle talasa nasumičnih početnih ubistava, Jevreji u Moldaviji bili su izloženi pogromima, dok su oni u Besarabiji, Bukovini i Dorohoju bili koncentrisani u geta iz kojih su deportovani u koncentracione logore u Transnistriji, uključujući logore koje su izgradili i vodili Rumuni. Rumunski vojnici i žandari takođe su radili sa Nemcima, ukrajinskom milicijom i SS jedinicama lokalnih ukrajinskih Nemaca u masakru Jevreja na osvojenim teritorijama istočno od granice Rumunije iz 1940. godine. U Transnistriji je ubijeno između 115.000 i 180.000 autohtonih ukrajinskih Jevreja, posebno u Odesi i županijama Golta i Berezovka.[10]

U isto vreme, 135.000 Jevreja koji žive pod mađarskom kontrolom u severnoj Transilvaniji su deportovani i umrli u koncentracionim i istrebljivačkim logorima. Pored toga, 5.000 rumunskih Jevreja je stradalo u holokaustu u drugim zemljama.[10]

Većina rumunskih Jevreja koji žive u granicama iz 1940. godine preživela je rat. Promena politike rumunske vlade tokom 1942-1943. godine dovela je do preživljavanja najmanje 290.000 rumunskih Jevreja (iako su bili izloženi širokom spektru teških uslova, uključujući prisilni rad, finansijske kazne i diskriminatorne zakone), kao i na naknadne repatrijacija hiljada ljudi. Takođe, hiljade rumunskih Jevreja koji žive u inostranstvu su mogli da prežive zahvaljujući obnovljenoj rumunskoj diplomatskoj zaštiti. Međutim, ukupan broj žrtava čini Rumuniju prvim, prema Vizelovoj komisiji, "od svih saveznika nacističke Nemačke, [odgovornih] za smrt više Jevreja od bilo koje druge zemlje osim same Nemačke" [10].

Tokom posleratnog perioda, istorija holokausta je iskrivljena ili jednostavno ignorisana od strane istočnoevropskih komunističkih režima. Suđenja ratnim zločincima počela su 1945. godine i trajala su sve do ranih 1950-ih, ali su privukli pažnju javnosti samo na kratak vremenski period. U postkomunističkoj Rumuniji poricanje holokausta je bio difuzan fenomen i do 2004. godine, kada su istraživači javno objavili brojne dokumente, mnogi u Rumuniji su poricali saznanje da je njihova zemlja učestvovala u holokaustu[43]. Rumunska vlada je priznala da se holokaust dogodio na njenoj teritoriji i održao prvi Dan sećanja na holokaust 2004. godine[44]. U znak sećanja na žrtve holokausta i posebno na razmišljanje o ulozi Rumunije u holokaustu, rumunska vlada odlučila je da 9. oktobar proglasi Nacionalnim danom obeležavanja holokausta.

Posle rata

uredi

Prema Vizelovoj komisiji, "… preživelo je najmanje 290.000 rumunskih Jevreja". Prema Hovardu M. Sačaru, 360.000 rumunskih Jevreja je još uvek bilo živo na kraju Drugog svetskog rata. Prema statistici sa kraja rata, 355.972 rumunskih Jevreja je živelo na teritoriji Rumunije.[11]

Usledila je masovna emigracija u Izrael. Prema Sačaru, za prve dve posleratne godine deseci hiljada rumunskih Jevreja je otišlo u Izrael; rumunska vlada nije pokušala da ih zaustavi, posebno zbog njene želje da smanji svoju istorijski sumnjivu i sada osiromašenu jevrejsku manjinu. Nakon toga jevrejska emigracija počela je da nailazi na prepreke. Godine 1948, kao godina izraelske nezavisnosti, cionizam je postao pod sumnjom i vlada je započela kampanju likvidacije protiv cionističkih fondova i obuke farmi. Međutim, emigracija nije bila potpuno zabranjena; Rumunska ministarka spoljnih poslova, Ana Pauker, koja ima jevrejske krvi od očeve strane, pregovarala je o sporazumu s izraelskim ambasadorom Ruvenom Rubinom, rumunskim imigrantom u Izraelu, prema kojem će rumunska vlada dozvoliti da 4.000 Jevreja mesečno emigrira u Izrael; na ovu odluku je barem delimično uticao veliki mito jevrejske agencije rumunskoj vladi. Ovaj sporazum se uglavnom odnosio na propale privrednike i druge ekonomski "suvišne" Jevreje. Oko tog vremena, Izrael je takođe obezbedio još jedan sporazum sa rumunskom vladom, prema kojem je Rumunija izdala 100.000 izlaznih viza za Jevreje, a Izrael je snabdevao Rumuniju naftnim bušotinama i cevima kako bi pomogao rumunskoj naftnoj industriji koja se bori. Do decembra 1951, oko 115.000 rumunskih Jevreja emigriralo je u Izrael[45] By December 1951, about 115,000 Romanian Jews had emigrated to Israel.[46].

Tokom perioda tranzicije ka komunističkom režimu u Rumuniji, nakon sovjetske okupacije, jevrejsko društvo i kultura bili su podložni istoj sve strožoj kontroli od strane vlasti. Vođa zajednice Vilhelm Filderman uhapšen je već 1945. godine i morao je napustiti zemlju 1948[47] . Antonesku, nakon kratkog pritvora u Sovjetskom Savezu, ubijen je u junu 1946. godine za ratne zločine.

Nakon proglašenja Narodne Republike Rumunije 30. decembra 1947. godine, vlada formirana od strane Komunističke stranke Rumunije zabranila je sve jevrejske organizacije na sastanku 10. i 11. juna 1948. godine, navodeći da "stranka mora zauzeti stav o svakom pitanju koje se tiče Jevreja Rumunije i snažno se bore protiv reakcionarnih nacionalističkih jevrejskih struja (to jest, cionizma). Između 1952. i 1953. godine staljinističke antisemitske optužbe za "kosmopolitizam bez korena" dovele su do čišćenja vlastitog rukovodstva stranke (uključujući bivšeg premijera Jevreja i ministarku spoljnih poslova Anu Pauker);[48] optužbe su tada nanete većem delu jevrejskih zajednici, počevši od suđenja koje je osmislio Josif Kišinevski[49]. Jevreji koji su smatrani cionistima dobili su teške radne kazne u komunističkim zatvorima kao što su Pitešti (gde su bili podvrgnuti mučenju i eksperimentima ispiranja mozga; nekoliko njih je umrlo u pritvoru). Suđenje 1952. godine inženjerima koji su odgovorni za neuspeh projekta Dunav-Crnomorski kanal takođe je uključivalo tvrdnje o cionizmu (naročito za Aurela Rozej-Rozenberga, koji je na kraju pogubljen). [50]

Tokom hladnog rata, Rumunija je bila jedina komunistička zemlja koja nije prekidala svoje diplomatske odnose sa Izraelom[51]. Tokom perioda komunističke vladavine, Rumunija je dozvolila ograničenom broju Jevreja da emigriraju u Izrael, u zamenu za veoma potrebnu izraelsku ekonomsku pomoć. Do 1965. godine Izrael je finansirao poljoprivredne i industrijske projekte širom Rumunije, a u zamenu, Rumunija je dozvolila ograničenom broju Jevreja da emigriraju u Izrael.

Kada je Nikolaje Čaušesku došao na vlast 1965. godine, prvobitno je okončao trgovinu poštujući arapske saveznike istočnog bloka. Međutim, Rumunija je bila jedina nacija u Varšavskom paktu koja nije prekinula diplomatske odnose sa Izraelom nakon šestodnevnog rata 1967. godine a 1969. Čaušesku je odlučio razmeniti Jevreje za gotovinu iz Izraela. On je želeo ekonomsku nezavisnost od Sovjetskog Saveza, koji je bio zadovoljan da Rumuniju zadrži u podmorju i kao ništa više od dobavljača sirovina, ali da bi finansirao ekonomske projekte, bio mu je potreban novac. Kao rezultat toga, od tada do pada Čaušeskovog režima 1989. godine, oko 1.500 Jevreja godišnje dobilo je Izraelu izlazne vize u zamenu za plaćanje gotovine za svakog Jevreja kome je dozvoljeno da ode, pored druge izraelske pomoći. Tačne isplate utvrđene su prema starosti, obrazovanju, profesiji, zaposlenju i porodičnom statusu emigranta. Izrael je platio najmanje 2.000 dolara po glavi za svakog emigranta i platio je cene u rasponu od 25.000 dolara za lekare ili naučnike. Pored ovih isplata, Izrael je takođe obezbedio kredite za Rumuniju i sam isplatio kamate, i snabdevao rumunsku vojsku vojnom opremom.[52] Romanian Jews became in the 1980s Israel's second largest ethnic community, outnumbered only by the Moroccans.[51]

 
Jevreji u Rumuniji, 2002

Kao rezultat iseljavanja, rumunsko-jevrejska zajednica je postepeno osiromašena. Do 1987. godine u Rumuniji je ostalo samo 23.000 Jevreja, od kojih je polovina bila starija od 65 godina[52]. Rumunski Jevreji postali su osamdesetih godina druga Izraelska etnička zajednica, brojnija od marokanskih.[51]

Ipak, u Rumuniji ostaje mala jevrejska zajednica sa nekim aktivnim sinagogama i najstarije neprekidno pozorište na jeziku Jidiš[53]. Dela antisemitizma, takvo uništenje nadgrobnih spomenika na groblju i dalje se dešavaju.[54]

Demografija

uredi
Godina Populacija
1866 134,168
1887 300,000
1899 256,588
1930 728,115
1941 356,237
1956 146,264
1966 42,888
1977 24,667
1992 8,955
2002 5,785
2011 3,271

[55] censuses in 1956,[56]

Reference

uredi
  1. ^ „Archived copy” (PDF). Arhivirano iz originala (PDF) 5. 1. 2019. g. Pristupljeno 28. 1. 2019. 
  2. ^ „Comunitatea evreilor din România s-a împuţinat teribil, însă aceştia "sunt mai ales exemple de moralitate"”. Arhivirano iz originala 29. 01. 2019. g. Pristupljeno 28. 1. 2019. 
  3. ^ „Jews, by Country of Origin and Age”. Statistical Abstract of Israel (na jeziku: engleski i Hebrew). Israel Central Bureau of Statistics. 26. 9. 2011. Pristupljeno 11. 2. 2012. 
  4. ^ a b v g Rezachevici, September 1995, p. 61
  5. ^ a b Oișteanu 1998, str. 239
  6. ^ a b Oișteanu 2003, str. 2; Rezachevici, October 1995, p. 66
  7. ^ a b v g Cernovodeanu, str. 27
  8. ^ a b A History of the Balkans 1804-1945, p. 129
  9. ^ a b Ilie Fugaru, Romania clears doubts about Holocaust past, UPI, November 11, 2004
  10. ^ a b v g d đ e ž z i
  11. ^ a b Alexandru Florin-Platon. „O necesară restituţie biografică (Carol Iancu, Alexandru Şafran: o viaţă de luptă, o rază de lumină)”. Revista Contrafort. Pristupljeno 28. 1. 2019. 
  12. ^ a b v Rezachevici, September (1995), p. 60
  13. ^ Djuvara, str. 179; Giurescu, str. 271
  14. ^ Rezachevici, September (1995), pp. 61–62
  15. ^ Rezachevici, October 1995, p. 62-63
  16. ^ Del Chiaro; Oișteanu (1998), p. 239-240
  17. ^ Oișteanu 1998, str. 242–244.
  18. ^ Cernovodeanu, str. 25; Giurescu, str. 271
  19. ^ a b Cernovodeanu, str. 25
  20. ^ Rezachevici, October (1995), p. 66
  21. ^ Cernovodeanu, str. 27; Oișteanu (2003), p .3
  22. ^ a b v Cernovodeanu, str. 28
  23. ^ Hitchins, str. 226-227.
  24. ^ Cernovodeanu, str. 28; Djuvara, str. 179–180
  25. ^ a b Oișteanu 1998, str. 241
  26. ^ a b Oișteanu 1998, str. 252–253; Nichifor Crainic declared in 1931 "We were not, are not and will not be anti-Semites"; nevertheless, only two years later, in 1933, he wrote "The new spirit is healthy because is anti-Semitic, anti-Semitic in doctrine and anti-Semitic in practice". Barbu Theodorescu, the secretary and bibliographer of historian Nicolae Iorga, wrote in 1938: "Romanian anti-Semitism is 100 years old. To fight against the Jew is to walk the straight line of the Romanian nation's normal development. Anti-Semitism animated the heart of the Romanian intellectual elite. Anti-Semitism is the most vital problem of Romanian prosperity." (Oișteanu (1998), p. 253)
  27. ^ Ornea, str. 389; Veiga, str. 58–59
  28. ^ Ornea, str. 390; Veiga, str. 60
  29. ^ a b v Ornea, str. 391
  30. ^ Ornea, str. 396; Veiga, str. 58–59
  31. ^ Veiga, str. 56.
  32. ^ Ornea, str. 395.
  33. ^ Veiga, str. 62-64.
  34. ^ Veiga, str. 61.
  35. ^ Veiga, str. 61-62.
  36. ^ a b Oișteanu 1998, str. 254
  37. ^ Ornea, str. 397; Veiga, str. 246, 264
  38. ^ Glenny, Misha. The Balkans: Nationalism, War and the Great Powers 1804-1999. p. 455-57
  39. ^ Decree, 1940; Ornea, p. 391-393
  40. ^ Veiga, str. 301
  41. ^ Oișteanu 1998, str. 230–231; Andrei Oișteanu suggested Wilhelm Filderman, the Jewish community's president, influenced Antonescu's decision
  42. ^ Chapter 11 - Solidarity and Rescue, Wiesel Commission - "Final Report of the International Commission on the Holocaust in Romania" [1]
  43. ^ „Romania sparks Holocaust row”. BBC News. 17. 6. 2003. Pristupljeno 22. 5. 2010. 
  44. ^ „Romania holds first Holocaust Day”. BBC News. 12. 10. 2004. Pristupljeno 24. 9. 2013. 
  45. ^ „The Cold War's Strangest Bedfellows: How Romania Sold its Jews to Israel and What it got in Return”. Forward.com. 11. 2. 2005. Pristupljeno 28. 4. 2014. 
  46. ^ Sachar, Howard M.:Israel and Europe: An Appraisal in History
  47. ^ Wexler 2000
  48. ^ Gordon, str. 300.
  49. ^ Gordon, str. 300; Wexler (2000)
  50. ^ Gordon, str. 299.
  51. ^ a b v „Buying Romania's Jews”. The Washington Post. 14. 1. 1990. 
  52. ^ a b „Tradition lives among few Jews left in Romania”. 20. 6. 1987. Pristupljeno 28. 4. 2014. 
  53. ^ „The Jewish Community of Bucharest”. Beit Hatfutsot Open Databases Project. The Museum of the Jewish People at Beit Hatfutsot. Arhivirano iz originala 29. 07. 2018. g. Pristupljeno 31. 05. 2019. 
  54. ^ McGrath, Stephen (15. 4. 2019). „Anti-Semitism threatens fragile Jewish life in Romania”. BBC News. 
  55. ^ Institutul Central de Statistică : Recensământul General al României din 1941, April 6, in Publikationstelle, Die Bevölkerungzählung in Rumänien, 1941, Wien 1943
  56. ^ Republica Populară Romînă, Ghid general, Ed. pentru răspîndirea științei și culturii, Bucharest (1960), p. 94.

Literatura

uredi

Spoljašnje veze

uredi
Preuzeto iz „https://sr.wiki.x.io/w/index.php?title=Историја_Јевреја_у_Румунији&oldid=28695247”