Dojčin Lukić
Dojčin Lukić (Lopare, kod Tuzle, 1912 — Lopare, kod Tuzle, 18. januar 1953), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, društveno-politički radnik Narodne Republike Bosne i Hercegovine i narodni heroj Jugoslavije.
| dojčin lukić | |||
|---|---|---|---|
 Dojčin Lukić | |||
| Lični podaci | |||
| Datum rođenja | 1912. | ||
| Mesto rođenja | Lopare, kod Tuzle, Austrougarska | ||
| Datum smrti | 18. januar 1953. (40/41 god.) | ||
| Mesto smrti | Lopare, kod Tuzle, NR Bosna i Hercegovina, FNR Jugoslavija | ||
| Delovanje | |||
| Član KPJ od | 1941. | ||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | ||
| Heroj | |||
| Narodni heroj od | 24. jula 1953. | ||
| Odlikovanja |
| ||
Biografija
urediRođen je 1917. godine u Loparama, kod Tuzle. Poticao je iz siromašne seljačke porodice, pa se nakon završene osnovne škole bavio zemljoradnjom. Kasnije je napustio zemljoradnju i zaposlio se kao rudar u majevičkim rudnicima. Usled teških uslova života i rada rudara, Dojčin se povezao sa revolucionarnim radničkom pokretu. Bio je učesnik jednog štrajka pa je zbog toga ostao bez posla, ali je na intervenciju drugih rudara nakon izvesnog vremena bio vraćen na posao.[1]
Nakon okupacije Jugoslavije, 1941. godine priključio se grupi koja je radila na organizovanju ustanka. Brzo je postao član najuže grupa aktivista koja je radila na objašnjavanju suštine propasti i okupacije Jugoslavije, razobličavanju ustaške politike, prikljupljanju oružja i okupljanju borbenih grupa na Majevici. U toku leta je bio među prvim borcima Majevičkog partizanskog odreda i učestvovao u prvim oružanim akcijama koje su izvođene na Majevici. U to vreme polovinom 1941. godine primljen je u članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ).[1]
Nakon četničkog napada i pogibije Štaba Majevičkog odred, 20. februara 1942. godine u Vukosavcima, glavnina Majevičkog partizanskog odreda se povukla s Majevice u Birač, a Dojčin je tada kao član mesnog partijskog rukovodstva dobio zadatak da ostane na Majevici i u ilegalnosti radi na organizovanju i povezivanju partijskih organizacija i aktivista Narodnooslobodilačkog pokreta (NOP). Aprila 1942. godine samoinicijativno je otišao u Semberiju i tamo obnovio i povezao partijsku organizaciju. Kada se situacija na terenu Majevice i Semberije popravila za NOP, on je uspeo da uspostavi vezu sa Pokrajinskim komitetom KPJ za Bosnu i Hercegovinu i Glavnim štabom NOP odreda Bosne i Hercegovine. Dobrovoljno se javio za izvršenje ovog kurirskog zadataka i uspeo je da se probije od Save do Javornika, usput probijajući se pored mnogobrojnih ustaških posada, kao i neprimećeno prolazeći kroz teritoriju pod četničkom kontrolom. Prilikom susreta sa rukovodiocima NOP-a u BiH informisao ih je o stanju NOP-a na Majevici, Semberiji i Bosanskoj Posavini, kao i o okupatorsko-kvinsliškim snagama i raspoloženju naroda.[1]
U jesen 1942. godine, kada je Šesta istočnobsanska udarna brigada došla na Majevicu, Dojčin je dobio zadatak da uspostavi vezu između glavnine brigade, koja se nalazila u blizini Save i jednog bataljona ove brigade, koji se nepredviđeno zadržao na Majevici. Prilikom izvršenja ovog zadatka on je bio zarobljen od strane četnika, koji su ga zlostavljali i tražili od njega da oda saradnike i rukovodioce NOP-a s kojima je bio u vezi. Odbijao je da im bilo šta kaže i bio je rešen da pogine, ali je uspeo da iskoristi pogodnu situaciju i da pobegne.[1]
Godine 1943, nakon ozdravljenja od četničkog zlostavljanja, stupio je u obnovljeni Majevički partizanski odred, gde je obavljao dužnost političkog komesara jednog bataljona. Usled napornih marševa, zdravlje mu se pogoršalo, pa je morao da napusti jedinicu i ponovo pređe na rad u pozadinu, gde je ostao do kraja rata. Nakon oslobođenja zemlje, radio je na obnovi i izgradnji zemlje, kao član Sreskog komiteta KPJ i Sreskom Narodnog odbora u Loparima.[1]
Umro je 18. januara 1953. godine u Loparima i sahranjen je na spomen-groblju u Vukosavcima.[1]
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja. Ukazom predsednika Federativne Narodne Republike Jugoslavije Josipa Broza Tita, 27. jula 1953. godine, proglašen je za narodnog heroja.[1]
Reference
urediLiteratura
uredi- Narodni heroji Jugoslavije tom I. Beograd: Narodna knjiga. 1982.
