Ivan V. Lalić
Ivan V. Lalić (8. jun 1931 — 28. jul 1996) je bio srpski pesnik, esejista i prevodilac, jedan od najistaknutijih pesnika neosimbolističke struje u savremenoj srpskoj poeziji.[1]
| Ivan V. Lalić | |
|---|---|
 Ivan V. Lalić | |
| Lični podaci | |
| Puno ime | Ivan Vlajko Lalić |
| Datum rođenja | 8. jun 1931. |
| Mesto rođenja | Beograd, Kraljevina Jugoslavija |
| Datum smrti | 28. jul 1996. (65 god.) |
| Mesto smrti | Savezna Republika Jugoslavija |
Biografija
urediRođen je u Beogradu 1931. godine. Radio je neko vreme kao novinar i urednik Radio Zagreba; bio je urednik u „Prosveti“ i „Nolitu“.[1]
Detinjstvo je proveo u Beogradu, i nakon smrti majke seli se u Zagreb kod oca. U Zagrebu je upisao Drugu mušku gimnaziju koju je završio 1949. godine. Na Pravnom fakultetu u Zagrebu je diplomirao 1955. godine. Posle odsluženja vojske u Karlovcu, 1956. godine Ivan upisuje Filozofski fakultet odeljenje za komparativnu književnost gde je odslušao samo 2 semestra. 1961. godine dobija poziv da radi kao sekretar u Savezu književnika Jugoslavije pa se seli u Beograd.[2]
Bio je generalni sekretar Saveza književnika Jugoslavije (1961-64) i od 1975. godine.[3] Godine 1961. u decembru Lalić, kao sekretar Saveza, putuje s Andrićem u Stokholm na dodelu Nobelove nagrade.[4]
Sa Z. Mišićem i Svetlanom Velmar Janković je uređivao časopis Književnost[3].
Svojom poezijom preko artizma, uravnoteženih slika i duhovne sabranosti obnovio je liniju simbolističkog pesništva. Tragajući za klasičnom merom pesme i nalazeći pesničko nadahnuće u literaturi, Lalić se u svojoj poeziji okretao Vizantiji i antičkom svetu. Takođe je bio izvrstan prevodilac, esejista i kritičar. Ivan V. Lalić je ušao u književnu kritiku kao hroničar časopisa, najpre „Letopisa Matice srpske“, a potom beogradske „Književnosti“. Njegovu kritiku odlikuje objektivnost, kao i iskustvo koje u nju unosi.
Priredio je nekoliko antologija i zbornika. Bavio se prevodilaštvom, naročito prepevima; tako je između ostalog priredio „Antologiju novije francuske lirike“ (od Bodlera do naših dana) i izbore pesama Helderlina (Nolitova nagrada) i Pjer Žan Žuva. Autor je radio-drame „Majstor Hanuš“ (nagrada Jugoslovenske radiodifuzije).
Njegov sin je muzičar Vlajko Lalić.
Nagrade
uredi- Nagrada „Meša Selimović”, za knjigu Pismo, 1992.
- Borbina nagrada, za knjigu Pismo, 1992.
- Nagrada „Stanislav Vinaver”, za knjigu Pismo, 1993.
- Velika bazjaška povelja, 1994.
- Nagrada „Braća Micić”, za poemu Melisa, 1995.
- Nagrada „Vasko Popa”, za knjigu Pesme, 1996.
- Internacionalna književna nagrade Kozope sGogo[2]
- Oktobarska nagrada Beograda[2]
Dela
uredi- Bivši dečak (1955)
- Melisa (poema) (1959)
- Argonauti i druge pesme (1961)
- Vreme, vatre, vrtovi (Zmajeva nagrada) (1961)
- Smetnje na vezama (1975)
- Strasna mera (1984)
- O delima ljubavi ili Vizantija (1987)
- Izabrane i nove pesme (1969)
- Vetrovito proleće(1956)
- Čini (1963)
- Krug (1968)
- Velika vrata mora (1958)
- Pesme (1987)
- Pismo (1992)
- Četiri kanona (1996)
Pisao je eseje i kritike:
Reference
uredi- ^ a b „Ivan V. Lalić”. tamnivilajet.in.rs. Arhivirano iz originala 2. 2. 2022. g. Pristupljeno 2. 2. 2022.
- ^ a b v „Ivan V. Lalić”. lektire.rs. Pristupljeno 2. 2. 2022.
- ^ a b Milisavac, Živan, ur. (1984). Jugoslovenski književni leksikon (2. izd.). Novi Sad: Matica srpska. str. 416.
- ^ „Ivan V. Lalić – Pesnik koji je ujedinio tumače i čitaoce”. pecat.co.rs. Pristupljeno 2. 2. 2022.
Spoljašnje veze
uredi- Biografija na sajtu SANU
- Jesi li umoran, Bože?, pristupljeno 11. septembra 2016.
