Vlado Bajić

Vlado Bajić (Bara, kod Bosanskog Petrovca, 17. jula 1915 — Beograd, 23. jun 2004), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, general-pukovnik JNA i narodni heroj Jugoslavije.

vlado bajić
Vlado Bajić
Lični podaci
Datum rođenja	(1915-07-17)17. jul 1915.
Mesto rođenja	Bara, kod Bosanskog Petrovca, Austrougarska
Datum smrti	23. jun 2004.(2004-06-23) (88 god.)
Mesto smrti	Beograd, Srbija, Srbija i Crna Gora
Profesija	vojno lice
Delovanje
Član KPJ od	avgusta 1941.
Učešće u ratovima	Narodnooslobodilačka borba
Služba	NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska narodna armija 1941 — 1975.
Čin	general-pukovnik
Heroj
Narodni heroj od	23. jula 1952.
Odlikovanja	jugoslovenska odlikovanja: strana odlikovanja: Orden crvene zastave

Biografija

Rođen je 17. jula 1915. godine u selu Bara, kod Bosanskog Petrovca. Potiče iz zemljoradničke porodice. Izvesno vreme se bavio zemljoradnjom, a potom je radio u šumarskom preduzeću „Šipad“.

Odmah posle okupacije Jugoslavije uključio se u pripreme za oružani ustanak. 27. jula 1941. godine bio je među prvim borcima u ustanku. Tog dana je, sa grupom meštana, došao u Došenov Gaj i učestvovao u borbi protiv ustaša na Kalabinom Brdu.

Sredinom avgusta 1941. primljen je u članstvo Komunističke partije Jugoslavije i izabran za komandira desetine u Trećoj četi partizanskog bataljona „Sloboda“. Već u prvim akcijama ispoljio je smelost i odlučnost.

Sredinom oktobra 1941. postao je komandir Drinićkog voda sa kojim je izvodio akcije u podgrmeču. Kada je Drinićki vod u februaru 1942. godine ušao u sastav Prve čete Petrovačkog partizanskog bataljona, Vlado je postao zamenik komandira čete, a kasnije i komandir čete. Ubrzo potom postao je zamenik komandanta bataljona. Istakao se u jurišu na Italijane u selu Kolunić, maja 1942. godine.

Kako je Narodnooslobodilačka vojska Jugoslavije, Vlado je, vać kao iskusan starešina, zauzimao sve odgovornije položaje. Krajem maja 1942. godine postao je komandant jednog Udarnog bataljona u sastavu Petog krajiškog partizanskog odreda. Pod njegovim rukovodstvom, bataljon je izvršio niz uspešnih akcija na prostoru Janja i Kupresa. Bataljon je, ojačan delovima Petog krajiškog odreda oslobodio Glamoč. Tada se Vlado sa grupom dobrovoljaca provukao u centar grada, gde je neprijatelj iznenađen i razbijen.

Kada je sredinom avgusta 1942. godine formirana Treća krajiška udarna brigada, Vlado je postao zamenik komandanta brigade. U vreme borbi kod sela Miostra zajedno sa kurirom razoružao je 12 domobrana.

U borbama za oslobođenje Prozora, u zimu 1943. godine, Vlado je, zajedno sa Milanom Bosnićem, razoružao vod Italijana. Treća krajiška briga proslavila se u borbi protiv okupatora ne samo u zapadnoj Bosni nego i u ostalim krajevima Jugoslavije. Učestvovala je u bici na Neretvi i Sutjesci. Posle proboja iz doline reke Sutjeske, Vlado je kratko bio komandat Sedme krajiške udarne brigade.

Sredinom avgusta 1943. godine Vlado Bajić je postao komandant Treće krajške udarne brigade. Brigada je pod komandom Bajića, u drugoj polovini avgusta 1943. oslobodila Donji Vakuf i Turbe, a zajedno sa Četvrtom krajiškom brigadom i Bugojno.

Za uspešno izvođenje akcija u borbama za razbijanje neprijateljske ofanzive, krajem 1943. i početkom 1944. godine, Treća karjiška brigada je pohvaljena od Vrhovnog komandanta NOV i POJ Josipa Broza Tita, a u sastavu Prvog proleterskog korpusa proglašena za „uzor brigadu“. Sve te zasluge i uspesi umnogome su zasluga snalažljivosti, samoinicijative i odlučnosti njenog komandanta Vlada Bajića.

U napadu na neprijateljsko uporište u Zenici 10/11. oktobra 1943. godine, brigada je postigla vanredno veliki uspeh. Oštećena su i zapaljena fabrička postrojenja, uništena železnička stanica, lokomotive, vagoni, zapaljena velika količina benzina, zaplenjena velika količina oružja i druge opreme. Za ovu akciju brigadi je odato priznanje - pohvaljena je od strane Vrhovnog komandanta.

U vreme desanta na Drvar, brigada je imala značajnu ulogu. Celishodnom upotrebom snaga brigada je razbila neprijatelja na pravcu Livno-Glamoč i sprečila njegov prodor ka Drvaru.

Kada se potom, juna 1944. godine, na prostoru Travnik-Bugojno Prva proleterska divizija našla u okruženju, brigada je u trinestočasovnoj borbi na Crnom Vrhu odbila napade nadmoćnijeg neprijatelja i omogućila izvlačenje ostalih jedinica ka Vranici. Potom je brigada vodila borbe na Zlatiboru, Palisadu, kod Valjeva, Mladenovca i u drugim mestima u Srbiji. Učestvovala je u borbama za oslobođenje Beograda i na Sremskom frontu.

Vlado Bajić je 10. januara 1945. godine postavljen za komandanta 21. srpske divizije, koja je zajedno sa Prvom proleterskom divizijom izvršila proboj Sremskog fronta i produžila borbe za oslobođenje zemlje.

Posle rata, Bajić je bio na visokim vojno političkim dužnostima: komandant divizije, načelnik štaba i komandant korpusa, pomoćnik komandanta armije za političko-pravne poslove i komandant armijske oblasti. Završio je Vojnu akademiju „Vorošilov“ i Višu vojnu akademiju JNA. Penzionisan je u činu general-pukovnika. Bio je član Predsedništva Saveznog odbora SUBNOR-a od 1965. do 1969. i član Konferencije SKJ od 1969. godine.

Umro je 23. juna 2004. godine u Beogradu i sahranjen je u Aleji narodnih heroja na Novom groblju.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja. Ordenom narodnog heroja odlikovan je 23. jula 1952. godine.

Literatura

• Vojna enciklopedija tom I. Beograd. 1970. 
• Narodni heroji Jugoslavije tom I. Beograd: Narodna knjiga. 1982.