Danilo Grujić
Danilo Grujić (Bački Brestovac, kod Odžaka, 21. decembar 1919 – Beograd 29. januar 1980) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe i direktor Sterijinog pozorja.
| danilo grujić | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 21. decembar 1919. |
| Mesto rođenja | Bački Brestovac, kod Odžaka,  Kraljevina SHS |
| Datum smrti | 21. januar 1980. (60 god.) |
| Mesto smrti | Beograd,  SR Srbija SFR Jugoslavija |
| Delovanje | |
| Član KPJ od | od pre rata |
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba |
Biografija
urediRođen je 21. decembra 1919. u Bačkom Brestovcu, kod Odžaka. Njegovi roditelji, Lazar i Darinka, rođena Stevančev, preselili su se u Sombor 1930. godine. Ovde je 1938. završio Realnu gimnaziju, nakon čega je stupio u Školu rezervnih pešadijskih oficira u Sarajevu, koju je završio avgusta 1939. godine. Potom je u Beogradu upisao Filozofski fakultet, grupu za ruski jezik i književnost. Tokom studija priključio se revolucionarnom studentskom pokretu i tokom školske 1940/41. obavljao dužnost predsednika Vojvođanske akademske trpeze, koja je bila glavno stecište naprednih vojvođanskih studenata.[1]
Kao rezervni oficir Jugoslovenske vojske učestvovao je u Aprilskom ratu, kada je zarobljen. Uspeo je da pobegne iz zarobljeništva i potom je otišao na ilegalni partijski rad u Banat. Juna 1941. postao je komandant Štaba Narodnooslobodilačkih partizanskih odreda Vojvodine. Mađarska okupatorska vlast ga je 1942. uhapsila i osudila na 12 godina robije, koju je izdržavao u Budimpešti i Vacu.[1]
Po nalogu Komunističke partije, avgusta 1944. je organizovao bekstvo vojvođanskih rodoljuba, sa kojima je bio na prinudnom radu. Od septembra 1944. do oslobođenja Bačke, bio je zamenik, a potom komandant Bačkopalanačkog partizanskog odreda. Kada je obrazovana Vojna uprava za Banat, Bačku i Baranju obavljao je dužnost komandanta Novosadskog vojnog područja. Nakon rasformiranja Vojne uprave, radio je kao član Agitpropa Pokrajinskog komiteta KPJ za Vojvodinu i direktor i glavni urednik dnevnog lista Slobodna Vojvodina (danas Dnevnik). Krajem 1945. postavljen je za načelnika Odeljenja za unutrašnje poslove AP Vojvodine.[1]
Marta 1946. postao je član Odeljenja za agitaciju i propagandu Centralnog odbora Ujedinjenog saveza antifašističke omladine Jugoslavije (USAOJ). Krajem 1946. prešao je u Odeljenje za socijalnu politiku AP Vojvodine, kao rukovodilac vaspitnim radom u dečjim domovima, a kasnije je prešao na dužnost prosvetnog inspektora u Sekretarijatu za prosvetu i kulturu AP Vojvodine. Od 1952. do 1954. nastavio je studije slavistike.[1]
Na dužnost urednika u Izdavačkom preduzeću Novo pokolenje (kasnije Nolit), gde je obavljao dužnost glavnog urednika udžbeničke redakcije i direktora Izdavačke službe, stupio je jula 1954. godine. Septembra 1959. postao je pomoćnik direktora i glavnog urednika Publicističko-izdavačkog zavoda Jugoslavija, a februara 1964. direktor Novinsko izdavačkog preduzeća Mlado pokoljenje. U Narodnu biblioteku SR Srbije prešao je avgusta 1970, a od jula 1974. do januara 1976. obavljao je dužnost načelnika Sektora za izdavačko-knjižarsku delatnost i reprografiju i urednika posebnih izdanja.[1]
Od 1958. do 1965. bio je sekretar Saveza izdavača Jugoslavije, od 1968. do 1970. generalni sekretar Udruženja izdavača i knjižara Jugoslavije i predsednik Komisije za međunarodne veze Udruženja izdavača i knjižara Jugoslavije, od 1971. do 1974. član Komisije za plasman i ekonomsko-finansijska pitanja Udruženja izdavača i knjižara Jugoslavije, od 1964. do 1975. član Upravnog odbora Udruženja knjižara i izdavača Jugoslavije. Od februara 1977. do smrti radio je kao direktor Sterijinog pozorja.[1]
Umro je 29. januara 1980. u Beogradu, gde je i sahranjen.[1]
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja.
