Asonanca

Asonanca (lat. Assonare — zvučati u skladu) je figura dikcije koja nastaje ponavljanjem istih samoglasnika radi postizanja određenog zvučnog efekta. U staroj francuskoj poeziji poslednji akcentovani vokal, i to u nizovima uzastopnih stihova, „asosira“. Pošto su se neki stihovi počeli rimovati, u novijoj poeziji asonanca se počela suprotstavljati rimi, tj. počela je da se oslobađa. Kada se koristi u kombinaciji sa rimom, asonanca se naziva „nepravom“ ili „ nečistom“ rimom. Javlja se u poeziji, gde se koristi da bi se postigla eufonija, tj. milozvučnost. Asonanca se pored poezije javlja i u izrekama. Korišćena je i u engleskoj poeziji, a važna je i za francusku, špansku i keltsku poeziju.

Primeri

• Vladislav Petković Dis, Možda spava

  Pesmu jednu u snu što sam svu noć slušao

• Sima Pandurović, Rodna gruda

  Sve se više voli što se većma stari

• Jovan Jovanović Zmaj, Đulići XXXVI

  Divlje stvore i oblike,

  Eno, eno već se gube,

  Pa se opet vrate

• Branko Radičević, ?

  Odo odma, lego u postelju,

  Da odspavam svoju ranu velju,

  Lego tako, pa lego i onako

Vidi još

• Aliteracija

Literatura

• Dragiša Živković, Rečnik književnih termina, Drugo dopunjeno izdanje, Beograd, Nolit, 1992.
• Milivoj Solar, Teorija književnosti, Zagreb, Školska knjiga, 1989.

Spoljašnje veze

• Definicija, etimologija, primeri Arhivirano na sajtu Wayback Machine (19. septembar 2008)
• Assonance
• Izvod iz rečnika
• Rhetorical Figures in Sound: Assonance Arhivirano na sajtu Wayback Machine (19. oktobar 2008)
• Osnovne odlike