Borivoje Nedić
Borivoje Nedić (Beograd, 28. avgust 1900 – Beograd, 27. juli 1987) bio je prevodilac sa engleskog jezika na srpski, književni kritičar i esejista. Sin poznatog književnog kritičara Ljubomira Nedića.[1]
Borivoje Nedić | |
|---|---|
| Datum rođenja | 28. avgust 1900. |
| Mesto rođenja | Beograd, Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | 27. jul 1987. (86 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, SFR Jugoslavija |
Biografija
urediOsnovnu školu i gimnaziju učio je u Beogradu. Školovanje je, u toku Prvog svetskog rata, kao jedan od izbeglih srpskih đaka, nastavio u Engleskoj, maturirao na Oksfordu 1918, a diplomirao na univerzitetu u Kardifu 1922. Po povratku u zemlju obrazovanje je nastavio na Beogradskom univerzitetu.[1] Postavljen je za suplenta u Skoplju 1923, gde je bio jedan od pokretača i urednika časopisa „Mesečni pregled“ (kasnije „Južni pregled“). Profesor učiteljske škole u Skoplju, Subotici, Banjoj Luci, Vršcu i Beogradu; profesor Vojne akademije u Beogradu; upravnik pozorišta u Banjoj Luci; šef Odseka za pozorište u Ministarstvu prosvete u Beogradu; urednik Izdavačkog preduzeća „Prosveta“ u Beogradu; viši predavač engleske književnosti na Filološkom fakultetu u Beogradu. Za prevodilački rad nagrađen Sedmojulskom nagradom 1950. Sastavio nekoliko antologija („Moderna engleska pripovetka“, 1951; „Moderna američka pripovetka“, 1952) i izvršio više izbora iz dela poznatih pisaca (O poeziji, 1956; Pet zrelih krušaka – izbor Sarojanovih pripovedaka, 1956; eseji T. B. Makolija, 1960. i dr.).
Prevodilački rad
urediJedan od osnivača Udruženja književnih prevodilaca Srbije 1951. godine i njegov predsednik 1962—1963, osnivač i višegodišnji predsednik Šekspirovog društva u Beogradu.[1] Proslava 400. godišnjice Šekspirovog rođenja u Beogradu i Srbiji 1964. u najvećoj meri je njegovo delo. Preveo je velik broj engleskih i američkih romana, studija i eseja, među kojima su najznačajnija dela Čarlsa Dikensa (Cvrčak na ognjištu, 1946), Henrija Fildinga (Tom Džons, 1945; Život gospodina Džonatana Vajlda Velikog, 1956; Džozef Endrus, 1963), Frensisa Bejkona (Eseji, 1952), Danijela Defoa (Mol Flanders, 1952), Roberta Grejvsa (Zlatno runo, 1957 – sa Živojinom Simićem), Džordž Eliot (Sajlas Marner u časopisu „Novi život“ 1924), Oskara Vajlda (Florentinske tragedije, u časopisu „Južni pregled“ 1928), Džona Golsvordija (Srebrna kutija, 1940; Orfejeva lira u časopisu „Južni pregled“ 1928), Somerseta Moma (Čovek bez humora, 1939), Oldusa Hakslija (Jalovo lišće, 1940), Arčibalda Kronina (Cidadela, 1939), Edgara Alana Poa (Ubistva u ulici Morg, 1966), Marka Tvena (Kapetan Stormfild na onome svetu, 1948), Vilijama Džejmsa (Pragmatizam i eseji o radikalnom empirizmu, 1940), Džeka Londona (Čudnovat odlomak, 1946; Glas divljine, 1946), Sinklera Luisa (Bebit, 1931; Dodsvort, 1932), Torntona Vajldera (Martovske ide, 1958)... Posebno je značajan njegov rad kao prevodioca dramskih tekstova, a među njima Šekspirovih i Šoovih komada. Od Šekspirovih dela je preveo zajedno sa Velimirom Živojinovićem Kako vam drago (1948), Julija Cezara (1948), Tragediju Romea i Đulijete (1951), Zimsku bajku (1951), Antonija i Kleopatru (1953), a samostalno Vesele žene vindzorske (1952) i Kralja Henrija VIII (1963). Od Šoovih dela preveo je Lekara u nedoumici (1923), Pigmaliona (1947), Svetu Jovanu (1960) i Lica i naličja (1964). Prevodio je i komade Džona Milingtona Singa, Šona O’Kejsija, Džejmsa Goua i Arnoa D’Isoa. Srpsko narodno pozorište u Novom Sadu postavilo je na scenu četiri njegova prevoda: Šoovog Pigmaliona 1952, Šekspirovog Julija Cezara 1964. i Vesele žene vindzorske 1966. i O’Kejsijev komad Plug i zvezde 1968.[2][3]
Vidi još
uredi- D. Adamović, „Ubrzano siromašimo jezik“, Politika, 7. XI 1976.
Reference
uredi- ^ a b v „NEDIĆ Borivoje”. snp.org.rs. Pristupljeno 15. 1. 2023.
- ^ Nedić, Borivoje, na sajtu Enciklopedija Srpskog narodnog pozorišta (pristupljeno 13. decembra 2018).
- ^ Savremeni književni prevodioci Jugoslavije (imenik), Beograd, „Kultura“, 1970.