Ljubomir Brajović
Ljubomir Brajović (Vraka, 28. oktobar 1934. – Podgorica, 5. septembar 2018.) bio je srpski slikar, konzervator i restaurator.
| Ljubomir Brajović | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Nadimci | Ljubo, Brajo |
| Datum rođenja | 28. oktobar 1934. |
| Mesto rođenja | Vraka, Albanija |
| Datum smrti | 5. septembar 2018. (83 god.) |
| Mesto smrti | Podgorica, Crna Gora |
| Zanimanje | Slikar, restaurator, konzervator slika |
| Porodica | |
| Supružnik | Marija |
| Deca | Vanja, Maja |
| Umetnički rad | |
| Polje | Slikarstvo, restauracija i konzervacija slika |
| Pravac | Fresko slikarstvo, Figurativna umetnost |
| Zvanični veb-sajt | |
| http://www.ljubomirbrajovic.com/index.php | |
Biografija
urediImao je samo dve godine kada se sa ocem Stevom i majkom Danicom preselio iz Albanije na Kosovo i Metohiju u jedno od sela opštine Orahovac. Tokom Drugog svetskog rata su oca i njegovu braću Albanci proterali sa Kosmeta i Brajovići su se vratili u Albaniju, gde su ranije živeli. 1945. godine, posle oslobođenja, otac i majka se nisu vratili na Kosovo i Metohiju, već su ostali kod rodbine u Golubovcima, gde je Ljubomir završio osnovnu školu.[1]
Ljubomir Brajović je završio Umetničku školu u Herceg Novom, a zatim Akademiju likovnih umetnosti u Beogradu (1964), u klasi profesora Ljubice Sokić i Mila Milunovića. Posle akademije, godinu dana radio je kao nastavnik u Školi za umetnost i zanat u Peći. Član ULUS-a postao je 1965. Sledeće godine zaposlio se kao slikar-konzervator u Prištini u Pokrajinskom zavodu za zaštitu spomenika, gde je radio tri godine i šest meseci. Nakon toga je dao otkaz i otišao u Crnu Goru kao slobodni umetnik.[1]
Sredinom sedamdesetih proveo je nekoliko meseci na usavršavanju u Parizu kao stipendista fonda „Moša Pijade”. U Parizu je sarađivao sa Miodragom Dadom Đurićem.[1]
Od 1974. bio je zaposlen u Javnoj ustanovi Muzeji i galerije Podgorice na radnom mestu slikar-konzervator. Bavio se konzervacijom i restauracijom u brojnim projektima zaštite kulturnog nasleđa Crne Gore, kao što je građevinsko-restauratorsko preseljenje Pivskog manastira.[2]
Tokom svoje karijere restauratora i konzervatora radio je na freskama Pećke Patrijaršije, Bogorodice Ljeviške, Gračanice, manastira Devič kod Srbice, Đurakovca, crkve Svetog Nikole – Prilep, Ludbrega – Hrvatsko zagorje, Zavale – Popovo polje, manastira Savina – Herceg Novi, Reževići, crkva Svetog Đorđa - Podgorica, Dubočica kod Pljevalja itd. Radio je i mozaik u Gamzigradu kod Zaječara.[1]
Kao slikar, radio je portrete, pejzaže, mrtve prirode i figurativne kompozicije. Posebnu pažnju su mu zaokupile društvene teme: Otuđeni čovek današnjice, prolaznost ljudskog života, beda, siromaštvo, ljudi sa margine društva... Mračne sociološke teme u kojima su protagonisti prosjaci, šetači, beskućnici, pijanice, teški radnici, nadničari u raznim scenama ljudske empatije – bdenja, sahrane, jadikovke, mukotrpan rad... česte su bile teme Brajevićevih slika.[2]
Samostalne izložbe
urediKolektivne izložbe
uredi- Cetinjski salon jugoslovenske likovne umjetnosti „13. novembar“, Cetinje (1971, 1985)
- Zimski likovni salon, Herceg Novi (1981).
Umetnički stil
urediKonzervatorsko-restauratorsko iskustvo stečeno tokom profesionalnog bavljenja fresko slikarstvom uticalo je na Brajovićev slikarski način, tako da ima dosta primera mršave fakture, smeđe game, kompozicionih rešenja sa više figura grupisanih u centru slike, itd. Pejzaži su dominantno locirani duž rečnih tokova, jezera i mora. Za poglede na stare gradove, arhaizirane enterijere itd. U portretima pažnju usmerava na psihološki profil likova.[2]
U suštini figurativni umetnik, Brajović gotovo karikaturalno slika čoveka sa margine, zabezeknutog pogleda, ruku ispruženih ka nebu, gestikulativno i psihološki naglašavajući vapaj za spasenjem. Širokim potezima, azurnim potezima uspostavlja hromatski tonalitet, dok tamnijom gamom modelira forme i oblike. Raspoloženja i ekspresivni naboji variraju u širokom spektru emocionalnih stanja.[2]
Najpoznatije slike
uredi- Starac, 1968.
- Prosjak, 1968.
- Na smetlištu, 1969.
- Kompozicija, 1983.
Literatura
uredi- Lj. Zeković, „Brajović Ljubomir Ljubo“, Leksikon crnogorskih umjetnika, 1946–2001, Podgorica, 2001;
- M. Lompar, Crnogorski slikari, Podgorica, 2010;
- S. Slovinić, Ars Libris (1999–2012), Podgorica, 2013.
