Adarmahan (u grčkim izvorima predočen kao Ἀδααρμάνης, Adaarmanes; tokom kasnog 6. veka) je bio persijski general koji je bio aktivan na zapadnoj granici Sasanidskog carstva u borbama protiv Istočnorimskih (Vizantijskih) snaga, za vreme Vizantijsko-Sasanidskog rata 572–591.

Biografija

uredi
 
Mapa Vizantijsko–Persijske granice.

Adarmahan je zabeležen kao marzban (general pogranične provincije, “markgrof”) verovatno Nibisisa, prema navodima Sirijskog istoričara Jovana Efeskog.[1] Istakao se kod Nibisisa 573. godine, kada ga je persijski kralj, Hozroje I (v. 531–579), poslao sa glavnicom vojske kako bi napao Rimsku provinciju Siriju. On je razorio pokrajinu, opljačkao grad Apameju, uhvativši tada nekoliko hiljada ljudi koji su dati u roblje, i pobedio malu rimsku vojsku koju je predvodio general Magnus.[2][3]

Godine 577, on je izvršio upad u rimsku provinciju Osroenu, ali je bio primoran da se povuče zbog velike snage rimske vojske koju je prevodio general Justinijan.[4] Godine 580, Istočnorimski general Mavrikije napredovao je sa svojom vojskom duž reke Eufrat prema glavnom gradu Sasanida, Ktesifonu. Kao odgovor na to, Adarmahanu je naređeno da započne operaciju u severnoj Mesopotamiji (581), ugrožavajući tako linije snabdevanja rimske vojske primoravši tako Mavrikija da se zaustavi i povuče svoju vojsku ka severu.[5] Adarmahan je poharao Osroenu, i uspeo da osvoji njen glavni grad, Edesu. Zatim je sa svojom vojskom nastavio marš ka Kaliniku koji se nalazio na Eufratu. Međutim, tamo se susreo sa Mavrikijem i njegovom vojskom, i pretrpeo manji poraz koji ga je naterao na povlačenje.[6] U junu naredne godine (582.), Adarmahan je pretrpeo težak poraz od Mavrikija kod Konstantine, i jedva uspeo umakne sa bojnog polja, dok je njegov zapovednik Tamkozru ubijen.[7]Nakon toga, Adarmahan se više ne pominje u istorijskim izvorim.

Reference

uredi
  1. ^ Martindale, Jones & Morris 1992, str. 12.
  2. ^ Shahîd 1995, str. 354, 358, 446;
  3. ^ Greatrex & Lieu 2002, str. 146–147; Martindale, Jones & Morris 1992, str. 806
  4. ^ Greatrex & Lieu 2002, str. 160.
  5. ^ Shahîd 1995, str. 414.
  6. ^ Shahîd 1995, str. 416; Greatrex & Lieu 2002, str. 165
  7. ^ Martindale, Jones & Morris 1992, str. 859, 1215; Greatrex & Lieu 2002, str. 166

Izvori

uredi