Dragoljub Aranđelović

Dragoljub Aranđelović (Paraćin, 26. oktobar 1873 — Beograd, 4. maj 1950) bio je srpski pravnik, profesor i političar.

Dragoljub Aranđelović
Lični podaci
Datum rođenja	(1873-10-26)26. oktobar 1873.
Mesto rođenja	Paraćin, Kneževina Srbija
Datum smrti	4. maj 1950.(1950-05-04) (76 god.)
Mesto smrti	Beograd, FNRJ

Biografija

Gimnaziju i Pravni fakultet, završio je u Beogradu, a 1904. doktorirao u Rostoku (Nemačka). Iste godine izabran je za docenta na Pravnom fakultetu u Beogradu, a 1906. postao je vanredni, a 1921. redovni profesor na tom fakultetu. Predavao je najpre rimsko pravo, a zatim građansko pravo i građanski sudski postupak.

Uz nauku bavio se i publicistikom i politikom. Bio je narodni poslanik, a od juna 1911. do juna 1912. ministar pravde u Srbiji.

Publicista

Pisao je članke, monografije, prikaze i udžbenike iz predmeta koje je predavao na univerzitetu, a s nemačkog je preveo austrijski građanski zakonik. Neko vreme (1906—1910) je uređivao Arhiv za pravne i društvene nauke.

Pravnik

Kao pravnik pripadao je konzervativnoj struji, držeći se uglavnom austrijske pravne doktrine. Zauzimao se za punu recenziju austrijskog prava prilikom rada na izjednačavanju zakonodavska u predratnoj Jugoslaviji, a naročito za vreme šestojanuarske diktature. Jedan je od glavnih redaktora, predratnog jugoslovenskog građanskog sudskog postupka, vanparničkog postupka, stečajnog postupka, Zakona o prinudnom poravnanju van stečaja i sudskog poslovnika.

Bio je u više navrata arbitar Jugoslavije u međunarodnim sudovima, a naročito u mešovitim sudovima koji su raspravljali sporove između Jugoslavije i Nemačke, Austrije i Mađarske, o imovinskim pitanjima u vezi s Versajskim mirom i drugim ugovorima u miru.

Političar

Kao političar pripadao je Radikalnoj stranci, a posle Prvog svetskog rata do 6. januar 1929. priklanja se Protićevom krilu Radikalne stranke, zalaže se za federativno uređenje Jugoslavije i u opoziciji je prema vladama.

Posle šestojanuarske diktature 1929. godine Anđelković sarađuje sa režimom kralja Aleksandra, koji ga zbog toga nagrađuje, postavivši ga za senatora.

Bibliografija

• Predavanja iz građanskog sudskog postupka (sa Ž. Perićem), Beograd 1912—1920;
• Građansko procesno pravo, Beograd 1932—1934;
• Opšti deo obligacionog prava, Beograd 1936;
• Predavanja iz Rimskog prava, Beograd 1938;
• Nasledno pravo (poslednje izdanje sa M. Begovićem), Beograd 1940.

Vidi još

• Spisak ministara pravde Srbije

Literatura

• Enciklopedija Jugoslavije JLZ Zagreb 1980. tom 1. str 212.