Eparhija morozviždska (poznata u literaturi i kao Morozvizdska eparhija, odnosno Morozviška eparhija) je bivša pravoslavna eparhija, koja je obuhvatala područje oko gornjeg i srednjeg toka reke Bregalnice. Prvi put se pominje 1018. godine u povelji vizantijskog cara Vasilija II (976-1025) kojom se određuje jurisdikcija Ohridske arhiepiskopije, a prilikom nabrajanja njenih episkopija navedena je između Strumičke i Velbuške eparhije. Morozviška eparhija je u to vreme obuhvatala krajeve: Morozvižd na Bregalnici, Kozjak na Pčinji, Slavište oko Krive Reke, Zletovo oko Zletovčice – desne pritoke Bregalnice, Lukovicu jugozapadno pod Osogovom, Pijanac oko današnjeg Carevog Sela i Maleševo oko gornje Bregalnice. U 11. i 12. vijeku Morozviška eparhija je takođe nazvana i bregalničkom, maleševskom ili ovčjepoljskom. Sve te krajeve oslobodio je od Vizantinaca srpski kralj Stefan Milutin (1282), nakon čega je to područje ušlo u sastav Srpske arhiepiskopije.[1]

tlocrt sa prikazom sukcesije poznoantičkih i srednjovekovnih crkvenih objekata u mestu Morozviždu
ostaci poznoantičke bazilike, sa poznijim srednjovekovnim slojevima u mestu Morozviždu

Reference

uredi
  1. ^ Janković 1985, str. 14, 36-37, 60, 64, 125.

Vidi još

uredi

Literatura

uredi