Enriko Berlingver
Enriko Berlingver (ital. Enrico Berlinguer; Sasari, 25. maj 1922 — Padova, 11. jun 1984) bio je italijanski političar i sekretar Italijanske komunističke partije.[2]
| Enriko Berlingver | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Enriko Berlingver | |||||||||||||||
| Lični podaci | |||||||||||||||
| Datum rođenja | 25. maj 1922. | ||||||||||||||
| Mesto rođenja | Sasari, Kraljevina Italija | ||||||||||||||
| Datum smrti | 11. jun 1984. (62 god.) | ||||||||||||||
| Mesto smrti | Padova, Italija | ||||||||||||||
| Državljanstvo | Italijansko | ||||||||||||||
| Narodnost | Italijan | ||||||||||||||
| Religija | Ateista[1] | ||||||||||||||
| Politička karijera | |||||||||||||||
| Politička stranka | Italijanska komunistička partija (1943—1984) | ||||||||||||||
| |||||||||||||||
Biografija
urediRođen je 1922. godine u Sasariju na Sardiniji. Godine 1937, počeo je da sarađuje sa sardinijskim antifašistima, a 1943. postao je član KP Italije i bio sekretar partijskog komiteta u Sasariju. U Salernu, njegov otac ga je upoznao s tadašnjim vođom KPI, Palmirom Toljatijem. Toljati ga je uzeo za štićenika i pomogao mu da napreduje u KPI.
Već 1945, Berlingver je postao član Centralnog komiteta KPI. Godine 1957, postao je sekretar Međunarodne federacije demokratske omladine, međunarodne komunističke omladinske organizacije. Godine 1968, bio je izabran za partijskog poslanika izbornog okruga Rim. Naredne godine postao je zamenik sekretara Partije (tadašnji sekretar IKP bio je Luiđi Longo). Godine 1969, na konferenciji komunističkih partija u Moskvi, Berlingver je odbacio liniju podupiranja intervencije Varšavskog pakta u Čehoslovačkoj godinu ranije. Intervenciju je bio opisao kao „tragediju u Pragu“.
Longo je 1972. dao ostavku na funkciju sekretara IKP zbog slabog zdravlja, a nasledio ga je Enriko Berlingver. Godine 1973, doživeo je saobraćajnu nesreću prilikom posete Bugarskoj. Tada je napisao tri značajna članka u kojima je predstavio strategiju tzv. Istorijskog kompromisa, odnosno pristanak na koaliciju Italijanske komunističke partije i Demohrišćanske stranke, dveju najjačih paetija u Italiji, čime bi bila osigurana dugotrajna politička stabilnost. Godine 1975, posetio je Jospia Broza Tita, a 1976. u Moskvi istaknuo potrebu za razvojem pluralističkog sistema među komunističkim partijama, bez hegemonije KPSS-a. Godine 1977, na sastanku sa sekretarom Komunističke partije Španije, Santijagom Kariljom, i sekretarom KP Francuske, Žoržom Maršeom, konačno su bile utvrđene teze Evrokomunizma.
Tokom Berlingverovog mandata, IKP je ostala uticajna, a najjača je bila u Toskani i Emiliji Romanji.
Godine 1980, IKP je osudila sovjetsku intervenciju u Avganistanu, što je označilo konačni raskid italijanskih komunista sa sovjetskim komunistima. Italijanski komunisti su naredne godine kritikovali i stanje u Poljskoj.
Berlingver je umro nenadano, 11. juna 1984, nakon pojave krvarenja u mozgu tri dana ranije. Više od milion ljudi prisustvovalo je njegovoj sahrani, što je bio jedan od najvećih sprovoda ikad održanih u Italiji.
Izvori
uredi- ^ Walter Veltroni, La sfida interrotta: Le idee di Enrico Berlinguer, Baldini&Castoldi, 1994. pp. 204.
- ^ „Enrico Berlinguer | Communist leader, Italian Communist Party | Britannica”. www.britannica.com (na jeziku: engleski). 2023-12-12. Pristupljeno 2024-02-01.
Literatura
uredi- Giuseppe Fiori. Vita di Enrico Berlinguer (1989)
