Mirjana Maoduš
Mirjana Maoduš (Medak, kod Gospića, 14. oktobar 1942) srpska je slikarka.
| Mirjana Maoduš | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 14. oktobar 1942. |
| Mesto rođenja | Medak, NDH |
Biografija
urediMirjana Maoduš je rođena je u selu Medak kod Gospića u Lici, u izbjegličkom logoru 1942. godine. Mirjanin pradjed sa majčine strane je rodom iz Raduča i rođeni je brat oca Nikole Tesle, Milutina Tesle. Njena porodica se nastanila u Beogradu poslije preživljenih užasa i genocida ustaša nad Srbima tokom Drugog svjetskog rata.
Školovanje i likovno obrazovanje je sticala van zavičaja. Studirala je slikarstvo u Školi za primjenjene umjetnosti u Frankfurtu od 1965. do 1968. godine, na Akademiji u Veneciji (Accademіa dі belle artі) od 1969. do 1972. godine i na Akademiji u Parizu (Esole Natіonal Superіeur des Beaux-arts) od 1972. do 1975. godine. Osim u Njemačkoj, Italiji, Francuskoj i Japanu, boravila je u Rusiji, Engleskoj i Sjedinjenim Američkim Državama. Govori njemački, italijanski, francuski, engleski i ruski, a služi se i španskim jezikom. Član je Udruženja likovnih umjetnika Srbije od 1987. godine.[1]
Bavi se slikarstvom - ulje, akrilik, tempera, gvaš, akvarel i crtežom - olovka. Radila je portrete i figure ljudi u kafanama i drugim javnim prostorima, iskazujući tako i socijalno angažovane stavove. Sredinom osamdesetih godina 20. vijeka se uglavnom posvjećuje slovima, a posljednjih godina i brojevima, od kojih gradi apstraktne kompozicije. Pretežno koristi snažnu kolorističku orkestraciju i pripada ekspresionistima.[1]
Duže vrijeme živi u Japanu, gdje slika i izlaže. Član je poznate grupe slikara Ša-Đi-Cu od 1983. godine, u Tokiju. Aktivna je u društvenom životu srpske zajednice u toj zemlji, čiji se pripadnici okupljaju oko Kluba Jugoslovena. Prikupljala je, zajedno sa drugim pripadnicima srpske dijaspore u toj dalekoistočnoj zemlji, materijalnu i novčanu pomoć, pretežno za djecu u otadžbini.[2]
Udata je za Dr Riođija Nakazatoa, profesora, dekana i predsjednika Kjoricu Univerziteta u Tokiju, gdje i živi.[1]
Član je Udruženja likovnih umjetnika Srbije.
Slikarstvo
urediMirjana Maoduš je kod ranih radova koristila snagu kontrasta jarkih boja i izražajnost ljudskih likova da bi iskazala svoje nemire i socijalno angažovane stavove pod uticajem njemačkog ekspresionizma. Ostvarenja protagonista ovog pokreta privukla su je tokom školovanja u Frankfurtu i na njima je izgradila sopstvenu poetiku. Kasnije se sve više približavala fovističkom doživljaju svijeta i umjetnosti, naročito od dolaska u Pariz 1971. godine, ali nikada nije zanemarila prvobitno usmjerenje primjereno moralnim načelima, shvatanjima, temperamentu i namjeri da slikarskom sintaksom otkrije dušu, misli i raspoloženja.[1]
Letrizam
urediPriroda, čovjek i predmet ostali su prisutni u njenom opusu, ali je od sredine osamdesetih godina 20. vijeka uradila preko stotinu kompozicija bliskih letrizmu. Letrizam, od francuske riječi lettre, što znači slovo, je pravac u slikarstvu gdje slikari u osnovu likovnog znaka ucrtavaju slovo, prevazilazeći njegovo doslovno značenje. Značajni predstavnici ovog pravca kod nas su još Marica Prešić i Aleksandar Đurić.[3]
Kao i većini naših sunarodnika širom svijeta, ni njoj nije bilo lako tokom burnih događaja devedesetih godina 20. vijeka na prostorima nekadašnje Jugoslavije. Trebalo joj je dosta hrabrosti i uzdržanosti da sluša ostrašćene laži i uvrijede u koje su mnogi povjerovali pošto nisu željeli da čuju istinu o Srbima. Kao humanista i umjetnik, odlučila je da na svoj način kroz slikarstvo reaguje na tragediju Srba satanizovanih iz centra svjetske političke moći, unaprijed osuđenih za neučinjeno i širom svijeta počinje promovisati bogatu kulturu i tradiciju svoje zemlje. Učinila je to ćirilicom, slikajući pismo svog naroda na slikarskom platnu.[4]
Izložbe
urediPrvi put je izlagala kao student 1972. godine na grupnoj izložbi, da bi već 1973. godine imala prvu samostalnu izložbu. Izlagala je u Veroni, Milanu, Breši, Italija, zatim u Parizu, pa u Tokiju. U početku je pripadala grupi italijanskih slikara Makijoli, koji su počeli da svoje radove šalju i u Japan, tako su se i njene slike pojavile u toj zemlji, gdje je prvu izložbu imala 1975. godine, a 1978. godine sklopila prvi ugovor sa japanskim galeristima o izlaganju svojih slika.[2]
Pored Italije, Francuske i Japana, svoje radove je izlagala i u Njemačkoj, Rusiji, Engleskoj i Sjedinjenim Američkim Državama. Učestvovana je na zajedničkim likovnim smotrama, između ostalih na Majskim i Jesenjim salonima u Parizu, izložbama UENO muzeja u Tokiju, izložbama Slobodna akademija slikarstva u Milanu, Oktobarskim salonima, Jesenjim izložbama, izložbama Crtež i mala plastika u Beogradu i druge.
Njena dijela čuvaju i izlažu Narodni muzej i Muzej savremene umjetnosti u Beogradu, Mijagi muzej u Tokiju, Muzej savremene umjetnosti u Kamakuri, a nalaze se i u mnogim privatnim zbirkama. Slike Mirjane Maoduš se od 1988. godine nalaze na UNESKO-vim novogodišnjim čestitkama koje kruže svijetom. Prikazi njenih slika nalaze se i na koricama Biblije savremenog doba i knjige sa programima Majkrosofta, objavljene u Japanu.[4]
Reference
uredi- ^ a b v g Galerija Užice: Mirjana Maoduš: Slike iz ciklusa Ćirilica Arhivirano na sajtu Wayback Machine (14. avgust 2012) (jezik: srpski), Pristupljeno 27. 4. 2013.
- ^ a b Srpska dijaspora: Mirjana Maoduš Arhivirano na sajtu Wayback Machine (11. novembar 2011) (jezik: srpski), Pristupljeno 27. 4. 2013.
- ^ Morfologija/Leksikologija Arhivirano na sajtu Wayback Machine (2. april 2011) (jezik: srpski), Pristupljeno 27. 4. 2013.
- ^ a b Ministarstvo vera i dijaspore Republike Srbije: Izložba slika Mirjane-Mire Maoduš u Aradu[mrtva veza] (jezik: srpski), Pristupljeno 27. 4. 2013.
